Mijn Leven

We zitten aan tafel. Ik met een kop thee. Zij met haar stiften. “Zullen we even lekker kletsen, mam?” Ik glimlach om haar voorstel, en stem in. Ze wil zo graag al meepraten over volwassen dingen, en dan poeier ik haar vaak af omdat ik al in gesprek ben; "Daar ben je nog te klein voor, Saar". Maar deze keer heb ik de tijd en besluit ik om eens af te wachten waar ze mee komt. Het blijft een tijdje stil, en we horen beide het gepiep van de groene viltstift over het witte papier. Ze kleurt een zeemeermin, en is verwoed bezig met de staart. De klok tikt een rustig tempo, en Jesse is bij Annemieke. Heerlijk. Ik bekijk mijn meisje, die nog steeds aan het nadenken is over een onderwerp, tot de stift stilhoudt. Ze kijkt op. “Mam, Jesse is toch ge-hen-die-kept?” Ik knik. Ze staart naar de muur achter mij, en kijkt me opeens strak aan: “Ben ik ook gehendiekept?”Ik moet lachen. Nee schat, als er iemand is die niet gehandicapt is, dan ben jij het wel. Een frons. Ze kleurt even verder, e