Mijn Leven

Helemaal plakkerig en volledig in het zweet kom ik bij de huisarts aan. Als ik op de klok kijk, zie ik dat ik (ondanks mijn enkeltje sprinten) gewoon tien minuten later ben dan had gemoeten. Gauw zet ik mijn fiets op slot, en priegel Jesse uit zijn fietskar. “Kom jochie, we zijn al laat” hijg ik. Nog overdonderd van zijn eerste ritje in de fietskar, neem ik hem mee naar binnen. Prikkel na prikkel komt er binnen, en ik begin ze onbewust al te tellen. Nieuwe kar, veel wind op zijn gezichtje, oorpijn, meneer A. die oogcontact maakt én te dichtbij komt praten. De onbekende omgeving van het gebouw, en de gang waar we doorheen moeten. Eerst langs de apotheek met een lange rij wachtende mensen. Ik tracht de vertederende blikken te ontwijken en loop gauw door. Maar Jesse vind het leuk, en maakt met zijn vrolijke krullenkop en dromerige blik een hoop reacties los, terwijl ik doorloop. En als hij dan ook nog eens als een charmeur in zijn handjes klapt en begint te glimlachen met zijn slordige t