Mijn Leven

Ze ritselen keihard door hun kooi als ik langs loop. Angstvallig vliegen ze ieder een kant uit. De een met zijn neus tegen de tralies, de ander angstvallig in het schuilhokje. “Wat een angsthazen” denk ik hardop. Nee, zegt mijn vader “het zijn Cavia’s! “ Even voor de duidelijkheid mensen; Het zijn dus cavia’s. Cavia’s zonder leven. En wij mogen er op passen, terwijl mijn ouders dat eigenlijk zouden doen voor mijn zusje, en nu zit ik er mee. Vroeger hadden wij zelf ook cavia’s. We vonden ze helemaal het einde. Maar die van ons communiceerden dan ook de hele dag, met leuke geluidjes en knorretjes. Maar deze twee…. Ik bekijk ze eens goed vanaf de bank. Ze zitten gespannen op hun plekje, zonder zich te verroeren, naar één punt te kijken. Je moet het maar willen. En wanneer ik een appje ontvang, vliegen ze zowat door het dak! Ik schrik er zelf ook van. Pfff, zenuwlijers. Maar ja, als ik er zo over nadenk… ze komen uit een dierenwinkel, waar ze geboren zijn (…) en waar ze geen seconde rus