Mijn Leven

Het was zondag dat ik me besefte hoe fragiel en kwetsbaar ons mannetje eigenlijk nog is. Normaal loop ik daar minder tegenaan, omdat we de standaard dagindeling hebben met minimale en voorspelbare prikkels. Alles verloopt in een vast ritme, met smiddags een rust moment in zijn bed. En daarna niks meer ondernemen. Alles gaat volgens een strak schema, wat zo voorspelbaar mogelijk is. Maar deze dag was ik lekker helemaal met hem alleen, en had ik dus het plan om eens iets anders, maar wel “prikkelarms” te gaan doen. En wel: fietsen naar de kinderboerderij, want het was zulk prachtig voorjaarsweer! De wind was zacht, Sarah weg, en we hadden alle tijd. Het ging zo goed de laatste tijd, dat ik het aandurfde. Ik besloot om door de Oosterboer te fietsen langs een zeer bosrijk paadje, met veel rustgevende bomen en planten, zonder auto’s en met een heerlijk warm zonnetje op ons gezicht. Onderweg kwamen we uiteraard ook langs Mirjam, die hier sinds kort ook woont. Ik wist dat t misschien niet s