Mijn Leven

Het was een hele drempel om te nemen. Wéér een stukje loslaten van wat tot nog toe ‘normaal’ kon blijven. Jesses handicap valt zo op het eerste gezicht niet erg op. In de eerste ontmoeting zien mensen vaak een doodgewoon kind. En als hij dan ook in een doodgewone fiets of kinderwagen zit -en ook niet zijn mond opendoet- heeft niemand echt door dat er wat is. Dat maakte het voor mij tot nog toe makkelijk om in het openbaar met zijn handicap om te gaan. Ik vertelde er alleen wat over als dat aan de orde was. Of als ik daar zelf voor koos. Maar sinds kort is daar nu verandering in gekomen, door de komst van de duofiets. "Zo gehandicapt" De moeder in dit artikel hieronder in de afbeelding, omschreef precies hoe ik me vaak voel ten opzichte van Jesses handicap. Ze omschreef hoe lastig ze bepaalde hulpmiddelen vond, die écht fantastisch waren uitgevonden, maar die ‘zo gehandicapt’ lijken. Maar die, eerlijk is eerlijk... eigenlijk vooral een emotionele hobbel zijn voor