Doorgaan naar hoofdcontent

Thuis

ZO. Ruim 10 dagen later sinds mijn vorige blog, maar we zijn inmiddels thuis hoor!!! Wat een hectiek voor je eens rustig en wel met je laptopje op de bank zit.

Het lijkt of Jesse al veel en veel langer thuis is, maar niets is minder waar. Die kerstdagen maken dat het allemaal anders voelt. We zijn ook voortdurend met de dagen in de war. Op dit moment zit ik lekker geïnstalleerd op mn favo plekje, in de stoel naast het raam. En wel, nadat ik al 6x naar boven ben gehold vanwege "de kinderen". Ze denken zeker; laat mama maar rennen. Al die extra kilootjes.... Want al zie je ze niet direct... dat betekent niet dat ze er dan ook niet zijn! En dan moeten de oliebollen nog komen!Oh come and save me!!

Zoon-lief zit inmiddels ook maar geïnstalleerd in zijn stoel der stoelen, naast mij; de maxi cosi. Dat hebben ze in het ziekenhuis uitgevonden, dat hij dat heerlijk vindt. Nou, perfect. Hij kijkt lekker mee, terwijl ik over hem typ. Want ja... er valt een hoop te vertellen. Of nouja, misschien ook juist niet. Hij doet het namelijk voortreffelijk! We kunnen het zelf maar amper geloven. Nog nooit hebben we meegemaakt hoe het is om een "gewone" baby te hebben die zich laat wegleggen in een bedje!!! Voor ons is dit een regelrecht wonder. En wat te denken van het zelf spelen in de box? Hij doet het allemaal. We lopen gewoon nog steeds met onze mond open door het huis heen. Vooral de eerste 24 uur thuis... spannend natuurlijk! Maar we vielen van de ene verbazing in de andere. Ik zei steeds; "Hij doet het Peter! Kijk dan! Hij slaapt!" En Peter riep steeds verrukt uit; "Linner! Kijk nou, ik was m bijna vergeten! Hij ligt hier nog steeds in de box". Samen hangen we dan voorovergebogen en vol ongeloof naar hem te staren van boven zijn box. We gebruiken de "koetie-koetie" kooswoordjes, om hem maar te doen lachen. We trekken gekke bekken, doen dom, sloven ons uit, keihard genietend ... en we kwijlen nog meer dan hij. Het is fantastisch! Híj is fantastisch! We leven op een wat verlate roze wolk. Wie kan ons wat? Onze kinderen zijn stil en rustig. We zijn weer gezin. En ook Sarah doet vrolijk mee. Hoe helend kan zo'n situatie zijn. Meer dan dit hebben we niet nodig (voor nu :)). Hahah. (Die auto komt later wel :P)

De allereerst nacht was ook spannend. Zou hij het ook hier doen? Helemaal doorslapen tot het eind...?We hadden ons namelijk laten vertellen in het ziekenhuis, dat hij best wel een terugval zou kunnen krijgen thuis, waardoor hij weer even zijn oude, onrustige gedrag zou laten zien. Maar als we de structuur vast bleven houden, was er een grote kans dat het goed kwam. Dus wij, gewapend met briefjes en tijden, OP, naar huis toe! We hielden ons strikt aan de tijden en het schema, en wonder boven wonder verliep het gladjes.

Ik had me de dagen zonder kinderen keer op keer voorgenomen om veel te slapen en te ontspannen "nu het nog kan". Maar telkens lukte dat maar niet.
Het mooiste was dit: ZODRA Jesse weer thuis was, heb ik me toch geslapen!! Als een roosje. En het is zo gebleven. Moeders heeft dr gezin weer compleet. De kuikens weer onder dr vleugels. Hahaha. Ik HOU van het moederinstinct. Het bracht me tot nu toe niets dan goeds.

Voor de rest gaan ook de nachten heel goed. Hij slaapt 9 tot 11 uur achter elkaar door. GLORIE! Ons kind met een afwijking doet het gewoon beter dan ons kind zonder destijds!!! Hahaha.

Bijschrift toevoegen
Dat was het voor nu. De kerst is al geweest, dus dan maar: Een gelukkig nieuw jaar!Onze kerst was wat waterig en snotterig. Iedereen was namelijk ziek, verkouden en koortsig. Maar met oud en nieuw zullen we knallen!! We proosten op een mooie jaarwisseling, maar bovenal op een mooi nieuw JAAR dat voor ons ligt. Wát een jaar was 2013... wat zal 2014 ons brengen? We zijn benieuwd naar al de avonturen die voor ons klaar liggen. Maar we hopen toch wel op een rustiger jaar dan deze... we gaan het meemaken.
Tot volgend jaar!!!

Liefs ons.


PS: Dit liedje zingt Sarah steeds. En dan met name het zinnetje over het kribbetje:
http://www.youtube.com/watch?v=0Y7nfgFI1dY

"In een kibbeletje, in een kibbeletje zoooo kleeeeein! Ligt een babytje, ligt een babytje... enz." Erg grappig. Hahaha




Reacties

  1. Ahhh wat klink je heerlijk positief! Genieten zeg! Op naar een fantastisch nieuw jaar met je gezin!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hello! I could have sworn I've been to your
    blog before but after going through some of the articles I realized
    it's new to me. Anyhow, I'm certainly pleased I came across it and I'll be book-marking it and checking back frequently!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hi, I don't know who you are, but you wrote your comment in english, but my articles are written in Dutch. Are you sure you posted your comment on the right blog?

      Greetings Linda

      Verwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.

Populaire posts van deze blog

Wat is Williams- Beuren Syndroom?

Er zijn veel mensen die vragen wat Jesse nou heeft, en waar je aan merkt dat hij gehandicapt is. Hier en daar heb ik het wel eens tussen de regels van m'n blogs door genoemd, alleen heb ik er nooit echt aandacht aan besteed. Daarom schrijf ik nu deze blog, met daarin de aandachtspunten waar wij specifiek tegenaan lopen met Jesse, zodat je een beetje een beter beeld kunt vormen van wat het (voor ons) inhoudt. Het is namelijk ook per williams kind nog heel verschillend hoe de dingen zich uiten. Hartafwijking Op 05-08-2013 is ons zoontje Jesse geboren. Jesse heeft ook nog een ouder zusje; Sarah , van 22-11-11 . Nadat Jesse geboren is heeft hij héél erg véél gehuild. We zijn met hem naar het ziekenhuis gegaan omdat we ervan overtuigd waren dat er iets met hem moest zijn. We hoorden namelijk zelfs zijn hartje kloppen, net zo hard als zijn ademhaling. Toen hij 10 weken oud was, is hij inderdaad in het UMCG beland, met een zeer ernstige hartafwijking. Zijn hart en zijn longslagaders

Overstuur Overspannen Overmacht ... Het houdt niet over.

  Ik rommel in mijn portemonnee om te zoeken naar kleingeld, terwijl ik Jesse bij zijn capuchon vasthoud. Warempel, ik vis nog een paar muntjes uit een vakje. Precies genoeg voor het lawaai apparaat. Samen met hem loop ik naar de kassa, waar ik hem de kleverige centjes laat overhandigen. Zij wisselt ze om voor een 0,50 eurocent en Jesse rent al met zijn lange benen naar het autootje. Zijn fijne motoriek is duidelijk geoefend op school, want het neemt maar twee pogingen in beslag voor het muntje door de gleuf valt. Ik juich voor hem. Hij glundert. Maar nog voor hij het beseffen kan, begint het lawaai autootje te bewegen. Ik lach en hijs hem in het zitje. Zijn gespannen bekkie spreekt boekdelen. Gemengde gevoelens van spanning en vreugde wisselen elkaar af in milliseconden, maar gelukkig overheerst de vreugde. Na een halve minuut kijk ik in een stralende grijns, zoals ik hem ken. Jesse ten voeten uit. Hoe ziet hij mij? Tijdens het wachten film ik zijn reactie tijdens het ritje. Hij bele

The great escape

Aan het geschuifel kan ik horen wie er aan komt. En door het slepende geluid van de kruk weet ik het zeker. Het is mijn overbuurvrouw op plekje 36 van ons veldje. Hijgend hoor ik haar nog op de gang, even een pauze nemend en ik bedenk me geen seconde. Ik grijp mijn spullen en schiet een hokje in waar je een privé wastafel hebt. Net op tijd, want op de gang komt mevrouw-lang-van-draad alweer in beweging. Een kuch en een roggel en ze is er. Ze neemt plaats in het enige overgebleven hokje naast mij, zoals ze dat altijd doet. Maar deze keer zonder mij tegen te komen. Ik zucht voorzichtig. Waarom ben ik zo ontwijkend? Ik kijk mezelf aan in de spiegel. Meestal ben ik juist sociaal en vind ik een praatje maken juist wel leuk. Vooral wanneer ik zie dat het een ander goed doet. Maar deze vrouw heeft problemen. Teveel problemen. Ik wil het even niet meer horen. En ik wil niet nog meer tijd van mijn vakantie weggeven aan een ander. Ik loop zelf al over en kan nog maar net mijn eigen hoofd boven w