Doorgaan naar hoofdcontent

Weekendje weg


Sarah pakt mn hoofd vast, en drukt haar neusje tegen de mijne aan. Ze schaterlacht terwijl ik gekke bekken trek en dr plat knuffel. We hadden elkaar gemist. En ook niet onlogisch, na zo'n tijd intensief alles zelf te hebben gedaan met haar, en nu ineens een weekend weg te zijn geweest. Haar blijdschap was zeer groot. Dat had ik niet vaak zo meegemaakt, en het verwonderde me ook.
Pas later begreep ik van Peter, dat ze in de auto boos geweest was. Ze wist dat ze mama weer zou zien. Maar toen Peter onze straat in reed, en stopte voor ons huis, was ze helemaal buiten zichzelf van boosheid. Niemand snapte waarom. Totdat ze opeens boos zei; "Nee, nee, niet uit de auto! Wie je naar mama?" En vervolgens; "Mama in ziekenhuis!!" Ze wilde de auto niet uit, omdat ze ervan overtuigd was dat ik nu in het ziekenhuis was...Wantja... dat gebeurd er toch altijd als ze een van ons even niet gezien heeft?! En al helemaal als je dan ook nog een weekend naar oma moest. Peter kon praten wat ie wilde, maar pas toen ze me zag, drong het tot haar door dat ik niet in het ziekenhuis was, maar gewoon thuis.
Ook de volgende ochtend, toen ze wakker werd, was het eerste wat ze vroeg; "Mama niet au! Niet in de ziekenhuis?", om zich ervan te verzekeren dat ik daar ook niet alsnog naartoe hoef.
Ik merk dat het haar wel onzeker heeft gemaakt. We kunnen "zomaar verdwijnen", en dan zijn we in het ziekenhuis, waar je "au" hebt. Ook als ze Peter ziet, is het eerste wat ze steevast vraagt: "Papa buikje au?" En dan; "Sarah even kijken? Sarah kusje". Het maakt indruk. Dat staat vast.
Het is aandoenlijk om te zien, maar hopelijk voor haar en ons allemaal, stopt het nu ook echt. We hoeven voorlopig even geen ziekenhuizen meer te zien. Deze onzekerheid moet ze maar gauw achter zich gaan laten, en een gevoel van stabiliteit gaan krijgen. Geen rare fratsen meer!

Peter begint bijna weer
Met Peter gaat het langzaamaan ook de goede kant op. Afgelopen weekend heeft hij voor het eerst Jesse weer getild, wat voor mij een verademing was! Hij kan me weer een beetje ontlasten. Ik heb van de week ook een schema gemaakt, om eens in kaart te brengen hoe ik mn dag het beste kan indelen... Nou, je houd er geen stukje vrije tijd aan over. Met de structuur die Jesse nodig heeft, ben ik voortdurend met in ieder geval één kind bezig, van s'morgens 8:00 tot s'avonds 23:00. En dan wil je ook wel graag slapen daarna. Dus echt even tijd voor jezelf is er voorlopig (nog) niet bij, tenzij je de zorg verdeeld. En dat kan eindelijk weer een beetje!! Ik hoef niet meer in mn eentje de hele dag te vliegen. En daar ga ik van genieten voor 10, want het is ook nog eens van korte duur. Maandag begint Peter namelijk al weer bij de politie, en ik besef me maar al te goed dat dat voor mij weer even bikkelen wordt. Ik kan er nog niet erg naar uit zien, maar hoop/verwacht/denk/bid/...- dat het goed komt. We gaan het meemaken. Ik leef maar weer es gewoon per dag. Voor de verandering.
Kikkertje

Eten koken.

MAAR... we hebben er iets op bedacht. We willen namelijk een rooster opzetten, met mensen die voor ons vrijwillig incidenteel, 1x per week, of maand, of per twee weken willen koken, zodat we het alleen maar hoeven op te halen. Dit scheelt ons een bom van tijd én energie. Een stukje ingebouwde rust op de dag, waar we ons niet druk over hoeven maken, en zodat we toch met zn drietjes aan tafel kunnen eten, met een gezonde maaltijd. (EN oh, wat ben ik dan dubbel blij, want ik haat koken!) Dus... mocht je je geroepen voelen, en in de buurt wonen, en toch al moeten koken en denken; dat wil ik wel! Neem dan gerust contact met ons op. Hahaha.


Weekendje RUST
En zoals je hebt kunnen lezen ben ik er mooi een weekendje tussenuit gepiept. Precies wat ik nodig had. Al vroeg geplant, en perfect getimed!

Ik ben namelijk samen met mijn zusje een weekendje weg geweest naar Landgoed Avegoor bij Arnhem. Het was in een woord FANTASTISCH. Alle stress en spanning, zorg en verwachtingen even achter me latend, liet ik me naar Arnhem rijden, om daar in een heerlijk warm zwembad te zakken.
En na 40 baantjes te hebben getrokken, mezelf te verplaatsen richting een steamy hotte sauna. This is life. En dat alles, enkel en alleen met ons beitjes. Er was geen kip! Pas toen we weer zouden vertrekken, om naar de beste wok ooit te gaan, kwamen er mensen het zwembad in.
Uiteraard hadden we ook weer de laptop mee, met een show van Veldhuis en Kemper erop. Kanniet missen tijdens onze gezusterlijke weekendjes. Wat kunnen wij lachen om dat duo!!! Erg leuk.
En ook de volgende ochtend, na ons nachtje in een veelste warme kamer, bood de dag ons nog volop mogelijkheden tot blij zijn. Zo hadden we een zeer uitgebreid ontbijtbuffet voor onze snufferd staan, en had Mirjam nog een verrassing voor mij in petto. Dit laatste was toch wel spannend, aangezien ze zo sneaky zat te lachen steeds.

Pas toen we 3x fout gereden waren (wat overigens niet aan ons lag), vertelde ze me dat we gingen fietsen. En wel... Ahum; op een tandem! En wel; op de veluwe!!!! Hoe krijg je het in je bolle hoofd. Hahahaha. Laten we vooral vaststellen dat we enorm veel lol hebben gehad. Wat denk je hoe zo'n bos in de veluwe eruit ziet?! Alle mensen! Mountain bikers hebben het al zwaar! Laat staan wij. Op een fiets. Zonder conditie. En dan niet een gewone fiets, maar ook nog es met een TANDEM. Nee, die route met mooie uitzichten hebben wij niet gezien. Maar het doel van de middag was geslaagd. Wij waren samen. Wij hebben gelachen. Wij hebben gegeten. :) En daar is alles mee gezegd.
Er zijn dan ook geen foto's beschikbaar. We hadden het te druk.
















En verder heb ik over Jesse weinig te klagen. Hij doet het nog altijd goed, en we genieten van onze kindjes. Hoe intensief ook.
En onze rijkdom ligt nu heerlijk in twee bedjes te slapen, dus ik ga me daar dan ook maar bij neerleggen. Tijd om de dag af te sluiten, zodat ik weer klaar ben voor de volgende, morgen.

Welterustennnnn!





Reacties

  1. Als ik dichtbij had gewoond had ik iedere dag wel voor jullie willen koken!

    Ik hoop en bid mee dat Sarah zich gauw weer gewoon een klein zorgeloos meisje gaat voelen... lijkt me pijnlijk om te moeten zien.

    Liefs, Jolanda

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hetzelfde geldt voor mij, maar jullie wonen toch net iets te ver! :) Je hebt weer heerlijk geschreven en wat had je dat weekendje verdiend! Nu Peter nog een weekendje eruit, en dan gaat het 'gewone' leven weer van start..succes met wennen aan je nieuwe gewone leven! Liefs vanaf hier! Liesbeth

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lekker hoor, iedereen verdient weleens een lekker weekendweg, even helemaal bijkomen. Zelf ga ik vaak naar Brabant, hier is erg mooie natuur, maar ook genoeg restaurantjes en tentjes waar je lekker kunt bijkomen.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.

Populaire posts van deze blog

Wat is Williams- Beuren Syndroom?

Er zijn veel mensen die vragen wat Jesse nou heeft, en waar je aan merkt dat hij gehandicapt is. Hier en daar heb ik het wel eens tussen de regels van m'n blogs door genoemd, alleen heb ik er nooit echt aandacht aan besteed. Daarom schrijf ik nu deze blog, met daarin de aandachtspunten waar wij specifiek tegenaan lopen met Jesse, zodat je een beetje een beter beeld kunt vormen van wat het (voor ons) inhoudt. Het is namelijk ook per williams kind nog heel verschillend hoe de dingen zich uiten. Hartafwijking Op 05-08-2013 is ons zoontje Jesse geboren. Jesse heeft ook nog een ouder zusje; Sarah , van 22-11-11 . Nadat Jesse geboren is heeft hij héél erg véél gehuild. We zijn met hem naar het ziekenhuis gegaan omdat we ervan overtuigd waren dat er iets met hem moest zijn. We hoorden namelijk zelfs zijn hartje kloppen, net zo hard als zijn ademhaling. Toen hij 10 weken oud was, is hij inderdaad in het UMCG beland, met een zeer ernstige hartafwijking. Zijn hart en zijn longslagaders

Overstuur Overspannen Overmacht ... Het houdt niet over.

  Ik rommel in mijn portemonnee om te zoeken naar kleingeld, terwijl ik Jesse bij zijn capuchon vasthoud. Warempel, ik vis nog een paar muntjes uit een vakje. Precies genoeg voor het lawaai apparaat. Samen met hem loop ik naar de kassa, waar ik hem de kleverige centjes laat overhandigen. Zij wisselt ze om voor een 0,50 eurocent en Jesse rent al met zijn lange benen naar het autootje. Zijn fijne motoriek is duidelijk geoefend op school, want het neemt maar twee pogingen in beslag voor het muntje door de gleuf valt. Ik juich voor hem. Hij glundert. Maar nog voor hij het beseffen kan, begint het lawaai autootje te bewegen. Ik lach en hijs hem in het zitje. Zijn gespannen bekkie spreekt boekdelen. Gemengde gevoelens van spanning en vreugde wisselen elkaar af in milliseconden, maar gelukkig overheerst de vreugde. Na een halve minuut kijk ik in een stralende grijns, zoals ik hem ken. Jesse ten voeten uit. Hoe ziet hij mij? Tijdens het wachten film ik zijn reactie tijdens het ritje. Hij bele

The great escape

Aan het geschuifel kan ik horen wie er aan komt. En door het slepende geluid van de kruk weet ik het zeker. Het is mijn overbuurvrouw op plekje 36 van ons veldje. Hijgend hoor ik haar nog op de gang, even een pauze nemend en ik bedenk me geen seconde. Ik grijp mijn spullen en schiet een hokje in waar je een privé wastafel hebt. Net op tijd, want op de gang komt mevrouw-lang-van-draad alweer in beweging. Een kuch en een roggel en ze is er. Ze neemt plaats in het enige overgebleven hokje naast mij, zoals ze dat altijd doet. Maar deze keer zonder mij tegen te komen. Ik zucht voorzichtig. Waarom ben ik zo ontwijkend? Ik kijk mezelf aan in de spiegel. Meestal ben ik juist sociaal en vind ik een praatje maken juist wel leuk. Vooral wanneer ik zie dat het een ander goed doet. Maar deze vrouw heeft problemen. Teveel problemen. Ik wil het even niet meer horen. En ik wil niet nog meer tijd van mijn vakantie weggeven aan een ander. Ik loop zelf al over en kan nog maar net mijn eigen hoofd boven w