Doorgaan naar hoofdcontent

Too blessed to be stressed



In m’n pashokje klonk het liedje wat ik al zo vaak gehoord had. Toepasselijk genoeg kwam het zinnetje “Love your curves and all your edges, all your perfect imperfections” direct binnen, terwijl ik met mn vergrootglas voor de spiegel stond in te zoomen op al die curves en imperfections... Ik neuriede zachtjes mee, en daar ging het gordijntje al weer open. “Past ie goed?” Ik bekijk mezelf in de spiegel. Een beetje onzeker, na al die maanden te hebben gefocussed op alles behalve dit, keek ik mezelf voor het eerst weer eens écht aan. Ik zag mijn slecht passende BH op het krukje liggen. Een beetje weggemoffeld onder de andere kledingstukken. Mijn haar hing absoluut fout, in sliertjes om mijn hoofd heen, en mijn huid zag er wit en droog uit. Aantrekkelijk voelde ik me zeker niet. Eerder verwaarloosd. Ze had het goed gezien, die buurvrouw van me. Het werd weer eens tijd voor me-time.

“Ja… hij zit wel goed denk?” En ik kijk de zelfverzekerde verkoopster aan. Zij zal het vast beter zien, dacht ik. Ze trekt de bandjes op mijn schouders wat aan, en neemt even in zich op wat ze ziet. Vervolgens lacht ze; “Probeer deze nog maar eens, misschien voel je je daar beter in” en ze schuift het gordijntje weer dicht. Ik bekijk het exemplaar, en merk dat ik langzaam wat ontdooi. Het was best spannend deze verrassing. Vooral omdat ik al veelste lang niet uit mijn comfort zone geweest was. En daar ging ik dan… een lingeriezaak in!! Hoe lang was ik dáár al niet meer geweest?? En nu werd ik volledig in de watten gelegd. Mijn lieve buurvrouw had ons leven van een afstandje gevolgd, en geconcludeerd dat het tijd werd voor een duwtje in de rug. En hier stond ik dan. Deel 1 van haar plan uit te voeren. De spijker op z’n kop. Ik hoor haar gezellig kletsen met de verkoopsters, en een sprankje blijdschap schiet door me heen. Ik heb een prachtige BH aan die me goed zit. Dit keer doe ik zelf het gordijntje open en daar zie ik drie paar ogen op mij gericht. “Ja, heel mooi!” hoor ik ze zeggen. Onwennig stap ik het pashokje uit, en ik hoor niets dan lovende opmerkingen. Ik kreeg pas echt door dat het geen beleefdheid was, nadat een verkoopster me streng aan keek en zei; “Lieverd, ik werk hier al 20 jaar, en ik zie van alles aan vrouwen voorbij komen, dus ik duldt geen tegenspraak wanneer ik zeg dat je prachtig bent”. BAM. En daar kon ik het mee doen. Ze had wel door dat ik me niet zo comfortabel voelde met mezelf. Ik moest er om lachen, en paste nog wat andere dingetjes, waaronder een waanzinnige bikini. Ik had niet durven dromen dat ik ook díe er nog bij zou krijgen… Mijn laatste zelf gekochte bikini stamde nog uit de huwelijksreis van 7(..) jaar geleden en de bikini’s die daarna volgden waren zwangerschapsexemplaren die mijn moeder voor me had meegebracht omdat het me aan kracht ontbrak ze zelf te kopen. Daar heb ik zeker veel plezier van gehad, maar die waren nu echt af gedragen en veelste groot geworden. Het elastiek was er zelfs moe van om mij nog langer bij elkaar te houden. Nee, het was meer dan tijd voor een nieuwe garderobe onderkleding nu we het oude hoofdstuk met ellende afsluiten. En zie hier: een pas sessie in een gezellig klein boetiekje, met een paar heerlijke zonnestralen die vrolijk naar binnen dansen.

De vermoeide moeder is weer aan het bijslapen, omdat zoonlief ein-de-lijk meer ritme heeft en me s’nachts steeds vaker met rust laat. En het voorjaar begint aan te breken, Jesse kan steeds iets meer, Sarah gaat wat extra dagdelen naar de peuters, en ik krijg wat meer m’n handen vrij nu we onze fantastische PGB mevrouw hebben gevonden. Alles is beter aan het worden. Letterlijk en figuurlijk breekt er heel voorzichtig het voorjaar aan in ons leven. Ik durfde er nog niet op te hopen, maar het is toch echt zo. En vandaag was zo'n dag dat ook de zon zich weer even liet zien. Bijna was ik vergeten hoe het ook al weer voelde... maar de herinnering aan die warmte was heerlijk.

Met mijn complete tasje vol mooie nieuwe dingen, sta ik verlegen te zijn. Heb ik dit zomaar gekregen?! Wat ben ik een ongelooflijke bofkont. Wie krijgt zoiets nou? Dankbaar voel ik me. Ondanks alles, of misschien wel dankzij alles, bárst ik van de leuke, lieve, warme, pure, oprechte, gezellige, meelevende, en positieve mensen om me heen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik me een rijk en gezegend mens voel.

PS Ik zal even zeggen dat mijn buurvrouw lid is van de Ladies' Circle, en dat ik dit gekregen heb via dit initiatief nadat zij dat had aangedragen. :)

Reacties

  1. Geweldig! :-) De dankbaarheid straalt hier vanaf, mooi! Het is je gegunt & geniet ervan!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.

Populaire posts van deze blog

Wat is Williams- Beuren Syndroom?

Er zijn veel mensen die vragen wat Jesse nou heeft, en waar je aan merkt dat hij gehandicapt is. Hier en daar heb ik het wel eens tussen de regels van m'n blogs door genoemd, alleen heb ik er nooit echt aandacht aan besteed. Daarom schrijf ik nu deze blog, met daarin de aandachtspunten waar wij specifiek tegenaan lopen met Jesse, zodat je een beetje een beter beeld kunt vormen van wat het (voor ons) inhoudt. Het is namelijk ook per williams kind nog heel verschillend hoe de dingen zich uiten. Hartafwijking Op 05-08-2013 is ons zoontje Jesse geboren. Jesse heeft ook nog een ouder zusje; Sarah , van 22-11-11 . Nadat Jesse geboren is heeft hij héél erg véél gehuild. We zijn met hem naar het ziekenhuis gegaan omdat we ervan overtuigd waren dat er iets met hem moest zijn. We hoorden namelijk zelfs zijn hartje kloppen, net zo hard als zijn ademhaling. Toen hij 10 weken oud was, is hij inderdaad in het UMCG beland, met een zeer ernstige hartafwijking. Zijn hart en zijn longslagaders

Overstuur Overspannen Overmacht ... Het houdt niet over.

  Ik rommel in mijn portemonnee om te zoeken naar kleingeld, terwijl ik Jesse bij zijn capuchon vasthoud. Warempel, ik vis nog een paar muntjes uit een vakje. Precies genoeg voor het lawaai apparaat. Samen met hem loop ik naar de kassa, waar ik hem de kleverige centjes laat overhandigen. Zij wisselt ze om voor een 0,50 eurocent en Jesse rent al met zijn lange benen naar het autootje. Zijn fijne motoriek is duidelijk geoefend op school, want het neemt maar twee pogingen in beslag voor het muntje door de gleuf valt. Ik juich voor hem. Hij glundert. Maar nog voor hij het beseffen kan, begint het lawaai autootje te bewegen. Ik lach en hijs hem in het zitje. Zijn gespannen bekkie spreekt boekdelen. Gemengde gevoelens van spanning en vreugde wisselen elkaar af in milliseconden, maar gelukkig overheerst de vreugde. Na een halve minuut kijk ik in een stralende grijns, zoals ik hem ken. Jesse ten voeten uit. Hoe ziet hij mij? Tijdens het wachten film ik zijn reactie tijdens het ritje. Hij bele

The great escape

Aan het geschuifel kan ik horen wie er aan komt. En door het slepende geluid van de kruk weet ik het zeker. Het is mijn overbuurvrouw op plekje 36 van ons veldje. Hijgend hoor ik haar nog op de gang, even een pauze nemend en ik bedenk me geen seconde. Ik grijp mijn spullen en schiet een hokje in waar je een privé wastafel hebt. Net op tijd, want op de gang komt mevrouw-lang-van-draad alweer in beweging. Een kuch en een roggel en ze is er. Ze neemt plaats in het enige overgebleven hokje naast mij, zoals ze dat altijd doet. Maar deze keer zonder mij tegen te komen. Ik zucht voorzichtig. Waarom ben ik zo ontwijkend? Ik kijk mezelf aan in de spiegel. Meestal ben ik juist sociaal en vind ik een praatje maken juist wel leuk. Vooral wanneer ik zie dat het een ander goed doet. Maar deze vrouw heeft problemen. Teveel problemen. Ik wil het even niet meer horen. En ik wil niet nog meer tijd van mijn vakantie weggeven aan een ander. Ik loop zelf al over en kan nog maar net mijn eigen hoofd boven w