De laatste downer?

Naar aanleiding van het programma "De laatste downer", werd ik uitgelokt tot een reactie. Normaal ben ik niet zo van het inspelen op de media, maar hiervoor maak ik toch graag een uitzondering, omdat ik het betreur dat de wereld een stuk rijkdom mist, door de beslissingen die zij maakt. Wat zou ik het fijn vinden als mensen gaan inzien dat het oké is om niet perfect te zijn. Dat is toch juist ook de trend van nu, zou je denken. Maar blijkbaar is er een ernstige keerzijde.

Mocht je de aflevering niet hebben gezien, je kunt hem hier terug kijken:
http://www.npo.nl/de-laatste-downer/VPWON_1260607

Het heeft mij duidelijk aangegrepen.

Ik denk dat er best nog veel gevallen zijn waarin ik kan snappen dat er abortus gepleegd wordt, ook al ben ik er eigenlijk tegen. Vooral omdat het dan zou gaan om kasplantjes of kindjes die een ernstig lijden tegemoet zullen gaan of een zeer lage kwaliteit van leven zullen hebben. Maar voor downers...

Zelf heb ik geen downer, maar wel een gehandicapt kindje. Dit wisten wij ook niet van tevoren, en natuurlijk is het dan even slikken inclusief het hele proces wat volgt (een leven lang). Dat onderschat ik geenszins!! Maar ik geloof dat we wel in wijsheid mogen omgaan met de keuzes die we krijgen voorgeschoteld. Daar hebben wij een zeer grote verantwoordelijkheid in!! Ga je aborteren uit liefde voor je kind, zodat hém lijden bespaard blijft, of doe je het om jezelf, zodat jij "lijden" bespaard blijft, omdat het zo lastig is en zwaar. En dat je gebroken nachten langer en vaker zullen zijn... en dat er meer zorg nodig is. Dat is voor mij absoluut een no go. Er is namelijk nog nooit iemand slechter van geworden. Eerder mooier. En dat vond ik al vóór dat ik zelf een gehandicapt kindje kreeg.
Maar dat niet alleen. Want hoe ga je die abortus uitleggen? Wat zend je uit naar je andere (gezonde) kind(eren)? Dat ze niet lastig en moeilijk mogen zijn? Dat jouw liefde voorwaardelijk is? Dat er criteria bestaan waar je aan moet voldoen, om recht te hebben op leven (met jou)? Hoe zou je kind zich voelen, wanneer het vervolgens een ernstig auto-ongeluk krijgt of ziek wordt, en er daardoor misschien nog wel erger aan toe is dan een downer...

Of stel dat we over een paar jaar ook autisme kunnen vaststellen met deze nieuwe methode... moeten we die kinderen dan ook maar allemaal laten aborteren? Ik bedoel... die kinderen zijn ook niet mis!

Ik haat het dat deze maatschappij steeds gemakzuchtiger wordt, en enkel en alleen aan zichzelf denkt "of we dat wel aan kunnen" en of het dan "niet te moeilijk wordt". Alsof al die ouders met gehandicapte kinderen van tevoren dachten dat zij het wél aan zouden kunnen.
De mensheid die denkt dat we de imperfectie kunnen uitroeien door deze kinderen af te snijden van de samenleving, heeft zich pijnlijk vergist, daar de imperfectie niet uit te roeien valt. Ik denk dat als onze samenleving geen downers meer kent, dat het er killer van wordt. Juist deze mensen kunnen ons de spiegel voor houden van de schoonheid, waar dingen écht om draaien. Het imperfecte zit namelijk in ons allemaal. Maar door ze te aborteren doen we aan struisvogelpolitiek. We willen ze niet langer in de ogen kijken, omdat ze ons confronteren met het imperfecte van onszelf, en dat kunnen we niet omarmen, zo blijkt.
Mensen die in staat zijn tot het aborteren van een downer, zien mijns inziens enkel de imperfectie waar ze niet mee om kunnen gaan, in plaats van het mens dat in staat is om te genieten van het leven, en gelukkig kan zijn. En hoogstwaarschijnlijk ook nog gelukkiger dan jij. (Zie mijn blog Als geluk je hart bereikt http://vlinny.blogspot.com/2014/03/liever-nog-een-abortus-dan-te-leven-met.html )

Waarom zouden we er bang van worden?
Er is nog nooit een oorlog ontstaan onder downers. Deze stappen doen mij eerder aan een nieuwe generatie Hitlers denken, die net zo lang door gaan met uit selecteren, tot er een "perfect ras" ontstaat...

Een ras wat er overigens nooit zal komen zolang er mensen op deze aarde leven...