Aardbeienmilkshake

Drie jochies die zich groter voelen dan ze eigenlijk zijn, zitten te giebelen in de snackbar waar ik ook zit te wachten op m'n kroket. Onschuldig als ze zijn, gluren ze met straaloogjes op standje “ondeugend”, wat voorovergebogen de snackbar rond. Alledrie verlegen, eentje brutaal. Bij binnenkomst merkte ik ze direct al op. Ze hebben stoere verhalen waar ze nog jongensachtig om lachen. Kinderen zijn het eigenlijk nog. Ik schat in dat ze voor het eerst een patatje bestellen, en daar nu geduldig op zitten te wachten. Wanneer er een omkijkt, zie ik dat hij een bril heeft. En voor de mensen die mij kennen: Ik heb een zwak voor jongetjes met brilletjes. Geweldig vind ik ze. Die toch al zo breekbare bekkies, worden dan nóg kwetsbaarder, wanneer ze je aankijken vanachter hun scheefgezakte glazen. Dit maakte het hele tafereel nog mooier. Ik moest mezelf bedwingen om hem niet te gaan knuffelen, want dat zou echt niet stoer voor hem zijn. Ok. Ik focus maar op iets anders. De ietwat verlegen frietenman. Ik ontdek dat hij al net zo’n jochie is als die andere drie. Ook al is hij inmiddels een jaar of veertig, het jeugdige is door de jaren heen niet verloren gegaan. Prachtig. Hoeveel mensen kunnen dat nog zeggen?!

De jongens stoten elkaar aan wanneer de olijke frietenman ze wenkt. Ik kon duidelijk merken hoe hij connectie voelde met de jongens. En met een brede glimlach op zijn ronde hoofd, zet hij tot mijn verrassing drie milkshakes aardbei neer. De jongens grissen de bekers van de toonbank, en lopen in een rijtje de snackbar uit. Geen patat dus. Maar een schattige aardbeienmilkshake. Ik zucht. Wat lief. En nog voor ik het door heb, kijken ze allemaal om voor de deur dicht zwaait en roepen ze: “Bedankt meneer!” Ik ben perplex. Nog netjes opgevoed ook! Wát een héérlijke jochies!!