Doorgaan naar hoofdcontent

Verhuisd

Met m’n dweil wis ik de laatste sporen uit, die verraden dat wij hier geleefd hebben. Alle kleine plakvingertjes wrijf ik van het raam op de keukendeur. Die kleine schattige vinger afdrukjes, die me meer waard zijn dan een schoon huis, veeg ik nu met weemoed weg. Het huis is niet meer van ons. We gaan het verlaten. Ik had niet gedacht dat het me nog zwaar zou vallen, maar uiteindelijk heb ik hier wel een karrevracht aan herinneringen liggen. Het zou ook stug zijn als me dat niks zou doen. Ik kijk naar het behang, dat we tijdens de zwangerschap van Sarah op de muur hebben geplakt. Het typeert onze tijd hier. Precies langs die muur, bij dat behang stond mijn bed. Op klossen. Op dat plekje ben ik bevallen van mijn eerste kind. Daar werd ik moeder. Gewoon thuis, naast de keukentafel in mijn vertrouwde omgeving. Ik zal het nooit meer vergeten. En zelfs Jesse is hier geboren. Ik loop naar de tuindeuren, en beeld me weer in hoe dat was. Precies in een hittegolf, mijn bed strak naast de deuren voor wat frisse lucht, en binnen een tijdsbestek van 2 uur, lag m’n gerimpelde jongetje op mijn buik.
Deze twee plekjes zullen nooit meer van mij zijn. Slechts de herinneringen eraan gaan mee, maar alles zal anders worden en niets blijft zoals het was. Een traan valt op de gedweilde vloer.
Gauw poets ik verder. Er blijft steeds minder over van dat, wat ooit ons huis was. Want ons huis was niet brandschoon zoals nu. Ons huis had overal troepjes en los slingerend speelgoed. Ons huis had warmte, ook al was het nog zo koud met enkel glas. Ons huis leefde, omdat wij er woonden. Maar ons huis zuchtte en kreunde ook, onder de zware last die het had om ons bij elkaar te houden. De trap kreunde mee met ons verdriet, en de vloer zuchtte van medeleven om alles wat we er moesten doorstaan. De diagnose van Jesse die ons zwaar viel, maar ook en vooral het vele huilen, van eerst Sarah, en vervolgens Jesse in de overtreffende trap aan de diagnose voorafgaand én ver daarna. Dit huis kent alle details, en alle geheimen. Dit huis weet van alle fluisteringen en frustraties, de nachtelijke tranen. De muren hebben geluisterd, alles gehoord. Dit huis kent ons door en door; delen hetzelfde geheim.
En hoe blij ik ook ben met dit volgende huis, waar alles stukken beter moet worden… dit huis zit voor altijd in mijn hart.

Lief huis; ik zal je nooit vergeten!

Reacties

  1. Wat een mooie tekst Linda....wens jullie veel geluk in jullie nieuwe paleisje!!! Liefs Linda ottens

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het is alsof ik daar in jou huis sta. Zo goed, pakkend en mooi geschreven Linda...! x

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.

Populaire posts van deze blog

Wat is Williams- Beuren Syndroom?

Er zijn veel mensen die vragen wat Jesse nou heeft, en waar je aan merkt dat hij gehandicapt is. Hier en daar heb ik het wel eens tussen de regels van m'n blogs door genoemd, alleen heb ik er nooit echt aandacht aan besteed. Daarom schrijf ik nu deze blog, met daarin de aandachtspunten waar wij specifiek tegenaan lopen met Jesse, zodat je een beetje een beter beeld kunt vormen van wat het (voor ons) inhoudt. Het is namelijk ook per williams kind nog heel verschillend hoe de dingen zich uiten. Hartafwijking Op 05-08-2013 is ons zoontje Jesse geboren. Jesse heeft ook nog een ouder zusje; Sarah , van 22-11-11 . Nadat Jesse geboren is heeft hij héél erg véél gehuild. We zijn met hem naar het ziekenhuis gegaan omdat we ervan overtuigd waren dat er iets met hem moest zijn. We hoorden namelijk zelfs zijn hartje kloppen, net zo hard als zijn ademhaling. Toen hij 10 weken oud was, is hij inderdaad in het UMCG beland, met een zeer ernstige hartafwijking. Zijn hart en zijn longslagaders

Overstuur Overspannen Overmacht ... Het houdt niet over.

  Ik rommel in mijn portemonnee om te zoeken naar kleingeld, terwijl ik Jesse bij zijn capuchon vasthoud. Warempel, ik vis nog een paar muntjes uit een vakje. Precies genoeg voor het lawaai apparaat. Samen met hem loop ik naar de kassa, waar ik hem de kleverige centjes laat overhandigen. Zij wisselt ze om voor een 0,50 eurocent en Jesse rent al met zijn lange benen naar het autootje. Zijn fijne motoriek is duidelijk geoefend op school, want het neemt maar twee pogingen in beslag voor het muntje door de gleuf valt. Ik juich voor hem. Hij glundert. Maar nog voor hij het beseffen kan, begint het lawaai autootje te bewegen. Ik lach en hijs hem in het zitje. Zijn gespannen bekkie spreekt boekdelen. Gemengde gevoelens van spanning en vreugde wisselen elkaar af in milliseconden, maar gelukkig overheerst de vreugde. Na een halve minuut kijk ik in een stralende grijns, zoals ik hem ken. Jesse ten voeten uit. Hoe ziet hij mij? Tijdens het wachten film ik zijn reactie tijdens het ritje. Hij bele

The great escape

Aan het geschuifel kan ik horen wie er aan komt. En door het slepende geluid van de kruk weet ik het zeker. Het is mijn overbuurvrouw op plekje 36 van ons veldje. Hijgend hoor ik haar nog op de gang, even een pauze nemend en ik bedenk me geen seconde. Ik grijp mijn spullen en schiet een hokje in waar je een privé wastafel hebt. Net op tijd, want op de gang komt mevrouw-lang-van-draad alweer in beweging. Een kuch en een roggel en ze is er. Ze neemt plaats in het enige overgebleven hokje naast mij, zoals ze dat altijd doet. Maar deze keer zonder mij tegen te komen. Ik zucht voorzichtig. Waarom ben ik zo ontwijkend? Ik kijk mezelf aan in de spiegel. Meestal ben ik juist sociaal en vind ik een praatje maken juist wel leuk. Vooral wanneer ik zie dat het een ander goed doet. Maar deze vrouw heeft problemen. Teveel problemen. Ik wil het even niet meer horen. En ik wil niet nog meer tijd van mijn vakantie weggeven aan een ander. Ik loop zelf al over en kan nog maar net mijn eigen hoofd boven w