Doorgaan naar hoofdcontent

Back-up-kin



Het onvermijdelijke is gebeurd. Datgene wat voor mij tot nog toe een “ver-van-mijn-bed-show” was, werd opeens een onderdeel van het lijf waar ik in rondloop… Ja, het is echt waar beste mensen, we hebben het hier over niets minder dan: De onderkin. Zonder aankondiging, was t opeens daar. Zomaar. Het staren duurde lang. Uitvoerig heb ik het plekje bekeken, waar de lijntjes nu toch echt zichtbaar waren geworden. Een ONDERkin. Ik fluisterde het zachtjes tegen mijn evenbeeld, en herhaalde het nog een aantal keren; "Lin, daar groeit een onderkin..."
De dagen dat ik vond dat anderen maar zaten te klagen over zulke "onzinnigheden" als een onderkin, behoorden acuut tot het verleden. En ook de rimpeltjes heb ik er meteen maar bij geschaard. Dit waren hele serieuze dingen. Opeens zag ik het effect in, van hoezeer deze misselijkmakende trekjes het verleppingsproces pijnlijk bloot legden. Het feit dat ik 30 ben, laat zich niet enkel meer in getallen uitdrukken. Nee, deze fase gaat echt wel een stapje verder. En wat voor stapje... Laten we het voor de duidelijkheid even een sprong noemen. Want zo voelt dat.
Opeens vraag ik me af hoeveel mensen dit al hebben gezien vòòr mijn ontdekking, en ik probeer meteen alle houdingen uit zoals ik vaak kijk of doe, om te traceren in welke mate het zichtbaar is.
Undeniable!!! Ingezoomd op mijn gezicht, zag ik het overduidelijk; Het viel niet langer te ontkennen. Die onderkin was dáár. En het had spijtig genoeg geen voornemens om op korte termijn te vertrekken.

Mijn hoofd kijkt vol zelfmedelijden mij aan. "Wat sneu voor je!” Maar we gaan niet bij de pakken neer zitten. En zo kwam het dat ik alle mensen om mij heen nog eens kritisch onder de loep nam, en dat het me opviel hoe ze -bijna- allemaal deze uitbreiding van hun gezicht bezaten, zonder dat het mij ooit was opgevallen. En zonder dat ze ook maar íets hadden ingeleverd aan schoonheid. Ik besloot dat dit pijnlijke proces dus van tijdelijke aard zou zijn en meer te maken had met mijn eigen acceptatieproces; dat de zwaartekracht nou eenmaal niet omhoog valt. Ik bedoel, deze mensen leken allemaal nog steeds gelukkig.
Laat ik het dus maar houden op een back-up-kin. Een éxtra kinnetje. Gewoon voor het geval dat...

Reacties

  1. Chantal kuipers15 mei 2017 om 19:14

    Haha lin je hebt een onderkin:))

    Je weet nooit wanneer die extra kind can pas komt:))zo heb ik een hangend ooglid sinds kort😥😥😥

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.

Populaire posts van deze blog

Wat is Williams- Beuren Syndroom?

Er zijn veel mensen die vragen wat Jesse nou heeft, en waar je aan merkt dat hij gehandicapt is. Hier en daar heb ik het wel eens tussen de regels van m'n blogs door genoemd, alleen heb ik er nooit echt aandacht aan besteed. Daarom schrijf ik nu deze blog, met daarin de aandachtspunten waar wij specifiek tegenaan lopen met Jesse, zodat je een beetje een beter beeld kunt vormen van wat het (voor ons) inhoudt. Het is namelijk ook per williams kind nog heel verschillend hoe de dingen zich uiten. Hartafwijking Op 05-08-2013 is ons zoontje Jesse geboren. Jesse heeft ook nog een ouder zusje; Sarah , van 22-11-11 . Nadat Jesse geboren is heeft hij héél erg véél gehuild. We zijn met hem naar het ziekenhuis gegaan omdat we ervan overtuigd waren dat er iets met hem moest zijn. We hoorden namelijk zelfs zijn hartje kloppen, net zo hard als zijn ademhaling. Toen hij 10 weken oud was, is hij inderdaad in het UMCG beland, met een zeer ernstige hartafwijking. Zijn hart en zijn longslagaders

Overstuur Overspannen Overmacht ... Het houdt niet over.

  Ik rommel in mijn portemonnee om te zoeken naar kleingeld, terwijl ik Jesse bij zijn capuchon vasthoud. Warempel, ik vis nog een paar muntjes uit een vakje. Precies genoeg voor het lawaai apparaat. Samen met hem loop ik naar de kassa, waar ik hem de kleverige centjes laat overhandigen. Zij wisselt ze om voor een 0,50 eurocent en Jesse rent al met zijn lange benen naar het autootje. Zijn fijne motoriek is duidelijk geoefend op school, want het neemt maar twee pogingen in beslag voor het muntje door de gleuf valt. Ik juich voor hem. Hij glundert. Maar nog voor hij het beseffen kan, begint het lawaai autootje te bewegen. Ik lach en hijs hem in het zitje. Zijn gespannen bekkie spreekt boekdelen. Gemengde gevoelens van spanning en vreugde wisselen elkaar af in milliseconden, maar gelukkig overheerst de vreugde. Na een halve minuut kijk ik in een stralende grijns, zoals ik hem ken. Jesse ten voeten uit. Hoe ziet hij mij? Tijdens het wachten film ik zijn reactie tijdens het ritje. Hij bele

The great escape

Aan het geschuifel kan ik horen wie er aan komt. En door het slepende geluid van de kruk weet ik het zeker. Het is mijn overbuurvrouw op plekje 36 van ons veldje. Hijgend hoor ik haar nog op de gang, even een pauze nemend en ik bedenk me geen seconde. Ik grijp mijn spullen en schiet een hokje in waar je een privé wastafel hebt. Net op tijd, want op de gang komt mevrouw-lang-van-draad alweer in beweging. Een kuch en een roggel en ze is er. Ze neemt plaats in het enige overgebleven hokje naast mij, zoals ze dat altijd doet. Maar deze keer zonder mij tegen te komen. Ik zucht voorzichtig. Waarom ben ik zo ontwijkend? Ik kijk mezelf aan in de spiegel. Meestal ben ik juist sociaal en vind ik een praatje maken juist wel leuk. Vooral wanneer ik zie dat het een ander goed doet. Maar deze vrouw heeft problemen. Teveel problemen. Ik wil het even niet meer horen. En ik wil niet nog meer tijd van mijn vakantie weggeven aan een ander. Ik loop zelf al over en kan nog maar net mijn eigen hoofd boven w