Doorgaan naar hoofdcontent

Aan de slag!

Content wattes?!
Een vraag die ik afgelopen dagen veel krijg is: “WAT is een Content Creator, en WAT ga je dan precies doen??”


Ik kan er helemaal in komen. Om eerlijk te zijn wist ik tot voor kort ook zelf nog niet wat al die dure woorden in hielden. Zeker niet, gezien dit een compleet andere tak is dan waar ik ooit voor geleerd heb. Maar toen ik erachter kwam wat het inhield, sloeg de vlam in de pan. Ik bleek al meer te weten en te kunnen dan ik zelf door had.


Content creatie
is simpelweg het produceren van alle communicatieboodschappen. Dat kan een blog zijn, maar net zo goed een infographic, slideshow, how-to-video of Facebook-poll. Het is dus heel erg veelzijdig. Tot mijn taken behoort sowieso het schrijven van artikelen. Jullie zullen dus vaker wat van me gaan lezen.


Bedrijven kunnen namelijk contact met ons opnemen (of wij met hun) om een samenwerking aan te gaan. Wij gaan dan een review schrijven over hun merk of product met onze eigen ervaring daarbij en verwerken dit dan in een artikel. Dat artikel wordt vervolgens gedeeld op social media of een bepaald platform dat het meest aansluit bij de doelgroep.
Voor mij zal de doelgroep voorlopig bij ‘Mama’s’ liggen.
En daarom zal het dus wel eens voor kunnen komen dat je binnenkort bijvoorbeeld opeens een artikel van mij aan het lezen bent op #Love2bemama waar #Socialmediapartner regelmatig mee samenwerkt. Maar je zou me ook tegen kunnen komen tijdens een campagne in de stad, of op een beurs, of… verzin het maar.


Gemotiveerd
Ik merk dat ik helemaal aan het opleven ben, sinds ik de stap heb gezet. Opeens begint het te borrelen, en wordt er in mij een bron van creativiteit aangeboord. Eindelijk heb ik creatieve mensen om me heen, die dezelfde interesses delen, en waar ik door geïnspireerd raak. Echt waar, hoe langer ik erover nadenk, hoe vaker ik denk; ik heb mijn roeping gemist. Het voldoet aan alles wat ik op dit moment verlang in mijn leven. Wil je een opsomming? Ok. Ik zal een opsomming maken. Nou, ten eerste:

- Er is progressie! Ik merkte dat ik dat nodig heb om dingen vol te houden. Ik wil vooruitgang en ontwikkeling zien. (Misschien wel door het contrast van thuis, met een kind dat qua ‘progressie’ doorgaans nogal lang op zich laat wachten. ;-))
- Er is variatie. Ik hoef niet constant hetzelfde te doen.
- Er is ruimte om te groeien. Als er iets is waar ik niet tegen kan, is het stilstaan. Ik wil altijd blijven ontwikkelen, en deze baan biedt ruimte tot het leren van TAL van dingen. Mede doordat dit niet de hoek is waar ik voor geleerd heb, zullen er nog volop ontwikkelingsmogelijkheden zijn. Er zit dus ook voldoende:
- Uitdaging in. Het kan niet zo snel saai worden.
- Ik heb leuke en jonge collega’s. En niet teveel. Ik hou van het enthousiaste, spontane en flexibele in deze jonge mensen.
- We zijn allemaal creatief. Al moet ik dat vakje wel wat meer gaan openen. Ik heb dat vakje heel lang afgeleerd op school. Gelukkig is het door mijn schrijven nooit dicht gegaan, en heb ik collega’s die dit helpen ontwaken.
- Ik mag hele dagen geoorloofd speuren over Social Media, zonder dat iemand me met een schuin oog aankijkt dat ik niks doe. Nee, dat is nu mijn werk.
- Ik kan zonder schuldgevoel Instagram installeren, want werk. Tsjah. Hoe mooi wil je het hebben.
- Ik kan mijn enthousiasme en overtuigingskracht inzetten.
- Ik kan mijn eigen leven en mijn verhalen inzetten om anderen te vermaken en te enthousiasmeren, inspireren of te laten glimlachen… betaald!!!

Kortom: Ik krijg gewoon betaald voor mijn hobby!

Onzekerheid
En het is zo genadig hoe ik hierin terecht gekomen ben. Ik heb niet eens gesolliciteerd. Nee, echt! Het is me ‘gewoon’ komen aanwaaien. Eerst was ik nog van mening dat dit te hoog gegrepen was voor mij. Want ondanks dat ik hier stiekem al van droomde, kwam ik met allerlei argumenten die me omlaag haalden. Dat ik er niet voor geleerd heb, dat ik amateur ben, dat ik al jaren buiten de maatschappij functioneer binnen vier muren, dat ik niet flexibel ben, dat ik het niet zag zitten om freelancer te worden en dat ik het wellicht niet zou kunnen. Maar ik blééf Bianca maar tegen het lijf lopen. En de klik was er ook al meteen. Maar toch hield ik mijn twijfels. Daar hebben we 3 maanden voor nodig gehad om die te overbruggen. En toen was de kogel door de kerk. Ik kwam langs op kantoor, en ik werd enthousiast. En nog geen twee dagen later appte ik het definitieve, langverwachte antwoord; JA! IK DOE HET!!


Enthousiast

En terwijl ik al deze dingen zo enthousiast opschrijf, voel ik ook een soort spanning. Wat als ik nou heel blij verkondig dat ik HET gevonden heb, en het blijkt na een paar maanden helemaal niks voor mij te zijn? Dan heeft de hele wereld deze blog al gelezen.
Maar ja… dat past ook wel een beetje bij mij. Ik ben gewoon snel enthousiast. (Hoe vaak heb ik dat woord nou al genoemd inmiddels? Ik kan er wel een hashtag van maken :P) Nouja. Enthousiast dus. Ik krijg er bijna splaakgeblek van, thank god voor de autocorrectie.
Maar om even terug te komen op mijn punt. Ik denk soms dus dat het misschien wel schaamtevol zal zijn als ik faal. Maar nee, ik post dit gewoon want ik leef in het NU. En nu is nu. En nu zie ik het zitten en denk ik het daar wel een tijdje vol te kunnen houden. Ik ben niet over één nacht ijs gegaan (Toepasselijk weer hé? IJS. VRIESKOU. Maar goed.) En zoniet, dan zal ik ook dán al mijn leermomenten en veranderingen met jullie delen. Ik praat je bij. Echt waar.


Kom maar op!

En trouwens; als je zelf een bedrijfje hebt en je kunt wel wat reclame gebruiken… ik doe dat dus heel graag voor je! We hebben legio opties en prijzen. Er zal altijd wel een passend dealtje voor je bij zitten. Enja… als ik je al ken is dat natuurlijk alleen maar voordeliger voor de geloofwaardigheid en betrouwbaarheid. call ME, baBY! :P

Tot gauw weer ziens.


Ciao!





Reacties

Populaire posts van deze blog

Wat is Williams- Beuren Syndroom?

Er zijn veel mensen die vragen wat Jesse nou heeft, en waar je aan merkt dat hij gehandicapt is. Hier en daar heb ik het wel eens tussen de regels van m'n blogs door genoemd, alleen heb ik er nooit echt aandacht aan besteed. Daarom schrijf ik nu deze blog, met daarin de aandachtspunten waar wij specifiek tegenaan lopen met Jesse, zodat je een beetje een beter beeld kunt vormen van wat het (voor ons) inhoudt. Het is namelijk ook per williams kind nog heel verschillend hoe de dingen zich uiten. Hartafwijking Op 05-08-2013 is ons zoontje Jesse geboren. Jesse heeft ook nog een ouder zusje; Sarah , van 22-11-11 . Nadat Jesse geboren is heeft hij héél erg véél gehuild. We zijn met hem naar het ziekenhuis gegaan omdat we ervan overtuigd waren dat er iets met hem moest zijn. We hoorden namelijk zelfs zijn hartje kloppen, net zo hard als zijn ademhaling. Toen hij 10 weken oud was, is hij inderdaad in het UMCG beland, met een zeer ernstige hartafwijking. Zijn hart en zijn longslagaders

Overstuur Overspannen Overmacht ... Het houdt niet over.

  Ik rommel in mijn portemonnee om te zoeken naar kleingeld, terwijl ik Jesse bij zijn capuchon vasthoud. Warempel, ik vis nog een paar muntjes uit een vakje. Precies genoeg voor het lawaai apparaat. Samen met hem loop ik naar de kassa, waar ik hem de kleverige centjes laat overhandigen. Zij wisselt ze om voor een 0,50 eurocent en Jesse rent al met zijn lange benen naar het autootje. Zijn fijne motoriek is duidelijk geoefend op school, want het neemt maar twee pogingen in beslag voor het muntje door de gleuf valt. Ik juich voor hem. Hij glundert. Maar nog voor hij het beseffen kan, begint het lawaai autootje te bewegen. Ik lach en hijs hem in het zitje. Zijn gespannen bekkie spreekt boekdelen. Gemengde gevoelens van spanning en vreugde wisselen elkaar af in milliseconden, maar gelukkig overheerst de vreugde. Na een halve minuut kijk ik in een stralende grijns, zoals ik hem ken. Jesse ten voeten uit. Hoe ziet hij mij? Tijdens het wachten film ik zijn reactie tijdens het ritje. Hij bele

The great escape

Aan het geschuifel kan ik horen wie er aan komt. En door het slepende geluid van de kruk weet ik het zeker. Het is mijn overbuurvrouw op plekje 36 van ons veldje. Hijgend hoor ik haar nog op de gang, even een pauze nemend en ik bedenk me geen seconde. Ik grijp mijn spullen en schiet een hokje in waar je een privé wastafel hebt. Net op tijd, want op de gang komt mevrouw-lang-van-draad alweer in beweging. Een kuch en een roggel en ze is er. Ze neemt plaats in het enige overgebleven hokje naast mij, zoals ze dat altijd doet. Maar deze keer zonder mij tegen te komen. Ik zucht voorzichtig. Waarom ben ik zo ontwijkend? Ik kijk mezelf aan in de spiegel. Meestal ben ik juist sociaal en vind ik een praatje maken juist wel leuk. Vooral wanneer ik zie dat het een ander goed doet. Maar deze vrouw heeft problemen. Teveel problemen. Ik wil het even niet meer horen. En ik wil niet nog meer tijd van mijn vakantie weggeven aan een ander. Ik loop zelf al over en kan nog maar net mijn eigen hoofd boven w