Jesses beleving

Het is altijd een hele toer voordat Jesse goed en wel van de auto naar zijn klasje gelopen is. Onderweg daar naartoe gebeuren er namelijk al zoooveel dingen die zijn aandacht trekken en prikkelen. Soms is dat erg vermoeiend. Maar sinds ik geleerd heb om 'in te spreken', merk ik dat het zowel met hem als met mij beter gaat. Jesse kalmeert ervan, en ik kom dichter in zijn belevingswereld waardoor ik hem beter ga begrijpen. Ik zie precies waar hij op reageert van wat ik zeg. Want Jesse begrijpt vrijwel alles. Alleen dat praten.... Als hij dat toch eens kon... Dat zou hem een hoop frustraties besparen.
Daarom heb ik het eens opgeschreven, en vanuit zijn kant belicht. Het geeft een inkijkje in wat er in hém om gaat, in plaats van altijd maar vanuit mij. :)

Jesses beleving
Als we de auto uit stappen sprint ik gelijk op de deur van mijn school af. Tenminste.... als mama me goed in de gaten houdt. Soms is ze net even een seconde later, waardoor ik mijn kans schoon zie en dankbaar gebruik maak van mijn lange benen die al supersnel kunnen rennen. Dan verander ik van richting, en zet koers op de geparkeerde auto’s langs de stoep. Want auto’s vind ik zooo mooi, die wil ik altijd wel van dichtbij voelen en bekijken. De wielen vooral.

Vlak voor mama er aan komt, lik ik nog snel even aan de band van het busje waar ik bij sta. Dat vindt mama niet leuk. Ik weet wel dat het eigenlijk niet mag, maar de drang is te groot. Ik spring op en neer van opwinding als mama dichterbij komt. WHOAHHHH ik doe dit, ik doe dit!!

Mama noemt hard mijn naam en pakt mijn arm stevig vast. Ze moppert op me, maar ik kijk haar gewoon niet aan en doe mijn handen op mijn oren. Mama’s ogen raken mij altijd zo diep als ik haar aan kijk, en ik wil niet stout zijn. Fladderend en springend ga ik naar binnen toe, terwijl het me nog 3x lukt om achterom te kijken naar het busje en zijn wielen.

In de school zie ik van alles. De schommel heeft altijd mijn aandacht, maar mama trekt me al mee. Ik mag niet op de schommel. Zelfs niet als ik heel hard die kant op trek, en mijn charmes in de strijd gooi. Ik voel me boos worden. Waarom zijn alle leuke dingen verboden?! Ik probeer te praten, maar mama loopt al door. Ik kan haar niet vertellen wat ik graag wil. Zou ze me wel begrijpen?! Ik zet het op een gillen. Ze moet weten dat ik even wil stoppen. Mama stopt. Ze doet haar vinger aan haar lippen, dat ik zachtjes moet doen, en begint daarna te praten. Ze zegt dat ze wel snapt dat ik even op de schommel wil, maar dat we door moeten lopen. Maar ik WIL helemaal niet doorlopen!! Ik schreeuw en ik begin een beetje te huilen. Stomme school. En stomme mama.

Mama knielt naast mij, en zegt precies wat ik voel. Ik laat me over mijn hand aaien... ahhh.... dat is fijn. Ik wordt er wat rustiger van, maar ik blijf vasthouden aan wat ik zo graag wil. Ik steek pruilend mijn hand uit naar de schommel die al bijna binnen mijn bereik is, en kijk dan weer naar haar.

Ik zie dat mama even twijfelt, en dan mag ik toch nog héél eventjes bij de schommel kijken, maar als ze tot drie heeft geteld moet ik mee. Lieve mama! Snel sta ik op en grijp mijn drie tellen, alsof het mijn lust en mijn leven is. In een honderdste van een seconde ben ik al super hoog. Wooooooow, dit voelt goed!!! Ik lach breeduit, en mama lacht terug. Mijn beentjes doen wat ze zo graag willen doen; afzetten en hoger gaan. Heel even knijp ik mijn ogen samen. Dit is toch genieten?!

Als mama zegt dat ze tot drie gaat tellen, voel ik me een beetje verdrietig en boos worden. Ik ben nog láng niet klaar. Bij drie geef ik nog een harde schreeuw, en sta dan op om mee te lopen. Mama zegt dat ze kan zien dat ik het jammer vindt. Nou dat heeft ze goed gezien. Ik kijk even naar mama. Ze snapt me. Gelukkig verteld ze dat ik de volgende keer wel wéér even mag. Maar nog voor ze is uit gesproken, zet ik het al op een lopen. Mama moet rennen om mij bij te houden. Leuk vind ik dat. Dat voelt spannend. Misschien gaat ze me wel pakken. Ik lach, en een gil van opwinding verlaat mijn buik.
Razendsnel probeer ik nog twee klassen in te glippen waar ik niet thuis hoor. Ik kan altijd kijken of ik sneller ben. Er is zoveel speelgoed dat ik nog niet ken, en écht even ontdekken moet. En trouwens, helemaal achterin is een klas waar gewoon zomaar een joekel van een piano staat. Ik zou een sprintje kunnen trekken... maar helaas is mama deze keer sneller, en heeft ze net mijn muts te pakken. Ze kent mijn plannetjes al, en terwijl ik grijns wordt ik ook boos, maar ik weet dat het niet mag. Met tegenzin laat ik me toch maar meenemen.

In mijn eigen klas ga ik direct op zoek naar de piano die ik laatst gezien had. Dat is echt mijn lievelingsspeelgoed. Ik zou wel willen dat ze die altijd hadden, maar nee. Ik moet er altijd weer naar op zoek. Gelukkig weet ik precies waar hij staat. In de badkamer is namelijk nog een opbergkast, en daar is het een beetje rommelig, maar dat maakt mij niks uit. Voor mij kun je niks verstoppen. Ik zag namelijk een paar witte en zwarte toetsen op een grote doos staan. Kan niet missen!! Daar moet en zal een piano in zitten. Het mooiste wat er bestaat. Piano’s brengen me altijd zo lekker tot rust. Zeker nu ik in een nieuwe groep zit. Ik ben maar wat blij dat ik deze ontdekt heb.

Wild ren ik naar de badkamer, maar daar mag ik niet in. Ze houden me tegen, maar ik snap er niks van. Ik ken het woordje voor Piano allang, en dit roep ik dan ook de hele tijd. Maar ze begrijpen me niet. Ze zeggen dat de piano niet in de badkamer is. Maar dat is super oneerlijk! Ik heb het toch zelf gezien!!! Ik sla en schreeuw als een bezetene om me heen. Ze zúllen me er door laten.

Wanneer we eindelijk bij de magische kast staan, en ik herhaaldelijk ‘Injaanjo’ roep terwijl ik wijs naar het stukje doos, valt ook voor mama en juf het kwartje. Eindelijk zien ze het. Ik lach breed en triomfantelijk, terwijl ik ongeduldig, ritmisch op mijn tenen wiebel. Gaan ze hem nu pakken?

Zodra de piano geïnstalleerd in de groep staat, begeef ik me in mijn eigen wereld. Alle geluiden verdwijnen naar de achtergrond, en ik focus me volledig op de tonen van het keyboard. Whoahhh.... dit is geweldig. Ritmisch wiebel ik weer op mijn tenen heen en weer, terwijl ik mijn oor op de boxen richt. Mijn binnenkant komt helemaal tot rust. Dit is wat ik nodig heb in deze nieuwe situatie, waarin ik al die kinderen nog niet zo goed ken. Ik bedoel.... ik vind dat ik zelf best mag schreeuwen. Maar anderen moeten dat niet doen. Dat kost me teveel prikkels.

Mama komt naar me toe. Ze vraagt me om een kus, omdat ze weg gaat. Ik geef mijn hoofd, maar ze wil ook een kus van mij. Ik wil hem best geven, maar oohhh... die tonen. Ik ga net zo lekker. Ik vlieg alweer. Mama geeft mij een dikke kus en een knuffel. Ik voel het maar voor de helft, maar toch volg ik haar naar de deur, terwijl ik mijn oren gericht houd op de muziek.

Bij de deur zwaait ze nog naar me. Ik zie haar wel, maar ik ben niet in staat om te reageren. Ik blijf kijken, zonder een spier te vertrekken. Mama’s ogen glimlachen naar me voor ze de deur echt sluit. Ik voel het binnen komen. Vanmiddag komt mama weer terug. Vanmiddag zie ik haar weer. Lieve mama.