Corona-plan

Met mijn neus snuif ik nog een laatste keer heel diep in haar blonde haren. De zoetige geur die bij haar hoort, prent ik in mijn geheugen. Voorlopig ga ik dit meisje even niet meer zien. Drie weken lang… ze beseft het zich nog totaal niet, maar ik des te meer.

Alleen
Mijn gedachten dwalen namelijk af naar 6 jaar geleden, toen ze ook een lange tijd bij me vandaan was omdat we toen in het Ronald mc Donald huis zaten voor Jesse. Een hele spannende periode waarin Jesse een open hartoperatie moest ondergaan, met een aanzienlijke kans dat hij dat niet zou overleven. In die spannende tijd, woonde Sarah drie maanden bij mijn ouders in Emmeloord. Ze was nog geen twee jaar oud en besefte zich ook toen niet precies wat er allemaal gebeurde, al vóelde ze al die dingen zeker wel. En hoe. Een broertje dat veel huilde en daardoor veel aandacht wegkaapte (iets wat broertjes doorgaans toch al doen, als ze geboren worden) maakte haar positie er niet beter op. Ik probeerde wel zoveel als ik kon met haar te ondernemen en één op één aandacht te organiseren… Maar toen we in de molen belandden met Jesse, bleven er weinig gaatjes met energie of tijd over voor haar.

Angst voor verlaten
Van het ene op het andere moment, kwamen papa en mama niet meer thuis en moest ze bij Opa en Oma blijven. Een veilige plek, waar ze zich ook helemaal thuis voelde, dat zeker. Maar wel zonder papa en mama. Wat dit met haar gedaan heeft destijds, zou de tijd ons leren. En dat is gebeurd.
Ze heeft sindsdien veel behoefte aan nabijheid en wil doorlopend ‘gezien’ worden. Ze vraagt aandacht op alle mogelijke manieren en heeft een lichte angst ontwikkeld voor het wegvallen van iemand die haar dierbaar is. De ene avond kan ze niet slapen omdat ik ‘zo ver weg’ ben, terwijl ik gewoon beneden zit. En de andere keer is ze in tranen omdat ze bang is dat een Oma dood gaat. Of één van ons. Haar koppie draait overuren, met name in de avonden, als ze moe wordt en dus kwetsbaar is.
Avond na avond hebben we haar gerust gesteld, getroost, geholpen zichzelf tot de orde te roepen, streng te zijn maar ook begripvol… Alles. Het ene werkte soms beter dan het andere, maar we konden er wel voor haar zijn. En ze werd gehoord. In stilte nam ik me voor om nooit meer zo lang bij haar vandaan te gaan in de hoop dat deze ‘wond’ zo snel mogelijk zou herstellen.

Corona-plan
Tot nu. We werden schaakmat gezet door het Corona virus. Toen de ernst ervan langzaam begon door te dringen, kwamen we op een kruispunt te staan. En wat ga je dan doen?
Peters beroep als Politie-agent neemt nogal wat risico’s met zich mee. Hij komt voortdurend in aanraking met vele mensen van allerlei lagen in de samenleving. Hij neemt het virus makkelijk mee.
Eerst waren we er nuchter onder; ‘Nouja… dan worden we even ziek.’ Zeiden we tegen elkaar. We waren er niet bang voor. Tot we verder praatten. Jesse is toch wel een kwetsbaar jongetje, met zijn hartprobleem uit het verleden en zijn longen die ook een tijdje problemen kende, waardoor we in het ziekenhuis belandden voor verneveling, maakten deze keuze iets minder luchtig.

Gelukkig is hij over deze dingen heen gegroeid, maar hij is er dus wel vatbaar voor. Je weet nooit welke kant zo’n virus met hem op gaat. Daarnaast eet Jesse dramatisch slecht sinds zijn medicatie, dus reserves zijn er niet. Elke avond kijk ik op een rijtje ribben die ik stuk voor stuk kan tellen.
Nee… ziek worden zat er voor Jesse niet in. Te riskant. En daarnaast moet ik er niet aan dénken om met hem in een overvol hysterisch ziekenhuis te moeten vertoeven, waarbij hij nooit in bed te houden is omdat die beentjes alleen maar willen rennen. En hij de hele tent bij elkaar zal schreeuwen, niet begrijpend hoe en waarom. Nee, deze dingen in combinatie met zijn prikkelverwerking waren een fatale situatie van een horror-film. Dit moesten we te allen tijde zien te voorkomen.

En als kanttekening… misschien vat het hem niet zo heftig, maar treft het virus wel één van ons…. Wie gaat er dan voor hem zorgen? In vitale toestand is het al een uitdaging van formaat, laat staan met ziekte. En nodigen we een zorgverlener uit… dat kan ook niet, want dan is die ook ziek. We kwamen feitelijk op een moment dat nog weinig te kiezen viel:

>>> Ik moest met Jesse in preventieve Quarantaine. <<<

Spoedberaad
De familie Traas werd opgetrommeld voor een spoed beraad, waarna er ingrijpende keuzes gemaakt zijn. Het is zo ontroerend om te zien hoeveel ze voor ons over hebben, die lieve familie van ons.
Mijn moeder gaat met mij mee in quarantaine, zodat de zorg voor Jesse iets beter te dragen is, ook al is het alsnog een enorme belasting voor twee mensen, drie weken lang. Peter ruilt met mijn moeder van plek en gaat drie weken bij mijn vader wonen. En Sarah wordt liefdevol opgenomen in het gezin van mijn zusje en zwager. Ze hebben zelfs een hele kamer ontruimd, zodat haar net nieuw gekregen bureautje daar ook kon staan en ze een plekje kon krijgen dat helemaal voor haarzelf is.
Het voelt zo fijn om dat te zien, hoe familie zich sterk maakt voor elkaar. Ik ben me zeer bewust van dit voorrecht, waarvan ik weet dat dat niet in iedere familie zo zal zijn.

Ik trek Sarah nog even dicht tegen me aan terwijl ik mezelf geforceerd hoor zeggen: “Je gaat lekker logeren, lieverd. Het wordt super leuk.” Ik probeer het optimistisch te doen klinken en ik ben verrast van mijn eigen toneelstuk. Zou ze het voelen? Maar ze lijkt het niet te merken. Gelukkig maar. Ze wurmt zich al weer los en komt aan zetten met haar ingepakte weekend tas; twee truien en één broek. Ik glimlach. Nee… die denkt écht dat ze maar een weekendje weg is. En voor nu is dat ook prima.

Bij de deur zwaaien we elkaar uit. Nog één laatste kus, nog één omhelzing… en dan scheiden onze weken.