Mijn Leven

Gedachteloos eet ik mijn goedkope frikandelbroodje van de Lidl, die ik in een emotionele bui van zelfmedelijden had gekocht, omdat ik daar nou eenmaal was.  Ik wilde weer eens geen gewoon brood eten, maar mezelf wentelen in “feel-good-food”.  En nu viel het tegen. En flink ook. Dit was overduidelijk geen bakkerskunst. Hoe kon het ook anders? De frikandel op zichzelf is überhaupt al een dubieus begrip, laat staan als ie al kant en klaar in een broodje zit, wat nog minstens 2 á 3 weken houdbaar kan zijn in z’n vacuüm verpakking. Waar was ik met m’n hoofd?! Het smaakt dan ook precies zoals het eruit ziet; taai, plastic en zout. Mn hoofd vertrekt, en m’n bui ook. Wordt het toch nog een broodje kaas? Pfff.  Dan maar niet eten, hoor.  En ik smijt de volledige inhoud met een  zwaai in de prullenbak. Ik weet dat ik niet goed voor mezelf zorg, maar het kan me even helemaal niks schelen. Ik heb wel andere dingen aan m’n hoofd. Dingen zoals… (hoe kan het ook anders?) (Is het niet h