If mom is happy everyone is happy

Gedachteloos eet ik mijn goedkope frikandelbroodje van de Lidl, die ik in een emotionele bui van zelfmedelijden had gekocht, omdat ik daar nou eenmaal was.  Ik wilde weer eens geen gewoon brood eten, maar mezelf wentelen in “feel-good-food”.  En nu viel het tegen. En flink ook. Dit was overduidelijk geen bakkerskunst.
Hoe kon het ook anders? De frikandel op zichzelf is überhaupt al een dubieus begrip, laat staan als ie al kant en klaar in een broodje zit, wat nog minstens 2 á 3 weken houdbaar kan zijn in z’n vacuüm verpakking. Waar was ik met m’n hoofd?! Het smaakt dan ook precies zoals het eruit ziet; taai, plastic en zout. Mn hoofd vertrekt, en m’n bui ook. Wordt het toch nog een broodje kaas? Pfff.  Dan maar niet eten, hoor.  En ik smijt de volledige inhoud met een  zwaai in de prullenbak.

Ik weet dat ik niet goed voor mezelf zorg, maar het kan me even helemaal niks schelen. Ik heb wel andere dingen aan m’n hoofd. Dingen zoals… (hoe kan het ook anders?) (Is het niet het ene kind, dan is het wel het andere) SARAH.
Het kind klimt (slechts sinds een halve week nog maar), uit dr bedje. En JA, dat is inderdaad mét slaapzak. En NEE, ze zit dan niet lief te spelen. Ja, of wel… tis maar net hoe je het bekijkt, want ze trekt  dus de volledige kleding kast leeg... En dat niet 1x, of 2x… nee, dat doet ze rustig zo lang als ik het volhoud om op te ruimen. De consequenties die ik eraan hang, en ook uitvoer, lijken totaal geen vat te hebben op dit meisje-eigenwijsje. Een peuter. Berg je maar! Bloedstollend irritant! Ze is net zo vervelend als dat ze leuk is. Ik ontdek nu dat deze ver uit elkaar liggende emoties

inderdaad heel vaak samen kunnen gaan. Boos en vertederd tegelijk, kijk ik in haar onschuldige twinkel oogjes, die nog niet beseffen dat je spijt moet hebben na zo’n actie. En dat je dan je lieve, zorgzame, vermoeide moeder, even een knuffel moet geven en dan oprecht sorry zegt, en vraagt; “Mam, zal ik anders even een kopje thee voor je zetten?”. Maar nee, ze doet niks van dit alles. En toch hou ik meer van haar dan ooit. Ik smelt. Maar OH!! Wat irriteert ze me met die troep van dr. Ik ga het ook gewoon niet meer opruimen. Het zal mij een rotzorg zijn. Als alles toch al op de grond ligt, heeft ze ook niks meer om overhoop te halen. Zo loop ik dus vandaag, telkens met de ogen dicht, op de tast naar haar bedje, om die troep maar niet te hoeven zien, onder het mom van ‘wat je niet ziet, dat is er ook niet’. En als ik dan de survival al overleefd heb, en zonder gebroken benen en kleerscheuren mijn kind uit de chaos geplukt heb, mag ik de volgende uitdaging al weer aan gaan; POEP. 

Ok. Laten we dit vaststellen; The life of a mum is hard to live. Ik kan me steeds meer voorstellen hoe het komt, dat er schoolpleinen vol moeders staan, die zich ternauwernood wisten aan te kleden en nog net een joggingbroek voor het grijpen hadden, het haar door de war wegens  een fietstocht met 3 kinderen en tegenwind en een jas die al 5 winters mee gaat. Simpelweg, omdat je leven wordt opgeslokt door deze monstertjes, die je leven ruïneren, terwijl jij steeds meer van jezelf in hun onverzadigbare leventjes pompt.  Mama vervaagt.
‘Toch laat ik me dit niet gebeuren’, denk ik vastbesloten. Maar terwijl ik mijn eigen outfit eens kritisch onder de loep neem, zakt mijn stelligheid af. Mijn broek zit wat strak op bepaalde plaatsen, en er zitten snotneusjes op mijn schouder. Ik ben al meer dan een jaar niet meer naar de kapper geweest, en ik gebruik afgedankte make-up uit het rommeldoosje van mn zusje…
En al starend naar mn eigen spiegelbeeld, merk ik dat er wel meer dingen zijn die nodig eens wat aandacht verdienen. Een nieuwe passende BH zou bijvoorbeeld ook geen overbodige luxe zijn na een zwangerschapshistorie, en borstvoedingsavonturen . Of wat te denken van

mijn bleke huid, die schreeuwt om dat wekelijkse zonnebankje van toen… of van mijn wallen, die al bijna de grond kussen. Mama vervaagd inderdaad.  Ik wend mijn blik maar gauw weer af, waardoor ik oog in oog sta met de melkpoeder. Aaaarghhh!! ‘En mn arme geld ook nog’, jammer ik luidkeels door de keuken. Waar je ook kijkt… kinderen kosten je alles, maar ze zijn ook je alles.

En waar was manlief ook al weer gebleven? OHJA! Ik haal hem bedremmeld onder een tafeltje vandaan… daar was ie. In zn eigen wereld gevlucht; de computer. En voordat ik daar mijn mond over open trek (omdat hij me niet geeft wat IK nodig heb) bedenk ik me dat ik al net zo’n lange tijd niet erg goed meer voor hém zorgde.
Ja… het leven met (onze) kinderen kan soms overleven zijn. Of overgeleverd zijn…. Of  geleverd zijn… of over zijn…of… nouja… zoiets.

In ieder geval alle rede om weer eens GOED voor mezelf te zorgen. Want let wel; If mum ain’t happy………? Precies!