Mijn Leven

Het is zover… Het gene waar ik al bang voor was, en ook allang op voorbereid dacht te zijn … Het was er toch nog plotseling. Ineens. Onverwacht. Onaangekondigd. Niet getimed. En onuitgenodigd. Niet welkom! Maar het kwam. De verjaardag die zo leuk begon, en die mij de mooiste kadootjes sinds járen bezorgde, werd even bruut onderbroken. Mijn prachtige spiegelreflexcamera hing te stralen om mijn nek, en met trots bediende ik de gloednieuwe knopjes, die ik al aardig wegwijs was. De foto’s kwamen een voor een voorbij. Lachende gezichten en blije slingers… en Jesse. Dit was het moment dat mij deed verstijven, en ik bleef maar staren naar één ding. Ik keek in de ogen van mijn zoon, maar het leek niet of ze van hem waren. Wat ik eerder nooit zag, leek er nu dik bovenop te liggen. Ik weet niet of het lag aan de camera die de plaatjes zo prachtig helder liet zien, of aan mijn leeftijd, die deze dag een jaartje opschoof... Maar er gebeurde iets in mij. Een rilling ging over mijn rug, en het en