Mijn Leven

 Sinds Sarah vier geworden is, zijn de gesprekjes ook een niveautje meegegroeid. Ze stelt me opeens diepe vragen, en wil van de dingen des levens alles weten. Een filosoofje in de dop. Waar menig ouder het afdoet met een kort antwoord, neemt de mijne daar geen genoegen mee en vraagt net zo lang door, tot ze alles weet. Zo kon ik ook de bloemetjes en de bijtjes écht niet meer ontwijken, laat staan uitstellen tot over een jaar of tien. Nee, dat heb ik allang met het schaamrood op de kaken uiteen moeten zetten. En hoe die baby dan van papa bij mama kwam? Euhhh… nouja…. Ehm...  Mijn vorige antwoord is al ontmaskerd, nadat ik had gezegd dat babies alléén kunnen komen als twee mensen heul erg veel van elkaar houden, en dan heel veel gaan knuffelen en kusjes geven…  En wat denk je? Dat probeerde ze wel even uit. Ik had het natuurlijk nog niet door. Maar na het eten kreeg ik opeens kusjes en knuffels, zoals ik ze nog nooit gehad had. Ze luisterde keer op keer even bij mijn buik …. “of

“Als hij maar niet….” En daar lig ik dan als één brok spanning in bed. De adrenaline schiet door mijn lijf heen als een stroomstoot die niet te ontwijken valt. Ik sch ri k zo hard, dat mijn armen en benen verstijven, en mijn hart zo’n pijn doet, dat het voelt als een steek die tot aan de andere kant, dwars door mijn rug heen in mijn matras spietst . Ik houd mijn adem in en knijp mijn ogen dicht. Mijn denken blokkeert zich, en het enige woordje dat er op repeat staat is: “NEENEENEENEENEENEENEEEEEEE!!!” Ik ben niet in staat om iets anders te kunnen denken. Inmiddels breekt het zweet me uit, en ik voel me licht worden in mijn hoofd. Ik krul mezelf op in foetus houding. In mij opgesloten, zit een onheilspellend gevoel als een dikke knoop in mijn buik , en ik wordt letterlijk door een vreemd soort angst overmand. Ik verstop me nog verder onder de dekens, alsof ik kan vluchten van wat ik zojuist dacht te horen , en wacht in absolute verkramping af. Het voelt haast als straffen, wanneer i