Mijn Leven

Het onvermijdelijke is gebeurd. Datgene wat voor mij tot nog toe een “ver-van-mijn-bed-show” was, werd opeens een onderdeel van het lijf waar ik in rondloop… Ja, het is echt waar beste mensen, we hebben het hier over niets minder dan: De onderkin. Zonder aankondiging, was t opeens daar. Zomaar. Het staren duurde lang. Uitvoerig heb ik het plekje bekeken, waar de lijntjes nu toch echt zichtbaar waren geworden. Een ONDERkin. Ik fluisterde het zachtjes tegen mijn evenbeeld, en herhaalde het nog een aantal keren; "Lin, daar groeit een onderkin..." De dagen dat ik vond dat anderen maar zaten te klagen over zulke "onzinnigheden" als een onderkin, behoorden acuut tot het verleden. En ook de rimpeltjes heb ik er meteen maar bij geschaard. Dit waren hele serieuze dingen. Opeens zag ik het effect in, van hoezeer deze misselijkmakende trekjes het verleppingsproces pijnlijk bloot legden. Het feit dat ik 30 ben, laat zich niet enkel meer in getallen uitdrukken. Nee, deze