Back-up-kin

Het onvermijdelijke is gebeurd. Datgene wat voor mij tot nog toe een “ver-van-mijn-bed-show” was, werd opeens een onderdeel van het lijf waar ik in rondloop… Ja, het is echt waar beste mensen, we hebben het hier over niets minder dan: De onderkin. Zonder aankondiging, was t opeens daar. Zomaar. Het staren duurde lang. Uitvoerig heb ik het plekje bekeken, waar de lijntjes nu toch echt zichtbaar waren geworden. Een ONDERkin. Ik fluisterde het zachtjes tegen mijn evenbeeld, en herhaalde het nog een aantal keren; "Lin, daar groeit een onderkin..."

De dagen dat ik vond dat anderen maar zaten te klagen over zulke "onzinnigheden" als een onderkin, behoorden acuut tot het verleden. En ook de rimpeltjes heb ik er meteen maar bij geschaard. Dit waren hele serieuze dingen. Opeens zag ik het effect in, van hoezeer deze misselijkmakende trekjes het verleppingsproces pijnlijk bloot legden. Het feit dat ik 30 ben, laat zich niet enkel meer in getallen uitdrukken. Nee, deze fase gaat echt wel een stapje verder. En wat voor stapje... Laten we het voor de duidelijkheid even een sprong noemen. Want zo voelt dat.

Opeens vraag ik me af hoeveel mensen dit al hebben gezien vòòr mijn ontdekking, en ik probeer meteen alle houdingen uit zoals ik vaak kijk of doe, om te traceren in welke mate het zichtbaar is.

Undeniable!!! Ingezoomd op mijn gezicht, zag ik het overduidelijk; Het viel niet langer te ontkennen. Die onderkin was dáár. En het had spijtig genoeg geen voornemens om op korte termijn te vertrekken.

Mijn hoofd kijkt vol zelfmedelijden mij aan. "Wat sneu voor je!” Maar we gaan niet bij de pakken neer zitten. En zo kwam het dat ik alle mensen om mij heen nog eens kritisch onder de loep nam, en dat het me opviel hoe ze -bijna- allemaal deze uitbreiding van hun gezicht bezaten, zonder dat het mij ooit was opgevallen. En zonder dat ze ook maar íets hadden ingeleverd aan schoonheid. Ik besloot dat dit pijnlijke proces dus van tijdelijke aard zou zijn en meer te maken had met mijn eigen acceptatieproces; dat de zwaartekracht nou eenmaal niet omhoog valt. Ik bedoel, deze mensen leken allemaal nog steeds gelukkig.

Laat ik het dus maar houden op een back-up-kin. Een éxtra kinnetje. Gewoon voor het geval dat...