Mijn Leven

Even ZEN Moe van de dag, ren ik door het huis heen, met washandjes, handdoeken, melatonine, slaapmedicatie, knuffeltjes, pyama’s, zeep, tandenborstels… ik hijg even uit voordat ik de rolgordijnen op Jesses kamertje dicht doe en sluit mijn ogen. Even “ZEN” noemen ze dat. Maar ik voel diep vanbinnen toch nog altijd meer connectie met degene waar ik sinds een paar jaar een haat-liefdeverhouding mee heb… Degene die ik ooit van heel dichtbij kende, maar die ik de laatste jaren wat weggeduwd en aan de kant gezet heb. Gewoon vanwege het conflict in mij, met de waarom -vragen en de worstelingen omtrent mijn gehandicapte zoon. Intens geliefd, en onwijs welkom en gewild, maar toch… Het is een heel project. En het “happy-clappy-christen-zijn” paste even niet meer tussen de donkere dagen die ik herhaaldelijk beleefde in mijn diepe dal. Stress Inmiddels heeft Jesse de stop al te vroeg uit het bad getrokken, en zit hij bibberend te huilen tot ik zover ben. Ik schiet acuut in de mopperstand en S

Pas schreef ik een stukje op de (opvoed)blog van een vriendin http://hoepraatjemetkinderen.blogspot.nl  Ze vroeg hoe het is om een gehandicapt kind te hebben en hoe anderen reageren. Daarover schreef ik deze ervaring: Mijn zoon Jesse laat zich niet meer zomaar weg zetten in een buggy, en heeft ontdekt dat zijn beentjes hem op veel leukere plaatsen kunnen brengen, dan waar ik met hem heen wil. Hij wil de vrijheid tegemoet. En wel nu.  Wanneer we dan ook bij een speeltuintje komen, klik ik hem maar uit zijn gordeltje, en weg is meneer. Zo vlug als zijn kleine elastieken beentjes hem kunnen dragen, wankelt hij als een dronkenman richting schommel; het mooiste wat er bestaat. Vlak voordat hij er is, klapt hij al in zijn handjes en roept keihard “Jaaaaa!!!” terwijl hij even zijn momentje neemt, door gelukzalig omhoog te kijken met zijn oogjes samengeknepen en een brede grijns. Helaas zag hij hierdoor het richeltje niet, waarop hij binnen een milliseconde, in-verdrietig zit t