Mijn Leven

Vol spanning kijk ik naar mijn scherm, waar het nummer van het CIZ in beeld staat. Doorgaans sla ik al mijn nummers die mij bellen, op. Of ik ze nou graag als mijn vrienden wil, of niet. Zo wordt ik tenminste nooit overvallen door onverwachte telefoontjes. En daar pluk ik nu de vruchten van. Het CIZ. Dat moet wel over de aanvraag gaan, die we deze zomer hadden ingediend. De spanning loopt een beetje op zo met die telefoon in mijn hand en die letters in beeld. Ben ik hier klaar voor? Hoe laat is het? Zal ik opnemen? Dit is het moment van de waarheid… Ik schraap mijn keel, roep even héél hard door de ruimte “MET LINDA SUURMOND”, om zeker te weten dat mijn stem het doet en neem vervolgens op met een geheel zelfbewuste en rustige toon. Dat ging alvast goed. Een vrouw die klinkt alsof ze levensmoe is, checkt of ze de juiste persoon aan de lijn heeft, terwijl ik braaf antwoord geef op alle vragen. Ik snap het. Het lijkt me vreselijk om daar te moeten werken. Eventjes schiet er door mi