Mijn Leven

Meerdere malen hebben mensen mij wel eens benaderd met de vraag: “Linda, jou kan ik het wel vragen. Vertel me eens: HOE moeten wij nou met ‘jullie’ om gaan? Wat kan ik doen als ik een ouder tegen kom met een gehandicapt kindje? Moet ik dan juist wel of juist niet reageren? En als ik het doe… HOE DAN?” Sommigen klonken bijna wanhopig, omdat ze zo vaak werden afgesnauwd. Het gevolg werd: Negeren. En sinds ik ook bij ‘de club’ hoor van ouders met gehandicapte kinderen, herken ik die dingen vanaf de andere kant en zijn mij verschillende dingen opgevallen. En dat is onder andere dat er grofweg twee fronten zijn. Het ene front is ‘de wereld’ en het andere front zijn ‘de ouders met de afwijkende kinderen’ die beiden heel erg ver van elkaar verwijderd zijn. In conflict Wanneer het gaat om samen leven en integratie, staat ‘team ouders’ al gauw op, wijzend naar de overkant, waar van beweerd wordt dat ze ongevoelig, grof en ontactisch zijn. De vinger wijst priemend en de o

De gezellige drukte, die ik normaal zo leuk vindt, snoert me de keel. Ik manoeuvreer mezelf langs de mensen die zich op de goed geprijsde artikelen in de rekken hebben gestort. Hele gezinnen zijn er op uit getrokken met hun kroost, om samen de setjes voor kerst bij elkaar te scoren. Piekfijn uitziende jongetjes lopen naast netjes geklede meisjes. Op hun gedrag is niets aan te merken, naast dat het gewoon kinderen zijn. Ze spelen, luisteren na een extra keer roepen van mams en passen vervolgens gezellig de kleding. Ik aanschouw ze van een afstandje. Een modelplaatje. Wanneer de oudste wil spelen in het speelhuisje in de mega winkel, wil de jongste van drie ook mee. Moeder roept ze na, dat de kleine ‘bij Finn’ moet blijven, waarop beiden heel braaf ja roepen, en waarop ik expres check of ze dit naleven, en ontdek dat ze dat nog doen ook! Mijn mond zakt open, net zoals mijn hart zakt. Alleen gaat mijn hart niet open. Die trekt juist de deurtjes even dicht. Ik slik. Dat dit heden t