Mijn Leven

. . . We gingen nog niks doen met de uithuisplaatsing die even werd aangeraakt afgelopen week, maar wel met fors meer inzetten op logeren, dus we voegden dan ook maar meteen de daad bij het woord. Er waren flink veel ballen aan het rollen gegaan en de weken die volgden waren erg druk. Maar nu werd het eindelijk herfstvakantie. Tijd om even op adem te komen. We zouden een weekje weg naar center parcs, met Sarah. Zonder Jesse. Ach, dat is eigenlijk niet zoveel nieuws. We hebben het vaker gedaan. En iedere keer dat je het weer doet, slijt je schuldgevoel een beetje meer. Je hebt ook eelt nodig om het te kunnen. Maar deze keer voelt het anders. Met het confronterende gesprek van laatst nog vers in mijn geheugen, voelt zo’n weekje weg zonder hem, weer eventjes heel rauw. Het gevoel te erkennen, dat ik pas echt tot rust kom zonder mijn ene kind, voelt niet goed. Ik kijk achterom naar Jesse die op de achterbank zit. Hij was blij dat we deze zaterdag eindelijk samen weg gingen en met een t

Opeens lag het daar, op tafel. Niemand kon er omheen. Dat wat ooit wel eens door mijn hoofd gespookt had en me nachtmerries bezorgde, lag nu opeens hardop uitgesproken in het midden. De schok was groot. Het bracht een aardbeving teweeg die alles deed schudden. Die vrouw moest wel geschift zijn om zoiets te zeggen! Hoe haalde ze het in haar hoofd! Ze weet niet waar ze het over heeft, troost ik mezelf. Langzaam breng ik mijn blik terug naar haar… ze glimlacht voorzichtig. “Had je er zelf al wel eens over nagedacht?” vraagt ze. Mijn keel knijpt dicht. Ik kan geen woord uitbrengen. Maar eigenlijk wil ik schreeuwen. “JA NATUURLIJK WEL! Maar ik WIL dit NIET!!! En ZEKER NIET NU!!” Ik besluit het gewoon te zeggen. Maar dan zonder het schreeuwen. Ik hoor mezelf de woorden piepend uit mijn keel persen. Ik klink zwak. Gebroken. En zo voel ik me ook. Aan de vrouw kan ik zien dat zij ook is aangedaan. Ze knikt weer langzaam. “Dat begrijp ik” zegt ze voor ze verder gaat. “Maar de zorgvraag is inmidd