Mijn Leven

Het nieuws van Jesses jonge, nieuwgeboren leventje, kwam als een aangenaam bericht voor mijn omaatje die nog maar kort geleden plotseling afscheid had moeten nemen van haar man. Na bijna 60 jaar huwelijk, was ze opeens onthand. Niks meer om voor te zorgen, niemand om de dag mee door te nemen, en geen grote moestuin meer die onderhouden moest worden. Opeens stond ze alleen, en moest ze wonen in een appartement op het dorp. De eenzaamheid sloeg in, en de avonden werden letterlijk en figuurlijk donker en lang. Dat Jesse geboren was, maakte dat ze weer wat licht zag. Ze werd er vrolijk van om jong leven te zien, en stortte zich volledig op het wel en wee rond het mannetje. Al haar kennis en ervaring trok ze uit de kast, en begon uit alle macht te piekeren en op haar manier van een afstandje te zorgen voor dit kwetsbare leventje dat zoveel huilde. Iedere dag kreeg mijn moeder (soms tot vervelens toe) telefoon; “Hoe gaat het met Jesse?” De standaard vraag. Deze keer had ze weer een nieuw

In m’n pashokje klonk het liedje wat ik al zo vaak gehoord had. Toepasselijk genoeg kwam het zinnetje “Love your curves and all your edges, all your perfect imperfections” direct binnen, terwijl ik met mn vergrootglas voor de spiegel stond in te zoomen op al die curves en imperfections... Ik neuriede zachtjes mee, en daar ging het gordijntje al weer open. “Past ie goed?” Ik bekijk mezelf in de spiegel. Een beetje onzeker, na al die maanden te hebben gefocussed op alles behalve dit, keek ik mezelf voor het eerst weer eens écht aan. Ik zag mijn slecht passende BH op het krukje liggen. Een beetje weggemoffeld onder de andere kledingstukken. Mijn haar hing absoluut fout, in sliertjes om mijn hoofd heen, en mijn huid zag er wit en droog uit. Aantrekkelijk voelde ik me zeker niet. Eerder verwaarloosd. Ze had het goed gezien, die buurvrouw van me. Het werd weer eens tijd voor me-time. “Ja… hij zit wel goed denk?” En ik kijk de zelfverzekerde verkoopster aan. Zij zal het vast beter zie