Mijn Leven

Ik zal na lange tijd weer eens even een update schrijven over onze lieve zoon. Hij gaat namelijk heerlijk vooruit in zijn ontwikkeling. De nachten gaan nu, dankzij m'n steriele autistisch verwante kluizenaarsleven, zeer goed. Wat een oase van rust is dat. Hij maakt grote sprongen, en inmiddels loopt meneertje dagelijks steeds grotere stukjes zelf. Wat je daar onder moet verstaan is een variatie van 3 tot 10 stapjes achtereen. In ons huis is dat natuurlijk het makkelijkste, omdat dat klein, vertrouwd en overzichtelijk is. Dan loopt hij zo van de tafel naar de kast en weer naar de muur. Heerlijk om te zien! Wat waren we intens gelukkig, toen hij eindelijk die eerste stapjes écht alleen zette. Zulke mijlpalen duren wat langer dan bij een gemiddeld kind, maar ze zijn dan ook veel vreugdevoller dan bij een ander kind. De tranen stonden me in de ogen, en we klapten (één voor één) (voor minder prikkels) uitbundig voor hem. Hij glunderde en struikelde. Ach ja... je kan

Mijn lieve oma, heen gegaan. Ze was al zo kwetsbaar en fragiel. Haar hart kon het ook niet veel langer houden. Dat wisten we allemaal. Toch ben ik blij dat ik haar laatste hoofdstuk mocht meemaken, en dat ik haar écht heb leren kennen. Een gezicht achter de traditie en de regels van "hoe het hoort". Het maakte mij bewust van een vrouw, een persoon, in plaats van een ver familielid. Zo blijkt dat ik ook nog es op haar lijk. Raakvlakken heb. Dingen die anders stilzwijgend verborgen waren gebleven. Maar gelukkig heeft mijn omaatje daar niet voor gekozen. Ze is gaan léven sinds de dood van mijn opa. We zijn een soort van "dichterbij"aan gegaan, wat maakte dat dit afscheid nu óók dichterbij kwam. Zo aandoenlijk, om dat mensje te zien liggen. Op. Aan het einde van haar leven gekomen. Stilletjes, kreunend. Het doet me wat. Ik weet niet wat ik zeggen moet, want het komt niet meer goed. En ze wordt niet meer beter. Dingen die je anders maar gauw zegt, omdat je nog hoop hebt.