Stapjes

Ik zal na lange tijd weer eens even een update schrijven over onze lieve zoon. Hij gaat namelijk heerlijk vooruit in zijn ontwikkeling. De nachten gaan nu, dankzij m'n steriele autistisch verwante kluizenaarsleven, zeer goed. Wat een oase van rust is dat. Hij maakt grote sprongen, en inmiddels loopt meneertje dagelijks steeds grotere stukjes zelf. Wat je daar onder moet verstaan is een variatie van 3 tot 10 stapjes achtereen. In ons huis is dat natuurlijk het makkelijkste, omdat dat klein, vertrouwd en overzichtelijk is. Dan loopt hij zo van de tafel naar de kast en weer naar de muur. Heerlijk om te zien! Wat waren we intens gelukkig, toen hij eindelijk die eerste stapjes écht alleen zette. Zulke mijlpalen duren wat langer dan bij een gemiddeld kind, maar ze zijn dan ook veel vreugdevoller dan bij een ander kind. De tranen stonden me in de ogen, en we klapten (één voor één) (voor minder prikkels) uitbundig voor hem. Hij glunderde en struikelde. Ach ja... je kan ook niet in een keer alles tegelijk natuurlijk. Hahah.

Snotneuzen in vredige toestand

Het gaat zelfs zo goed, dat het niet meer goed gaat. Tsjah, het blijft een wonderkind. Hoe dat kan? Nou, hij begint zich zowaar te vervelen! Mijn strikte leven werpt zijn vruchten af, en maakt dat hij zo ver ontwikkelt, dat ik hem niet genoeg uitdagingen meer kan bieden. Hij uit dit alleen op dezelfde manier als bij overprikkeling. (Lees: Huilen, aan moeders rokken hangen, dreinen, hangen, opgetild willen worden, monotone geluiden maken..)  Zoals je misschien begrijpt: Ik ben nogal eens verward zo nu en dan.
Maar vanwege zijn traaaaaage prikkelverwerking, bevinden we ons weer op glad ijs en in een erg lastig parket. Hij is namelijk nog steeds heel makkelijk overprikkeld (dat vergeet ik dan weer in mijn enthousiasme), maar zodra je weer té veel rust inbouwt en prikkel arm bent (wat eerder juist wél moest), is het ook weer niet goed. We moeten dus iets van uitdaging voor hem gaan zoeken, wat naadloos aansluit op zijn behoeften, en dat is een microscopisch puzzelwerkje kan ik je melden. Net zoiets als binnen de lijntjes kleuren met je ogen dicht. Zoiets. Want kom je erbuiten; Nou, berg je maar. Daar ben ik dus voornamelijk druk mee. En ik heb het er graag voor over, want de nachten breken me weer aardig op sinds een paar weken. Dat verveling toch zo'n uitwerking kon hebben, heb ik nooit geweten.

Trouwens, dat is net zoals mijn andere kind. Sarah verveelt zich ook. Alle grote kindjes uit de peutergroep zijn al naar de basisschool gegaan, en nu is zij zelf de oudste. Je kunt merken dat dit haar geen uitdaging meer biedt, en dat ook dit kind van mij, zich verveelt en irriteert. Vooral thuis. Goh, wat een gezelligheid. Wat zal ik blij zijn wanneer de grote dag aanbreekt, dat Saartje naar groep één mag!!! Iedere middag, wanneer ik haar weer ophaal, staat ze al kwijlend opgesteld in de rij op het plein...van groep één! De juf kent haar inmiddels al. En ik kan roepen wat ik wil, maar Sarah gelooft er heilig in dat het iedere dag zover kan zijn; Dat ze MAG! En daarom oefent ze al vast. Ook al zeg ik dat Sinterklaas eerst nog moet komen met zijn boot, het deert haar niks. De pepernoten liggen immers al weken in de schappen, is het niet?
Nou goed, dan thuis maar stimuleren. Bijna in iedere zin knutsel ik een opvoedkundig foefje "dat de kindjes van groep één dat óók altijd doen". (Lees: Eten opeten, kleuren binnen de lijntjes, netjes opruimen, goed luisteren, niet brutaal zijn, zelf aankleden.... enz.) En als dat niet werkt, dan giet ik er nog wat prinsessen-praat overheen. Kleur de woorden een beetje rosekleurig. En hoppa, succes gegarandeerd. Want als er iets is wat ze FEL begeerd, dan is het wel een prinses te zijn, én groot. "Groot als de kindjes van groep één." Soms gaat ze ook even voor me staan, zodat ik met mijn eigen ogen kan zien dat ze ter plekke aan het groeien is. Ja, tis heus. Ik kijk dan mijn ogen uit natuurlijk. "Gauw nog een hap!" Dit gaat als een trein, Saar!
We hebben ook nog een groot papier opgehangen trouwens. Hierop mag ze stickers plakken, wanneer ze zich die dag als een prinses heeft gedragen. WANT, zo tracht ik haar te leren: je kunt wel een mooie jurk aantrekken, maar je bent pas écht een prinses als je dat vanbinnen bent. En een echte prinses is soms wel eens boos, maar schreeuwt niet, is niet brutaal, en doet niemand pijn. Een échte prinses luistert goed, helpt, en is aardig. Nou, dat snapte ze wel. We zijn dus al een tijdje een heuse opleiding gestart, met beloningen en stickers en alles wat hoort bij prinsessen. En wanneer ze dan, na een maand, voldoende stickers heeft kunnen plakken.... dan..... jaja beste mensen.... DAN..... dan mag ze de langverwachte PRINSESSENJURK uit het kadopapier halen, want dan heeft ze hem dubbel en dwars verdiend. En laat die dag nou morgen aanbreken. Ze kan niet wachten! Heerlijk om te zien. Die opleiding krijgt trouwens nog wel een verlenging had ik maar bedacht. (...)

Het gaat namelijk ietsjes minder lekker als het aankomt op de broederlijke liefde hier in huize Suurmond. Daar gaat het faliekant mis, zodra de twee contact maken. Vuurwerk spat door de lucht, en er is niks liefs of roze meer te bekennen. Jesse wordt dan hardhandig opgetild aan zijn hoofd, en door de kamer gesleurd. Een kleine pitbull ontwaakt dan in ons jongetje, en brult en bijt letterlijk van zich af. Het is terecht dat Sarah dan bang achter me komt schuilen; "HIJ BIJT" piept een stemmetje. Jesse kan zich nog niet uitdrukken in woorden, dus er huist een berg frustratie en onbegrip in dat kleine lijfje. Dus wanneer Sarah in de buurt komt met haar dominante plagerige praktijken, is zij bij uitstek het mikpunt om bij voorbaat al op de vlucht te jagen. Ze zitten in elkaars territorium, en hebben een duidelijke haat-liefde verhouding. Want eigenlijk zijn ze ten diepste dol op elkaar. Maar Sarah "kan niks met Jesse" omdat het geen baby is om te betuttelen, verzorgen en te bemoederen, maar het is ook geen speel kameraadje die samen met haar op een fietsje door de kamer crost of lekker kan kletsen en spelen. (Slik... dit was nou juist wat wel de bedoeling was toen we een tweede kindje wilden toevoegen aan ons gezin... dat ze wat aan elkaar zouden hebben. Maar goed, dat terzijde). Jesse voldoet niet voor haar. Hij is niet waar zij op zit te wachten. Hij kan alleen maar speelgoed afpakken, mama inpikken, aandacht vragen die zíj graag had gekregen, kruipen, huilen, en zelf moet zij de hele tijd "voorzichtig en zachtjes" zijn met en om hem heen, terwijl Sarah het liefst de hele dag stoeit en ravot. Ik kan me heel goed inleven in haar situatie, dat het eerder een lastpak is, dat kleine broertje. En trouwens, hij bijt. Dus hij vraagt er ook om, om mishandelt te worden.

Gelukkig voor mijn moederhart, kunnen ze wel heel leuk samen genieten van muziek en instrumentjes (uukstramenten zoals Sarah dan zegt) en samen in hetzelfde bed hun flesjes melk leeg drinken. Dan hebben ze de grootste lol. Maar enkel wanneer ik er bij zit, en mijn volledige aandacht erbij heb, en ieder zinnetje stuur. En dat kan niet 24/7. Dat resulteert dus in vermoeiende slopende dagen, waarin ik die titel "politieagent" rechtmatiger toekom dan Peter! Boeven vangen doe ik ook dagelijks. Ik ben dan ook zó blij dat Sarah in elk geval vier ochtenden per week naar de peuters gaat, en dat Jesse anderhalve dag naar Annemieke gaat, dankzij het PGB.
RUST in de tent.

En er komt nog meer rust aan. Sinds vanmiddag heeft er namelijk een zéér heuglijk en bewonderenswaardige gebeurtenis plaats gevonden. Peter heeft namelijk óók laten zien dat hij vanbinnen een politie is, dus nu heeft hij, na het behalen van zijn aller aller allerlaatste toets, zijn vier strepen ge-owned!!!!! HOPPA. Mijn man is hoofdagent vanaf vandaag!!!!!!! Man, ik ben trots op hem! Wat een prestatie heeft hij geleverd. Het was goed zwaar. Zowel voor hem, als voor ons hele gezin. Die opleiding heeft zwaar op ons gedrukt, en zo super veel tijd en energie weg geslurpt die eigenlijk híer zo broodnodig was. Op een half jaar na, heeft hij Sarah's hele leven gestudeerd. Ze weet niet beter. Gek om te bedenken, want die tijd lijkt langer dan wanneer ik denk aan "een 3 jarige opleiding". Dat klinkt als appeltje eitje. Nou, dat was het verre van. Jesse kwam nog "ff " tussendoor. Wat een beproeving om dit alles te combineren met een opleiding die niet mals is, en waar er veel van je gevraagd wordt. En als je dan moe thuis komt, er een gezin op je wacht met een vermoeide vrouw, die je allemaal met smekende ogen aankijken en dingen van je verwachten. Dat is dan niet makkelijk. En ook ik heb daarom veel moeten inleveren. Roeien met de riemen die je hebt. Dus voor íeder lid van ons gezin is het ademhalen nu Peter klaar is! Er gaat meer balans komen.
Vanaf vandaag gaan we weer een grote stap voorwaarts, de goede kant op. We gaan vrije tijd terug krijgen, een ontspannender man en vader, en een Peter die zich eindelijk volledig kan richten op zijn gezinnetje, dat hem onderweg haast in de schoot geworpen was, zonder dat hij er nog klaar voor was. Die opleiding vroeg alles. Zelfs voor nog thuis wonende studenten. Maar nu zijn wij aan de beurt. Nooit geen school meer. Ja, voor de kinderen!!

We zijn er KLAAR mee. ;-)