Doorgaan naar hoofdcontent

Oma advocaat

Mijn lieve oma, heen gegaan. Ze was al zo kwetsbaar en fragiel. Haar hart kon het ook niet veel langer houden. Dat wisten we allemaal.
Toch ben ik blij dat ik haar laatste hoofdstuk mocht meemaken, en dat ik haar écht heb leren kennen. Een gezicht achter de traditie en de regels van "hoe het hoort". Het maakte mij bewust van een vrouw, een persoon, in plaats van een ver familielid.

Zo blijkt dat ik ook nog es op haar lijk. Raakvlakken heb. Dingen die anders stilzwijgend verborgen waren gebleven. Maar gelukkig heeft mijn omaatje daar niet voor gekozen. Ze is gaan léven sinds de dood van mijn opa. We zijn een soort van "dichterbij"aan gegaan, wat maakte dat dit afscheid nu óók dichterbij kwam.

Zo aandoenlijk, om dat mensje te zien liggen. Op. Aan het einde van haar leven gekomen. Stilletjes, kreunend. Het doet me wat. Ik weet niet wat ik zeggen moet, want het komt niet meer goed. En ze wordt niet meer beter. Dingen die je anders maar gauw zegt, omdat je nog hoop hebt. Hoop voor een betere dag. Maar voor een hart dat op is, komt geen betere dag. Dus wat rest je dan nog te zeggen?

Ik heb maar gewoon haar handen gepakt, en haar aan gekeken. Meer niet.
En later, toen ik weer thuis was, heb ik m'n emoties op papier gezet.
Ik zal het met jullie delen:

Zandloper

Het leven is op, je dagen voorbij
Je hart tikt
de laatste uren weg.

We weten niet
of morgen nog komt
Ik voel me bedrukt
geraakt door het eind.

Je oude lijf
nog prachtig en mooi.
Je huid
rimpelig, maar zacht
Je koude handen
moe en slap
Verliezen hun laatste kracht.

Ik pak ze vast
wil ze verwarmen.
Maar het zand is op
de loper leeg.


Dat was het dan. Mijn oma. Ik zal je humor missen. De manier waarop je in het leven stond zal ik onthouden. En ik ga alvast doen, wat jij pas op het laatst deed. En dat is genieten van het leven. Per dag leven, omdat het zomaar de laatste kan zijn. De kleine dingetjes zien, en verliefd worden op  vriendschap, warmte en God.

Oma, ik ga
een advocaatje nemen
Op jou
Ondanks dat ik
er niet van hou

Tot over een hele lange poos
Dan zie ik je weer

Als ik zélf aan het eind ben
en het leven niet meer gaat.
Dan zal ik aan je denken
En aan je advocaat. ;-)

Lin.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Wat is Williams- Beuren Syndroom?

Er zijn veel mensen die vragen wat Jesse nou heeft, en waar je aan merkt dat hij gehandicapt is. Hier en daar heb ik het wel eens tussen de regels van m'n blogs door genoemd, alleen heb ik er nooit echt aandacht aan besteed. Daarom schrijf ik nu deze blog, met daarin de aandachtspunten waar wij specifiek tegenaan lopen met Jesse, zodat je een beetje een beter beeld kunt vormen van wat het (voor ons) inhoudt. Het is namelijk ook per williams kind nog heel verschillend hoe de dingen zich uiten. Hartafwijking Op 05-08-2013 is ons zoontje Jesse geboren. Jesse heeft ook nog een ouder zusje; Sarah , van 22-11-11 . Nadat Jesse geboren is heeft hij héél erg véél gehuild. We zijn met hem naar het ziekenhuis gegaan omdat we ervan overtuigd waren dat er iets met hem moest zijn. We hoorden namelijk zelfs zijn hartje kloppen, net zo hard als zijn ademhaling. Toen hij 10 weken oud was, is hij inderdaad in het UMCG beland, met een zeer ernstige hartafwijking. Zijn hart en zijn longslagaders ...

Overstuur Overspannen Overmacht ... Het houdt niet over.

  Ik rommel in mijn portemonnee om te zoeken naar kleingeld, terwijl ik Jesse bij zijn capuchon vasthoud. Warempel, ik vis nog een paar muntjes uit een vakje. Precies genoeg voor het lawaai apparaat. Samen met hem loop ik naar de kassa, waar ik hem de kleverige centjes laat overhandigen. Zij wisselt ze om voor een 0,50 eurocent en Jesse rent al met zijn lange benen naar het autootje. Zijn fijne motoriek is duidelijk geoefend op school, want het neemt maar twee pogingen in beslag voor het muntje door de gleuf valt. Ik juich voor hem. Hij glundert. Maar nog voor hij het beseffen kan, begint het lawaai autootje te bewegen. Ik lach en hijs hem in het zitje. Zijn gespannen bekkie spreekt boekdelen. Gemengde gevoelens van spanning en vreugde wisselen elkaar af in milliseconden, maar gelukkig overheerst de vreugde. Na een halve minuut kijk ik in een stralende grijns, zoals ik hem ken. Jesse ten voeten uit. Hoe ziet hij mij? Tijdens het wachten film ik zijn reactie tijdens het ritje. Hij ...

De klap

Opeens lag het daar, op tafel. Niemand kon er omheen. Dat wat ooit wel eens door mijn hoofd gespookt had en me nachtmerries bezorgde, lag nu opeens hardop uitgesproken in het midden. De schok was groot. Het bracht een aardbeving teweeg die alles deed schudden. Die vrouw moest wel geschift zijn om zoiets te zeggen! Hoe haalde ze het in haar hoofd! Ze weet niet waar ze het over heeft, troost ik mezelf. Langzaam breng ik mijn blik terug naar haar… ze glimlacht voorzichtig. “Had je er zelf al wel eens over nagedacht?” vraagt ze. Mijn keel knijpt dicht. Ik kan geen woord uitbrengen. Maar eigenlijk wil ik schreeuwen. “JA NATUURLIJK WEL! Maar ik WIL dit NIET!!! En ZEKER NIET NU!!” Ik besluit het gewoon te zeggen. Maar dan zonder het schreeuwen. Ik hoor mezelf de woorden piepend uit mijn keel persen. Ik klink zwak. Gebroken. En zo voel ik me ook. Aan de vrouw kan ik zien dat zij ook is aangedaan. Ze knikt weer langzaam. “Dat begrijp ik” zegt ze voor ze verder gaat. “Maar de zorgvraag is inmidd...