Doorgaan naar hoofdcontent

Oma advocaat

Mijn lieve oma, heen gegaan. Ze was al zo kwetsbaar en fragiel. Haar hart kon het ook niet veel langer houden. Dat wisten we allemaal.
Toch ben ik blij dat ik haar laatste hoofdstuk mocht meemaken, en dat ik haar écht heb leren kennen. Een gezicht achter de traditie en de regels van "hoe het hoort". Het maakte mij bewust van een vrouw, een persoon, in plaats van een ver familielid.

Zo blijkt dat ik ook nog es op haar lijk. Raakvlakken heb. Dingen die anders stilzwijgend verborgen waren gebleven. Maar gelukkig heeft mijn omaatje daar niet voor gekozen. Ze is gaan léven sinds de dood van mijn opa. We zijn een soort van "dichterbij"aan gegaan, wat maakte dat dit afscheid nu óók dichterbij kwam.

Zo aandoenlijk, om dat mensje te zien liggen. Op. Aan het einde van haar leven gekomen. Stilletjes, kreunend. Het doet me wat. Ik weet niet wat ik zeggen moet, want het komt niet meer goed. En ze wordt niet meer beter. Dingen die je anders maar gauw zegt, omdat je nog hoop hebt. Hoop voor een betere dag. Maar voor een hart dat op is, komt geen betere dag. Dus wat rest je dan nog te zeggen?

Ik heb maar gewoon haar handen gepakt, en haar aan gekeken. Meer niet.
En later, toen ik weer thuis was, heb ik m'n emoties op papier gezet.
Ik zal het met jullie delen:

Zandloper

Het leven is op, je dagen voorbij
Je hart tikt
de laatste uren weg.

We weten niet
of morgen nog komt
Ik voel me bedrukt
geraakt door het eind.

Je oude lijf
nog prachtig en mooi.
Je huid
rimpelig, maar zacht
Je koude handen
moe en slap
Verliezen hun laatste kracht.

Ik pak ze vast
wil ze verwarmen.
Maar het zand is op
de loper leeg.


Dat was het dan. Mijn oma. Ik zal je humor missen. De manier waarop je in het leven stond zal ik onthouden. En ik ga alvast doen, wat jij pas op het laatst deed. En dat is genieten van het leven. Per dag leven, omdat het zomaar de laatste kan zijn. De kleine dingetjes zien, en verliefd worden op  vriendschap, warmte en God.

Oma, ik ga
een advocaatje nemen
Op jou
Ondanks dat ik
er niet van hou

Tot over een hele lange poos
Dan zie ik je weer

Als ik zélf aan het eind ben
en het leven niet meer gaat.
Dan zal ik aan je denken
En aan je advocaat. ;-)

Lin.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Wat is Williams- Beuren Syndroom?

Er zijn veel mensen die vragen wat Jesse nou heeft, en waar je aan merkt dat hij gehandicapt is. Hier en daar heb ik het wel eens tussen de regels van m'n blogs door genoemd, alleen heb ik er nooit echt aandacht aan besteed. Daarom schrijf ik nu deze blog, met daarin de aandachtspunten waar wij specifiek tegenaan lopen met Jesse, zodat je een beetje een beter beeld kunt vormen van wat het (voor ons) inhoudt. Het is namelijk ook per williams kind nog heel verschillend hoe de dingen zich uiten. Hartafwijking Op 05-08-2013 is ons zoontje Jesse geboren. Jesse heeft ook nog een ouder zusje; Sarah , van 22-11-11 . Nadat Jesse geboren is heeft hij héél erg véél gehuild. We zijn met hem naar het ziekenhuis gegaan omdat we ervan overtuigd waren dat er iets met hem moest zijn. We hoorden namelijk zelfs zijn hartje kloppen, net zo hard als zijn ademhaling. Toen hij 10 weken oud was, is hij inderdaad in het UMCG beland, met een zeer ernstige hartafwijking. Zijn hart en zijn longslagaders

Overstuur Overspannen Overmacht ... Het houdt niet over.

  Ik rommel in mijn portemonnee om te zoeken naar kleingeld, terwijl ik Jesse bij zijn capuchon vasthoud. Warempel, ik vis nog een paar muntjes uit een vakje. Precies genoeg voor het lawaai apparaat. Samen met hem loop ik naar de kassa, waar ik hem de kleverige centjes laat overhandigen. Zij wisselt ze om voor een 0,50 eurocent en Jesse rent al met zijn lange benen naar het autootje. Zijn fijne motoriek is duidelijk geoefend op school, want het neemt maar twee pogingen in beslag voor het muntje door de gleuf valt. Ik juich voor hem. Hij glundert. Maar nog voor hij het beseffen kan, begint het lawaai autootje te bewegen. Ik lach en hijs hem in het zitje. Zijn gespannen bekkie spreekt boekdelen. Gemengde gevoelens van spanning en vreugde wisselen elkaar af in milliseconden, maar gelukkig overheerst de vreugde. Na een halve minuut kijk ik in een stralende grijns, zoals ik hem ken. Jesse ten voeten uit. Hoe ziet hij mij? Tijdens het wachten film ik zijn reactie tijdens het ritje. Hij bele

The great escape

Aan het geschuifel kan ik horen wie er aan komt. En door het slepende geluid van de kruk weet ik het zeker. Het is mijn overbuurvrouw op plekje 36 van ons veldje. Hijgend hoor ik haar nog op de gang, even een pauze nemend en ik bedenk me geen seconde. Ik grijp mijn spullen en schiet een hokje in waar je een privé wastafel hebt. Net op tijd, want op de gang komt mevrouw-lang-van-draad alweer in beweging. Een kuch en een roggel en ze is er. Ze neemt plaats in het enige overgebleven hokje naast mij, zoals ze dat altijd doet. Maar deze keer zonder mij tegen te komen. Ik zucht voorzichtig. Waarom ben ik zo ontwijkend? Ik kijk mezelf aan in de spiegel. Meestal ben ik juist sociaal en vind ik een praatje maken juist wel leuk. Vooral wanneer ik zie dat het een ander goed doet. Maar deze vrouw heeft problemen. Teveel problemen. Ik wil het even niet meer horen. En ik wil niet nog meer tijd van mijn vakantie weggeven aan een ander. Ik loop zelf al over en kan nog maar net mijn eigen hoofd boven w