Mijn Leven

ZO. Ruim 10 dagen later sinds mijn vorige blog, maar we zijn inmiddels thuis hoor!!! Wat een hectiek voor je eens rustig en wel met je laptopje op de bank zit. Het lijkt of Jesse al veel en veel langer thuis is, maar niets is minder waar. Die kerstdagen maken dat het allemaal anders voelt. We zijn ook voortdurend met de dagen in de war. Op dit moment zit ik lekker geïnstalleerd op mn favo plekje, in de stoel naast het raam. En wel, nadat ik al 6x naar boven ben gehold vanwege "de kinderen". Ze denken zeker; laat mama maar rennen. Al die extra kilootjes.... Want al zie je ze niet direct... dat betekent niet dat ze er dan ook niet zijn! En dan moeten de oliebollen nog komen!Oh come and save me!! Zoon-lief zit inmiddels ook maar geïnstalleerd in zijn stoel der stoelen, naast mij; de maxi cosi. Dat hebben ze in het ziekenhuis uitgevonden, dat hij dat heerlijk vindt. Nou, perfect. Hij kijkt lekker mee, terwijl ik over hem typ. Want ja... er valt een hoop te vertellen. Of nou

Jaja! Het is dan eindelijk zover. Zijn laatste uurtjes in het ziekenhuis hebben geslagen. Onwerkelijk voelt het. Bijna alsof het niet zo hoort... ik zei BIJNA. Sinds vanmiddag 13:00 sta ik al paraat. En wat denk je? Slaapt meneer. En ook rustig tot een uur of 3- half 4. Maar goed. Ik was er in elk geval. De bedoeling is dat ik even een etmaal ga meemaken, om te kijken hoe zo'n ziekenhuis nou met dit exemplaar "geef-me-aandacht-of-ik-huil" om gaat. Ik moet zeggen... ik vind het best lastig. Wat weet ik nou van normale baby's?! Sarah was ook al niet "normaal". Ach, wie wel. Ben jij normaal? Hahaha. Ik ook niet. Maar wat ze hier bijvoorbeeld doen, is hem laten spelen in de box (...) Dat was voorheen echt not done. Net zoals wakker in bed leggen. Ik kijk mn ogen uit hier! Tis goed dat ik er ben. Dit moet ik leren! Ook is het wel spannend om hier te zijn. Ik voel me wat dubbel. Ik moet gewoon aan hún vragen hoe ik met míjn bloed eigen zoon om moet gaan. Pfff, d

Phoe! Dat was weer even schrikken deze week. Maandag hadden we weer een afspraak met de kinderarts. Hij had Jesse nog eens geobserveerd en onderzocht, waarna hij er niet geruster op was. Er werd ook aan ons gevraagd of ons iets opviel. Ja... wij zagen het ook wel; hij was kortademig en dat werd wat erger, en hij was steeds wat klam na kleine inspanningen. Daarbij constateerde de kinderarts ook, dat het ruisje bij zijn hart wat verandert was. Een volgende kinderarts kwam erbij om ook eens te luisteren en te kijken. Ook deze had dezelfde bevindingen. Dat hij een ruisje had wisten we al wel. Hij heeft namelijk een gaatje tussen zijn twee kamers, alleen dat hebben wel meer kinderen. Ze wilden daarom wachten tot het lichaam dit al dan niet zelf ging oplossen. Maar dan moest het wel goed in de gaten gehouden. Bij Jesse is alles namelijk toch een beetje anders dan bij een gemiddeld kind. Vandaar de zorgen nadat de kinderarts een verandering constateerde, in combinatie met klam aanvoe

Hoe gaat het met ons. Nouja... "goed" kan ik nog niet zeggen. Het was enorm wennen om hem weer thuis te hebben, en we werden weer keihard geconfronteerd met de realiteit die al bestond vóór we uberhaubt naar het ziekenhuis gingen, twee maanden terug. Het huilen, het wiegen, het drinken met frustraties en onmacht, het ontroostbaar zijn op sommige momenten... Het duurde niet lang, of het water stond ons opnieuw weer tot aan de lippen. De goede moed waar we mee gestart waren, was inmiddels ergens onder de grond verdwenen. Mijn nek stond stijf van de spanning en ik vroeg me af hoe ik de dagen door moest komen, wanneer we weer naar huis terug zouden moeten. Mijn moeder helpt ons zelfs hele dagen. Dit zouden we nooit alleen kunnen. Laat staan als Peter weer aan het werk gaat straks.Dan sta ik er gewoon alleen voor! De moed die ik toch al niet meer had, zakt nu nog dieper weg. De beslissing was zo gemaakt: Morgen gaat ie naar terug naar Sneek! Dit kan zo niet. Ik wordt gek. Er wor

Soms zijn er van die momenten dat ik me serieus af vraag of die kreukel in mn voorhoofd ooit zal verdwijnen. Vandaag is zo’n moment. Ik heb er koppijn van. Mn lieve kleine jongetje huilt al zo lang en doordringend, dat ik m eventjes niet zo lief en schattig meer vind. Ik ben er klaar mee!! Tegelijk voel ik me weer schuldig dat ik dat denk. Waar is die liefdevolle en geduldige moeder in mij? Ik ben d’r even kwijt. Al hobbelend door de kamer, doe ik verwoede pogingen om mn gedachten op iets anders te zetten. Maar het enige zinnetje dat in me op komt, staat op repeat: “Wánneer… STOPT dit?!?!” Een gevoel dat ik het niet meer aan kan, bekruipt me. Ik hou echt van hem. Eerlijk. Met alles wat ik heb. Maar op dit moment wordt mijn gevoel voor hem, letterlijk overschreeuwd door gehuil. Niets kan daar nog doorheen dringen. Wanhopig druk ik die speen er maar weer in, die er met dezelfde vaart weer uit plopt. Op de grond. Een nog zieliger gezicht huilt mij aan. Ik moet hem helpen. Maar wat moet

Hier volgen alle updates van begin tot eind van het ziekenhuis avontuur. We hebben Jesse toch op laten nemen. In Sneek. Daar was hij vanaf donderdag 10 Oktober tot vanmiddag 12 Oktober. Ze hebben hem geobserveerd en vonden toch wat opmerkelijke dingen. Hieronder een verslagje van vandaag. 12 Oktober 2013 Nou...Het was een enorme drukke en enerverende dag. De kinderarts in sneek constateerde nl dat er toch iets mis is met zijn hartje en ademhaling. Ook het moeizame voeden en drinken signaleerden ze daar. De kinderarts vertelde dat hij een ruisje had gehoord bij zijn hartje, en vanaf dat moment kwam er vanalles aan artsen langs. Hij werd aan de monitor gelegd, er werd een foto genomen er kwam iemand langs om bloed te prikken enz.. zijn hartje bleek kleiner dan normaal en zijn... (lever of nieren) groter. Toch konden ze in Sneek niet vaststellen wat er nou precies is, waardoor hij met de ambulance door naar Groningen gegaan is. Peter vooruit met de auto en ik bij Jesse in de am

Sinds Jesse in ons leven is, beleven we de nodige avonturen. Door telkens al die updates te moeten schrijven, heeft 't mijn schrijfdrang weer aangewakkerd, wat heeft geleid tot het herstarten van een nieuwe weblog. Mocht jij het net zo leuk vinden als ik, blijf dan op de hoogte, door me te volgen. Hier helemaal bovenaan in de rechter kolom staat: "volg me per e-mail". Als je daar  je mail adres invult, ontvang je een mailtje waarin een link staat. Als je op die link geklikt hebt, krijg je vanaf nu iedere keer een mailtje zodra ik weer wat gepost heb. Het is geheel anoniem, want ik heb geen lijst waarin ik kan zien wie er een mailtje krijgen, dus voel je vrij. Groetjes Linda