Home is where I belong with you

Jaja! Het is dan eindelijk zover. Zijn laatste uurtjes in het ziekenhuis hebben geslagen. Onwerkelijk voelt het. Bijna alsof het niet zo hoort... ik zei BIJNA.

Sinds vanmiddag 13:00 sta ik al paraat. En wat denk je? Slaapt meneer. En ook rustig tot een uur of 3- half 4. Maar goed. Ik was er in elk geval. De bedoeling is dat ik even een etmaal ga meemaken, om te kijken hoe zo'n ziekenhuis nou met dit exemplaar "geef-me-aandacht-of-ik-huil" om gaat. Ik moet zeggen... ik vind het best lastig. Wat weet ik nou van normale baby's?! Sarah was ook al niet "normaal". Ach, wie wel. Ben jij normaal? Hahaha. Ik ook niet.
Maar wat ze hier bijvoorbeeld doen, is hem laten spelen in de box (...) Dat was voorheen echt not done. Net zoals wakker in bed leggen. Ik kijk mn ogen uit hier! Tis goed dat ik er ben. Dit moet ik leren!

Ook is het wel spannend om hier te zijn. Ik voel me wat dubbel. Ik moet gewoon aan hún vragen hoe ik met míjn bloed eigen zoon om moet gaan. Pfff, dat vraagt wat van je trots! Gelukkig zijn ze hier allemaal heel lief en begaan. Dat scheelt. Een hoop.

Zojuist heb ik hem dus ook in zn bedje gelegd, in de hoop dat hij ook bij mij doet wat ie hoort te doen. Maar net toen ik stiekem weg sloop, werd ik betrapt door een zuster, die doodleuk roept: "Je hoeft niet zachtjes te doen, hoor!" Ik krimp ineen, wachtend op een luidkeels geschreeuw dat niet kwam. Ik doe één oog open... kijk van de zuster, naar Jesse en weer terug... er gebeurd nog altijd niks. "Nee, dat weet ik ook wel hoor!" Zeg ik, terwijl ik mn shirt recht trek. Ik keek alleen ehhh... nouja... of ie het opmerkte dat ik er niet meer was. Ahum. Ze doorzag mijn smoes en loopt glimlachend door. Pffff.... ik voel me nog niet vertrouwd met deze nieuwe Jesse. Maar een ding weet ik wel; Hier wen ik graag aan.
Ook al heb ik me laten vertellen dat dit niet altijd zo is... het is in ieder geval steeds vaker zo! Nou, dat geeft de burger moed. I tell you.

En om niet bij ieder zuchtje of kreuntje in een kramp te belanden, heb ik mn laptop onder de arm genomen, en ben ik dit keer niet sluipend, maar met mn hoofd fier geheven, weggelopen. Hem even de tijd gunnen en mezelf wat rust. En als het goed is heb ik tot nu toe allerlei kinderen gehoord, behalve mijn zoon. Wat een topper he? In het ziekenhuis zeggen ze ook dat hij enorm veel baat heeft bij ritme en structuur, maar dat het geen regel is. Bij gemiddelde "normale" kindjes heeft het vaak meer effect, dat wel. We moeten dus goed opletten dat hij niet overprikkeld raakt, en vooral een heel "saai" leven heeft. Saai en gestructureerd... hoe kan dit mijn zoon zijn?! Mijn leven is altijd nog het tegenovergestelde geweest tot nu toe. Maar we zullen zien welke vruchten dit ook nog in mijn leven zal afwerpen.

Nou... ik zal zo maar eens terug gaan naar de kamer waar ik mag slapen. Naast Jesse. Ik moest zelf mijn bed opmaken en ik heb dus maar vast het krakende laken achterwege gehouden. Och, daar heb je het alweer. Mijn hele leven is ingericht op "zachtjes doen, want hij slaapt". Ik was namelijk zó blij als hij dan eens sliep, dat ik er spastisch van werd! Nog een hele klus om deze gewoonte om te buigen.
Ik ben nog steeds bang dat hij wakker wordt. Hier wel wat minder, omdat er zusters zijn die ook voor hem zorgen, maar thuis...........

Nou en thuis is morgen al!! Dan gaan we hem toch echt meenemen! Finally! Na bijna 3 maanden ziekenhuis werd dat ook wel es tijd.
Ook krijgen we thuis hulp! Het zeuren heeft gewerkt. Hoezee! Er stonden op 1 dag maar liefst 3 zorgaanbieders voor ons klaar. Glorie. Dus ook dat draagt bij aan een ontspannen thuiskomst, die ik al met veel meer vertrouwen tegemoet zie. Eigenlijk ging die knop zondag al om... ik merkte ineens dat ik er weer zin in begon te krijgen om hem thuis te hebben en zelf voor hem te zorgen. Dat zijn goede tekenen. En wat de toekomst brenge moge.........