Mijn Leven

ZO. Ruim 10 dagen later sinds mijn vorige blog, maar we zijn inmiddels thuis hoor!!! Wat een hectiek voor je eens rustig en wel met je laptopje op de bank zit. Het lijkt of Jesse al veel en veel langer thuis is, maar niets is minder waar. Die kerstdagen maken dat het allemaal anders voelt. We zijn ook voortdurend met de dagen in de war. Op dit moment zit ik lekker geïnstalleerd op mn favo plekje, in de stoel naast het raam. En wel, nadat ik al 6x naar boven ben gehold vanwege "de kinderen". Ze denken zeker; laat mama maar rennen. Al die extra kilootjes.... Want al zie je ze niet direct... dat betekent niet dat ze er dan ook niet zijn! En dan moeten de oliebollen nog komen!Oh come and save me!! Zoon-lief zit inmiddels ook maar geïnstalleerd in zijn stoel der stoelen, naast mij; de maxi cosi. Dat hebben ze in het ziekenhuis uitgevonden, dat hij dat heerlijk vindt. Nou, perfect. Hij kijkt lekker mee, terwijl ik over hem typ. Want ja... er valt een hoop te vertellen. Of nou

Jaja! Het is dan eindelijk zover. Zijn laatste uurtjes in het ziekenhuis hebben geslagen. Onwerkelijk voelt het. Bijna alsof het niet zo hoort... ik zei BIJNA. Sinds vanmiddag 13:00 sta ik al paraat. En wat denk je? Slaapt meneer. En ook rustig tot een uur of 3- half 4. Maar goed. Ik was er in elk geval. De bedoeling is dat ik even een etmaal ga meemaken, om te kijken hoe zo'n ziekenhuis nou met dit exemplaar "geef-me-aandacht-of-ik-huil" om gaat. Ik moet zeggen... ik vind het best lastig. Wat weet ik nou van normale baby's?! Sarah was ook al niet "normaal". Ach, wie wel. Ben jij normaal? Hahaha. Ik ook niet. Maar wat ze hier bijvoorbeeld doen, is hem laten spelen in de box (...) Dat was voorheen echt not done. Net zoals wakker in bed leggen. Ik kijk mn ogen uit hier! Tis goed dat ik er ben. Dit moet ik leren! Ook is het wel spannend om hier te zijn. Ik voel me wat dubbel. Ik moet gewoon aan hún vragen hoe ik met míjn bloed eigen zoon om moet gaan. Pfff, d

Phoe! Dat was weer even schrikken deze week. Maandag hadden we weer een afspraak met de kinderarts. Hij had Jesse nog eens geobserveerd en onderzocht, waarna hij er niet geruster op was. Er werd ook aan ons gevraagd of ons iets opviel. Ja... wij zagen het ook wel; hij was kortademig en dat werd wat erger, en hij was steeds wat klam na kleine inspanningen. Daarbij constateerde de kinderarts ook, dat het ruisje bij zijn hart wat verandert was. Een volgende kinderarts kwam erbij om ook eens te luisteren en te kijken. Ook deze had dezelfde bevindingen. Dat hij een ruisje had wisten we al wel. Hij heeft namelijk een gaatje tussen zijn twee kamers, alleen dat hebben wel meer kinderen. Ze wilden daarom wachten tot het lichaam dit al dan niet zelf ging oplossen. Maar dan moest het wel goed in de gaten gehouden. Bij Jesse is alles namelijk toch een beetje anders dan bij een gemiddeld kind. Vandaar de zorgen nadat de kinderarts een verandering constateerde, in combinatie met klam aanvoe

Hoe gaat het met ons. Nouja... "goed" kan ik nog niet zeggen. Het was enorm wennen om hem weer thuis te hebben, en we werden weer keihard geconfronteerd met de realiteit die al bestond vóór we uberhaubt naar het ziekenhuis gingen, twee maanden terug. Het huilen, het wiegen, het drinken met frustraties en onmacht, het ontroostbaar zijn op sommige momenten... Het duurde niet lang, of het water stond ons opnieuw weer tot aan de lippen. De goede moed waar we mee gestart waren, was inmiddels ergens onder de grond verdwenen. Mijn nek stond stijf van de spanning en ik vroeg me af hoe ik de dagen door moest komen, wanneer we weer naar huis terug zouden moeten. Mijn moeder helpt ons zelfs hele dagen. Dit zouden we nooit alleen kunnen. Laat staan als Peter weer aan het werk gaat straks.Dan sta ik er gewoon alleen voor! De moed die ik toch al niet meer had, zakt nu nog dieper weg. De beslissing was zo gemaakt: Morgen gaat ie naar terug naar Sneek! Dit kan zo niet. Ik wordt gek. Er wor