Mijn Leven

Soms ben ik bang. Voor de toekomst. Hoe het eruit zal gaan zien. En hoe hij eruit zal gaan zien. Is het eerlijk om daar bang voor te zijn? Hij ziet er nu nog zo schattig en leuk uit… maar zal dat met een jaar of…. Zeg het maar… zal het dan ook nog steeds zo zijn? Natuurlijk. Wij kennen hem. Wij houden van hem. Voor altijd. Maar als hij erg veranderen zal… wat dan? Hoe is dat? Ik merk dat het me pijn doet. En zeker nu ik weer eens wat dingen lees op de website, en de foto’s voorbij zie komen. Misvormde gebitten, en grote brillen komen op mij af. Volwassenen met dit syndroom hebben een verhoogde kans op overgewicht lees ik. En daarnaast een foto van een zeer slecht geklede vrouw, met een kort kapsel zonder model, en inderdaad een béétje overgewicht. Een beetje maar. (Kuch) Ze lacht breed uit met de mond wijd open, en met de armen in de lucht. Ze is een jaar of 30, en de orthodontist lijkt in al die jaren zijn missie niet tot een geslaagd einde te hebben kunnen brengen.  Ik merk dat ik

Sarah pakt mn hoofd vast, en drukt haar neusje tegen de mijne aan. Ze schaterlacht terwijl ik gekke bekken trek en dr plat knuffel. We hadden elkaar gemist. En ook niet onlogisch, na zo'n tijd intensief alles zelf te hebben gedaan met haar, en nu ineens een weekend weg te zijn geweest. Haar blijdschap was zeer groot. Dat had ik niet vaak zo meegemaakt, en het verwonderde me ook. Pas later begreep ik van Peter, dat ze in de auto boos geweest was. Ze wist dat ze mama weer zou zien. Maar toen Peter onze straat in reed, en stopte voor ons huis, was ze helemaal buiten zichzelf van boosheid. Niemand snapte waarom. Totdat ze opeens boos zei; "Nee, nee, niet uit de auto! Wie je naar mama?" En vervolgens; "Mama in ziekenhuis!!" Ze wilde de auto niet uit, omdat ze ervan overtuigd was dat ik nu in het ziekenhuis was...Wantja... dat gebeurd er toch altijd als ze een van ons even niet gezien heeft?! En al helemaal als je dan ook nog een weekend naar oma moest. Peter kon

De kerstspullen staan weer in de dozen, veilig ver weg, opgeborgen in de schuur. Dat hebben we maar weer gehad. Ik heb nog nooit zo weinig zin gehad in de feestdagen, als dit jaar. Het verstoorde alleen maar ons heilige ritme, en die heerlijke rust! Maar goed... eerlijk is eerlijk... we hadden ook geen zin om met de kerst alleen thuis te zitten, achter de nepbloemen en het plakplastic voor de ramen. Of met oud en nieuw, naast elkaar op de bank, in onze ontplofte woonkamer... elkaar aanstarende tot de klok zou slaan. Daar voelden we dan ook weer niks voor. Dus jah; dan is het kiezen of delen. Maar wat ben ik blij dat het normale en saaie leven weer begonnen is! Gewoon de basis dingetjes zijn voor mij al torenhoge uitdagingen om aan te gaan. Want zeg nou zelf... wat heb ik nu kunnen wennen aan opeens TWEE kinderen? Ik loop wat dat betreft een beetje achter. Dat stukje begint in principe nu pas. En dan ook nog eentje met een extraatje. Ik ben hard mn best aan het doen om in elk geval