Maar goed... eerlijk is eerlijk... we hadden ook geen zin om met de kerst alleen thuis te zitten, achter de nepbloemen en het plakplastic voor de ramen. Of met oud en nieuw, naast elkaar op de bank, in onze ontplofte woonkamer... elkaar aanstarende tot de klok zou slaan. Daar voelden we dan ook weer niks voor. Dus jah; dan is het kiezen of delen.
Maar wat ben ik blij dat het normale en saaie leven weer begonnen is! Gewoon de basis dingetjes zijn voor mij al torenhoge uitdagingen om aan te gaan. Want zeg nou zelf... wat heb ik nu kunnen wennen aan opeens TWEE kinderen? Ik loop wat dat betreft een beetje achter. Dat stukje begint in principe nu pas. En dan ook nog eentje met een extraatje. Ik ben hard mn best aan het doen om in elk geval de eisen die ik aan mezelf stel, vooral heel laag te houden. En dat kost me nog het nodige!
Ik heb al maatregelen genomen voor bijvoorbeeld het opruimen van mijn huis. Als ik niet oppas, zit ik namelijk al na 2 minuten rondkijken, teneergeslagen als een hoopje mens in een hoekje te kniezen, met veel chocola. Och och... mn arme huis. Ik was al nooit echt een shiny star op gebied van huishouden. Maar dit slaat echt alles. Overal waar je kijkt ligt wel iets. Echt, de stampertjes zijn er niets bij! Het lukt me gewoon niet om orde te houden.
Soms, als er iemand komt, ren ik als een bezetene door het huis heen om alles maar op te ruimen, zodat het nog een heel klein beetje toonbaar is. Echter, wanneer het bezoek dan doodleuk de verkeerde WC deur opentrekt, val ik alsnog door de mand. Hele bulten was, en stapels tijdschriften die er uit nood zijn neergekwakt, liggen je aan te staren, opgestapeld náást de wasmanden, in onze toch al niet zo grote badkamer. Pfffff, heb ik dat. Met een rood hoofd sta ik dan wat onverstaanbaars te brabbelen, terwijl mn frustratie het wint van mn beleefdheid.
Ik zou het liefste alles in een keer opruimen, maar die stofzuiger blijft de hele week werkloos liggen totdat onze hulp er weer is op vrijdag! Drie hoeraatjes voor de hulp! En die gaat nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet.
Abonnement
Maar dat niet alleen. We hebben ook een gezinshulp. Die hadden we al, maar nu komt ze nog vaker. Daar hebben we namelijk alle rede toe. Want het nieuwe jaar is nog amper begonnen, of we zetten al weer voet op vertrouwd grondgebied. En wel; Het ziekenhuis. Eerlijk waar, het is heus. MAAR... deze keer was het eens iemand anders. Het is niemand minder, dan mijn lieftallige echtgenoot; Peter. Vorige week woensdag kreeg Peter namelijk een beetje buikpijn. Dat had hij de avond er voor eigenlijk al, maar we dachten dat het waarschijnlijk wel weer weg zou trekken. Ik trok al direct mn eigen conclusies toen ik hem de volgende dag pas ná de middag naar beneden zag strompelen. "Die heeft t weer es laat gemaakt zeker". En eigenlijk liep ik al een beetje geërgerd om hem heen, terwijl ik me rot rende door het huis, achter Sarah aan te vangen. Laat hem beter MIJ helpen. "We hebben weer te maken met een MAN, jongens... hij heeft ook eens wat". De verdere dag verliep niet zo soepeltjes met onze non-verbale communicatie, aannames en de zwijgende -ik-red-me-zelf-wel- boodschappen over en weer, die de ruimte vulden.
Echter, na het eten, wat we vrijwel zwijgend hebben genuttigd, meldde Peter mij met een zielig gezicht, dat hij echt naar boven moest. Hij had zó een pijn. Je kunt mijn kokende hoofd aan je fantasie overlaten. Dat was not done.
"Natuurlijk!!" was het enige wat ik cinisch zei. "Geeft niks, ik doe de kinderen wel weer". Hier was het laatste nog niet over gezegd. Wat een aansteller. Hij heeft ook eens wat, hoor. Ligt meteen opgekruld op de bank te kronkelen. Hij moest eens een bevalling meemaken! Dan piepte hij wel anders. En die bevalling.... die stond me nog vrij helder voor ogen!! O!
Maar goed... nadat Sarah op bed lag, Jesse de fles had gehad... en ik zelf eindelijk vermoeid op de bank zakte, kwam Peter naar beneden. Het eerste wat ik uiteraard weer dacht was "Mooi getimed, Peet!". Maar toen ik op keek dacht ik er opeens anders over. Het was menens. Er rolde een traan naar beneden, en met een piep stemmetje vroeg hij of er ook een nood nummer was dat we konden bellen. Ik wist niet hoe gauw ik moest zoeken, en met een half uur zaten we al in de wachtkamer bij de huisartsenpost. De pijn was zo hevig dat hij amper praatte en voortdurend naast me zat te zuchten en te kreunen.
Na een tijdje wiebelen en vechten met mn trots, perste ik er nog een "sorry" uit, die niet eens door hem werd opgemerkt! Uniek! De sorry kreeg nu nog meer lading. Het speet me écht heel erg dat ik zo naar tegen hem had gedaan. Eerst was ik blij dat hij het niet hoorde, maar tegelijkertijd vond ik het erg.
We werden geroepen. Eindelijk, zuchtte Peter. Ik hobbelde als een koe zonder huis achter hem aan, met zijn spulletjes onder mn arm. Gedwee ging ik naast hem zitten, en keek hoe de dienstdoende arts hem onderzocht. Hij vermoedde wel iets, en na een paar vragen zaten we opeens met 10 minuten al weer in een volgend vertrek; De spoedeisende hulp. Peter moest blijven. Hij had een blinde darm ontsteking. Zowel zijn als mijn moed zonk diep in de schoenen. NEE hé!!!! NEEEEEE!!! Ik bleef op het moment zelf vrij rustig, en ook de dagen erna. In de onveranderde overlevingsstand. Maar terwijl ik dit typ merk ik dat het de druppel was. Dit is too much. Maar nee, dat wordt niet gevraagd. Het gebeurd gewoon.
Direct de volgende ochtend werd Peter al geopereerd, en moest daarna nog een nacht blijven. Hij was zo enorm opgelucht dat die verrekte darm eruit was. Zelfs morfine tegen de pijn was niet voldoende. De arme ziel. Na twee nachtjes ziekenhuis, heb ik hem die vrijdag weer mee naar huis genomen, om nu niet meer alleen voor 2 kindjes te zorgen zonder zijn hulp, maar opeens in mn eentje voor het hele gezin! Pfoeh! Dat was taai. We hebben dan ook zonder twijfelen de acute zorg ingezet. Deze is nu 5 dagen geweest vanaf zondag, en was vandaag voor het laatst. Maar helaas was Peter's wond niet voor het laatst. Dussss....dat wordt nog even door bikkelen. Juist, nu we net zo goed op weg waren richting ritme en structuur.Ik heb al gevraagd of we ons familie abonnement op het ziekenhuis konden stop zetten... Tot nu toe nog geen respons ontvangen.
Mocht iemand een nummer weten....?
Wordt vervolgd.
Meisje toch , je valt wel in de prijzen. Het gaat vanaf nu vast beter X
BeantwoordenVerwijderen