Weekendje weg

Sarah pakt mn hoofd vast, en drukt haar neusje tegen de mijne aan. Ze schaterlacht terwijl ik gekke bekken trek en dr plat knuffel. We hadden elkaar gemist. En ook niet onlogisch, na zo'n tijd intensief alles zelf te hebben gedaan met haar, en nu ineens een weekend weg te zijn geweest. Haar blijdschap was zeer groot. Dat had ik niet vaak zo meegemaakt, en het verwonderde me ook.
Pas later begreep ik van Peter, dat ze in de auto boos geweest was. Ze wist dat ze mama weer zou zien. Maar toen Peter onze straat in reed, en stopte voor ons huis, was ze helemaal buiten zichzelf van boosheid. Niemand snapte waarom. Totdat ze opeens boos zei; "Nee, nee, niet uit de auto! Wie je naar mama?" En vervolgens; "Mama in ziekenhuis!!" Ze wilde de auto niet uit, omdat ze ervan overtuigd was dat ik nu in het ziekenhuis was...Wantja... dat gebeurd er toch altijd als ze een van ons even niet gezien heeft?! En al helemaal als je dan ook nog een weekend naar oma moest. Peter kon praten wat ie wilde, maar pas toen ze me zag, drong het tot haar door dat ik niet in het ziekenhuis was, maar gewoon thuis.
Ook de volgende ochtend, toen ze wakker werd, was het eerste wat ze vroeg; "Mama niet au! Niet in de ziekenhuis?", om zich ervan te verzekeren dat ik daar ook niet alsnog naartoe hoef.
Ik merk dat het haar wel onzeker heeft gemaakt. We kunnen "zomaar verdwijnen", en dan zijn we in het ziekenhuis, waar je "au" hebt. Ook als ze Peter ziet, is het eerste wat ze steevast vraagt: "Papa buikje au?" En dan; "Sarah even kijken? Sarah kusje". Het maakt indruk. Dat staat vast.
Het is aandoenlijk om te zien, maar hopelijk voor haar en ons allemaal, stopt het nu ook echt. We hoeven voorlopig even geen ziekenhuizen meer te zien. Deze onzekerheid moet ze maar gauw achter zich gaan laten, en een gevoel van stabiliteit gaan krijgen. Geen rare fratsen meer!

Peter begint bijna weer
Met Peter gaat het langzaamaan ook de goede kant op. Afgelopen weekend heeft hij voor het eerst Jesse weer getild, wat voor mij een verademing was! Hij kan me weer een beetje ontlasten. Ik heb van de week ook een schema gemaakt, om eens in kaart te brengen hoe ik mn dag het beste kan indelen... Nou, je houd er geen stukje vrije tijd aan over. Met de structuur die Jesse nodig heeft, ben ik voortdurend met in ieder geval één kind bezig, van s'morgens 8:00 tot s'avonds 23:00. En dan wil je ook wel graag slapen daarna. Dus echt even tijd voor jezelf is er voorlopig (nog) niet bij, tenzij je de zorg verdeeld. En dat kan eindelijk weer een beetje!! Ik hoef niet meer in mn eentje de hele dag te vliegen. En daar ga ik van genieten voor 10, want het is ook nog eens van korte duur. Maandag begint Peter namelijk al weer bij de politie, en ik besef me maar al te goed dat dat voor mij weer even bikkelen wordt. Ik kan er nog niet erg naar uit zien, maar hoop/verwacht/denk/bid/...- dat het goed komt. We gaan het meemaken. Ik leef maar weer es gewoon per dag. Voor de verandering.

Kikkertje

Eten koken.
MAAR... we hebben er iets op bedacht. We willen namelijk een rooster opzetten, met mensen die voor ons vrijwillig incidenteel, 1x per week, of maand, of per twee weken willen koken, zodat we het alleen maar hoeven op te halen. Dit scheelt ons een bom van tijd én energie. Een stukje ingebouwde rust op de dag, waar we ons niet druk over hoeven maken, en zodat we toch met zn drietjes aan tafel kunnen eten, met een gezonde maaltijd. (EN oh, wat ben ik dan dubbel blij, want ik haat koken!) Dus... mocht je je geroepen voelen, en in de buurt wonen, en toch al moeten koken en denken; dat wil ik wel! Neem dan gerust contact met ons op. Hahaha.


Weekendje RUST
En zoals je hebt kunnen lezen ben ik er mooi een weekendje tussenuit gepiept. Precies wat ik nodig had. Al vroeg geplant, en perfect getimed!

Ik ben namelijk samen met mijn zusje een weekendje weg geweest naar Landgoed Avegoor bij Arnhem. Het was in een woord FANTASTISCH. Alle stress en spanning, zorg en verwachtingen even achter me latend, liet ik me naar Arnhem rijden, om daar in een heerlijk warm zwembad te zakken.
En na 40 baantjes te hebben getrokken, mezelf te verplaatsen richting een steamy hotte sauna. This is life. En dat alles, enkel en alleen met ons beitjes. Er was geen kip! Pas toen we weer zouden vertrekken, om naar de beste wok ooit te gaan, kwamen er mensen het zwembad in.
Uiteraard hadden we ook weer de laptop mee, met een show van Veldhuis en Kemper erop. Kanniet missen tijdens onze gezusterlijke weekendjes. Wat kunnen wij lachen om dat duo!!! Erg leuk.
En ook de volgende ochtend, na ons nachtje in een veelste warme kamer, bood de dag ons nog volop mogelijkheden tot blij zijn. Zo hadden we een zeer uitgebreid ontbijtbuffet voor onze snufferd staan, en had Mirjam nog een verrassing voor mij in petto. Dit laatste was toch wel spannend, aangezien ze zo sneaky zat te lachen steeds.

Pas toen we 3x fout gereden waren (wat overigens niet aan ons lag), vertelde ze me dat we gingen fietsen. En wel... Ahum; op een tandem! En wel; op de veluwe!!!! Hoe krijg je het in je bolle hoofd. Hahahaha. Laten we vooral vaststellen dat we enorm veel lol hebben gehad. Wat denk je hoe zo'n bos in de veluwe eruit ziet?! Alle mensen! Mountain bikers hebben het al zwaar! Laat staan wij. Op een fiets. Zonder conditie. En dan niet een gewone fiets, maar ook nog es met een TANDEM. Nee, die route met mooie uitzichten hebben wij niet gezien. Maar het doel van de middag was geslaagd. Wij waren samen. Wij hebben gelachen. Wij hebben gegeten. :) En daar is alles mee gezegd.
Er zijn dan ook geen foto's beschikbaar. We hadden het te druk.
















En verder heb ik over Jesse weinig te klagen. Hij doet het nog altijd goed, en we genieten van onze kindjes. Hoe intensief ook.
En onze rijkdom ligt nu heerlijk in twee bedjes te slapen, dus ik ga me daar dan ook maar bij neerleggen. Tijd om de dag af te sluiten, zodat ik weer klaar ben voor de volgende, morgen.

Welterustennnnn!