Als geluk je hart bereikt

Niemand zal uit zichzelf kiezen voor zwakte. Het onvolmaakte. Het moeilijke. Het onbegrijpelijke. We vechten ertegen. Ook al maakt het je over het algemeen mooier, wijzer, kwetsbaarder… en sterker nadat je er doorheen gegaan bent... niemand kiest het. Neeee, dan kiezen we liever het hazenpad.We willen het liever makkelijk en er vooral niet teveel voor hoeven doen.

En ook ik ben daarin geen uitzondering. Als ik het voor het kiezen had gehad, dan had ik ook liever een gezond kindje gekozen. 

Een poosje terug, toen ik wat op de bank voor me uit zat te staren, zag ik opeens in gedachten voor me, hoe God Jesse in het midden zette van een hele grote groep mensen, waarna Hij vroeg; “Wie wil dit kind hebben? Hij is ontzettend lief, schattig en sociaal. Hij zal je enorm veel vreugde geven en je mooie dingen van het leven laten zien, die anderen nooit zullen ontdekken. MAAR.. Hij is niet volmaakt. Hij heeft een syndroom, waardoor er een paar afwijkingen zijn, en je zult er wel veel zorgen van hebben.”
In mijn gedachten bleef het ijzig stil. Mensen ontweken de vragende blik van God. Keken elkaar onderling stiekem aan. Je hoorde wat gemompel,  maar niemand stapte naar voren. Niemand stond op, en koos voor dit kind. Niemand koos voor zwakte. Hij was niet volmaakt.Ze prakkiseerden er niet over. Liever nog een abortus, dan te leven met een onvolmaakt kind. Ze keerden hun rug toe, en dropen af. ”Of God ze niet wat beters te bieden had..” zeiden ze minachtend.


Dat was pijnlijk. Het stak me, als een mes in mijn hart. Afgekeurd. Maar wilde ik dat zelf ook niet liever? Een gezond kind, met een mooie, door mij uitgestippelde, volmaakte en succesvolle toekomst? Dacht ik zelf ook niet dat hij dán het gelukkigste zou zijn? De dingen die ik voor hem in petto had, kunnen nooit in vervulling gaan met dit kind dat niet volmaakt gezond is. Ik kon uiteraard wel íets van mijn plan afwijken. Het hoefde heus geen VWO te zijn, wat hij moest kunnen. Maar dit... dit wijkt wel héél erg af. Mijn plannetjes vallen in duigen! MIJN toekomst voor hem. Hij moest gelukkig worden…  En nu gaat het niet door. Hij kan mij niet eens oma maken, op een dag. Boos werd ik ervan. Op God.

De vraag die volgde was deze; Kan hij (door zijn beperkingen) nu dan niet gelukkig zijn? Maar de eigenlijke vraag is dit: “Kan IK nu wel gelukkig zijn?”. 
Persoonlijk denk ik dat deze laatste vraag reëler is dan die daarvoor. Maar echt gelukkig… wanneer ben je dat? De les die ik toen leerde was de volgende; Stel nou dat iedereen een andere grootte kwa glas in zich heeft, die gevuld kan worden met geluk. En stel nou dat jij de grootte van glas 1 hebt, en ik die van glas 2. Wie van ons zou er gelukkiger zijn? Jij, die een groter glas hebt, waardoor er meer in past?
Ik denk geen van beide. Want pas als een glas tot de rand gevuld is, ben je volmaakt gelukkig.
En als wij nou beide het glas tot de rand gevuld hebben met geluk? Dan kun je stellen dat we even gelukkig zijn, ook al is jouw glas groter dan het mijne. We zijn beiden gelukkig “to the full”. Het maximale wat we kunnen hebben, hebben we ontvangen. Ik vond dit een wonderlijke openbaring, die me even stil zette.


De ene persoon zal er meer voor nodig hebben om zijn glas te vullen dan een ander. Simpelweg omdat zijn glas groter is. Misschien ben je er jaloers op, en denk je dat die pas echt gelukkig moet zijn, als er zoveel geluk in past! Maar als je telkens een nieuwe auto nodig hebt om tot de rand gevuld te kunnen zijn, dan denk ik toch dat het pas echt heerlijk (en een stuk ongecompliceerder) moet zijn als je zo snel gelukkig kunt zijn, dat je glaasje om de haverklap volledig gevuld is door alleen maar een ijsje, een lach, of een beetje aandacht!! Mij werd duidelijk dat Jesse’s zwakheid hem niet zal belemmeren in zijn geluk. En ook dat het eigenlijk niet een probleem is wat HIJ heeft… maar dat het stiekem gewoon een probleem is wat IK heb, vanwege mijn kortzichtige beeld van “gelukkig zijn” zoals die mij geleerd is.
Maar als je al zo gelukkig kunt zijn met kleine dingen… wie geniet er dan eigenlijk het meest van HET LEVEN?? Is er dan niet een heleboel moois wat je gewoon ontgaat, als je zo een lomp groot glas hebt? Mis je dan niet de hele essentie van het leven, die m zit in de kleine dingetjes…? Het is maar de vraag of je écht beter af bent met die dure auto. (Of in mijn geval: een dagje sauna dan :)).

Vandaag heb ik een stukje geheim ontdekt, door de confrontatie aan te gaan met mijn pijn. Het heeft mijn ogen geopend voor een diepere laag, en ik kan nu zeggen, dat het me inderdaad wijzer maakt, en dat ik blij ben dat er onvolmaakte en zwakke mensen bestaan. Wij zouden ze misschien zelf nooit gekozen hebben… hoe hard ook… maar zouden we zonder hen, dan niet aan veel dingen voorbij rennen? Hoe arrogant en kil zouden we worden? Of hoe eenzaam? Ze maken de wereld zoveel mooier, en waard om voor te leven. Ik bedoel… wat doe ik er nog toe voor iemand die een auto nodig heeft? ;-)

Er is me een confronterende spiegel voorgehouden. Eigenlijk wilde ik er niet in kijken. Maar nu ik het toch gedaan heb, en de confrontatie ben aangegaan, merk ik dat het me verandert vanbinnen.
Ik wil niet meer vechten tegen de chromosomen, die verkeerd zitten te zijn, in dat lijfje van mijn zoon. Laat die dokters het syndroom maar houden. Ik wil Jesse zien. Naar hem kijken met andere ogen. Niet met de ogen van deze wereld, die alleen de tekortkomingen ziet. Me niet blind staren op het bekrompen beeld wat IK heb van “volmaakt zijn”. Of wat IK vind dat “gelukkig zijn” inhoudt. Ik ontdek nu dat hij misschien zelfs wel gelukkiger zal worden dan menig ander mens (of dan ik!!), omdat hij zich niet druk maakt, en niet verder zal (kunnen) kijken dan het hier en nu. Hoe heerlijk! Het is mijn les, om beter naar het leven te kijken. Te zien wat er voor mn neus staat, in plaats van wat er aan de overkant ligt, of bij de buren…  Dat ik eens écht in zijn blauwe oogjes kijk, die mij al ruim 6 maanden lang aanstaren, en ik eindelijk ZIE dat mijn geluk gewoon in mn armen ligt.
Wachtend tot ik terug kijk…