Een scheutje geluk

Het is al 22:03 en ik zit chagrijnig achter de computer een rol dropmentos weg te kauwen. Ik focus me in opperste concentratie op het afzuigen van dat buitenste laagje, waarna je pas de echte ultieme smaak te pakken krijgt, en waar je al die tijd je zelfbeheersing om niet te kauwen voor weerstaat; De zachte drop! Die smaak is mijn favoriet. En helemaal nu ik de blauwe lampjes op de babyfoon probeer te negeren. Van stress kauw ik er nog 3 weg, en kan mezelf niet langer beheersen om niet te kauwen. Wat een @$#& avond!! Ik ben nou al zesendertig keer die trap op en af gegaloppeerd, en nóg zijn die vervelende wezentjes niet in dromenland.

In het huis van mijn ouders is altijd voldoende te snaaien, dus ik speur alle kastjes af tot ik iets vind van mijn gading. Onderweg op mijn strooptocht vind ik al een stuk kaas en een augurk. Een paar planken verder nog een restje chips, en op een hogere plank zie ik welverdraaid nog een nieuwe fles Port!! Die is voor mij! En net als ik de fles wil pakken, zie ik ook nog likeur staan… iets sterkers… niet verkeerd voor dit moment. En ik grijp ook die fles bij zn kraag, en maak een lekker plekje op de bank. Om me heen is het een grote bende. Niet aan toegekomen. Mn ouders zijn even een avondje naar mn oude omaatje en dr nieuwe vlam, dus ik had hier heerlijk het rijk alleen. Dacht ik. Viel dat even tegen. En ik werp nog een vlugge blik op die stomme babyfoon. Blauw. Volledig. En of dat niet genoeg was, hoor ik er nog eentje jammeren. Gloeiende, gloeiende, het wil allemaal nog niet echt vlotten met ze. Ik sla het fleece dekentje weer van me af, gooi het kleine glaasje borrel achterover en been met tegenzin naar boven. “Waarom wilde ik ook al weer kinderen?” denk ik terwijl ik de trap op chaggerijn. Boven gekomen valt het plots stil… geen geluid. Ik check nog een keer of ik niet droom. Maar nee. Het is volledig stil. De enige rede die ik kan bedenken is dat hij waarschijnlijk onder de indruk is geraakt van haar kunsten op schreeuw-gebied, wat niet geheel verwonderlijk is, en is zij vermoedelijk stil geworden doordat hij eindelijk zn kop hield. “GLORIE!” denk ik bij mezelf. Het lost zichzelf een keer op! En daar banjer ik dankbaar, maar wel voor de zevenendertigste keer, weer die trap af richting snaai. Mijn avond kan beginnen.