Prikkels tellen, in plaats van calorieën.

Helemaal plakkerig en volledig in het zweet kom ik bij de huisarts aan. Als ik op de klok kijk, zie ik dat ik (ondanks mijn enkeltje sprinten) gewoon tien minuten later ben dan had gemoeten. Gauw zet ik mijn fiets op slot, en priegel Jesse uit zijn fietskar. “Kom jochie, we zijn al laat” hijg ik. Nog overdonderd van zijn eerste ritje in de fietskar, neem ik hem mee naar binnen. Prikkel na prikkel komt er binnen, en ik begin ze onbewust al te tellen. Nieuwe kar, veel wind op zijn gezichtje, oorpijn, meneer A. die oogcontact maakt én te dichtbij komt praten. De onbekende omgeving van het gebouw, en de gang waar we doorheen moeten. Eerst langs de apotheek met een lange rij wachtende mensen. Ik tracht de vertederende blikken te ontwijken en loop gauw door. Maar Jesse vind het leuk, en maakt met zijn vrolijke krullenkop en dromerige blik een hoop reacties los, terwijl ik doorloop. En als hij dan ook nog eens als een charmeur in zijn handjes klapt en begint te glimlachen met zijn slordige tandjes naar voren, hangt de volledige wachtkamer met het kwijl uit de mond aan zijn lippen. “Wat een lekker mannetje is dát, zeg” merkt een vrouw van middelbare leeftijd op. Ik lach een keer vriendelijk, en knik. Stilletjes hoop ik dat Jesse mijn gedrag kopieert, zodat hij zich niet zal storten op de bakken vol aandacht die er voor hem open liggen. Want híj mag het dan wel niet beseffen, maar ik weet maar al te goed dat deze dingen ons dan de kop gaan kosten over een x aantal uren. En juist omdat je niks aan hem ziet, én omdat hij het contact zelf zoekt, levert het weinig begrip op als ik mensen vraag om zich niet met hem te bemoeien. Ik wordt dan afgedaan als overbezorgd, en dat blijkt toch wel een dingetje te zijn voor mij. Niet leuk.

Helaas kan ik hem na een paar minuten niet langer op mijn schoot houden ondanks mijn fervente pogingen tot afleiden, dus besluit ik hem toch maar neer te zetten in de hoop dat het speelgoed hem meer zal verleiden dan de mensen. Gelukkig. Iets wat rammelt. Hij spoed er op af, en is gefocust. Even links rammelen en luisteren… even rechts rammelen en luisteren… nog een keer wisselen… en dan met een grote glimlach de kring rond kijken. Ik zie een vrouw op het puntje van haar stoel zitten en ik hou haar met een schuin oog in de gaten. Je kunt zien dat haar handen jeuken. Als ze maar niet… “Mw. De Koning” hoor ik mijn huisarts zeggen. Opgelucht haal ik adem. De dikke vrouw staat moeizaam op, en waggelt richting de deur. Bij de deur kijkt ze nog een keer om, en zegt tegen de huisarts terwijl ze naar Jesse wijst; “Als ik die toch eens mocht meenemen, dokter…!” De rest hoor ik niet meer, en ben blij dat de wachtkamer één patiënt minder telt. Dalijk vreet ze hem nog op, denk ik spottend. Ik irriteer me aan mezelf dat ik zo erg gefocust ben op het tellen en ontwijken van de prikkels, in plaats van te genieten van alle leuke reacties en interacties. Ik neem mezelf voor om het anders te doen.

Wanneer ik na mijn korte bezoekje van hooguit zes minuten weer terug naar de wachtkamer loop om zijn jasje aan te trekken, zit er nog maar één wachtende vrouw die hem vanaf het begin al zat op te nemen. Ze lacht wat naar Jesse, en zegt dan: ”Wat een lief ventje. Hoe oud is ie? Een maand of negen?” Ik lach, en vertel haar dat hij zelfs al twéé wordt in Augustus. Ze is duidelijk geshockeerd en voelt zich ongemakkelijk, dus ik red haar uit haar benarde situatie door te zeggen dat het niet raar is dat ze dat dacht, en dat hij een ontwikkelingsachterstand heeft.  “Maar hoe komt dat dan? En is hij verder verstandelijk wel goed?” vraagt ze voorzichtig. “Nee, hij heeft een Syndroom, hij zal altijd gehandicapt zijn”  Antwoord ik. Ze is duidelijk aangedaan, maar met name door het woord 'handicap', en het feit dat ze dit niet zag aankomen. Met een ruk kijkt ze weer naar mij: “Maar dat trekt nog wel weer weg, toch? Hij ziet er zo normaal en gelukkig uit!”
“Nope. Dat blijft er altijd. Het zit in zijn DNA” Zeg ik. Beduusd kijkt ze nog eens naar hem, en zegt tenslotte: “Maar je ziet echt helemaal niks aan het manneke! “ de ontzetting is nog duidelijk hoorbaar, en ze kan het (net als mijn omaatje trouwens) niet accepteren. Vlak voor ze wegloopt pakt ze geëmotioneerd Jesses armpje vast, en kan geen woord uit brengen.
Wat er door haar heen ging kon ik niet meer vragen. En voor het eerst in mijn williams-carrière liet iemand míj ontredderd achter.