Kerstcrisis

Met de vette gourmet-geur nog in mijn haar, en de restanten gezelligheid nog op tafel, heb ik mezelf in een gemakkelijke stoel geplant voor het knapperende haardvuurtje. Ik voel me goed. Helaas was ik al voor de zoveelste keer op rij ziek met kerst. Of in ieder geval; verkouden. Het hele jaar heb ik er amper last van, en uitgerekend met kerst steekt het de kop op. Echt fijn hoor, om met je rode kokkert aan tafel te zitten en met je rooddoorlopen ogen en bleke hoofd op alle foto’s te staan. Heerlijk aandenken voor de jaren erna. Ik weet gewoon nú al dat ik me woest aantrekkelijk zal voelen, wanneer we na een lange tijd de foto’s terug gaan kijken. Veel erger dan dit kan het niet.

Vorig jaar had ik nog mijn best gedaan om mezelf in een uitverkoop-kerstjurkje te wurmen. Nog nooit eerder aan gehad, behalve in het pashokje en dan op DE dag van kerst verschijn je als een glanzende kerstbal ten tonele (inclusief neus). “Jongens, Miss Rudolph has arrived” roep ik nog om me heen, om de schade aan opmerkingen wat te beperken, door het zelf alvast in te koppen. Gelukkig trok het jurkje vooral de aandacht, maar de prijs die ik ervoor betaalde was vernikkelen in die synthetische stof, mn haar statisch recht omhoog, en ijskoude panties met de ladders van de kinderen er al in, nog vóór het eerste gerecht was opgediend. Nee, een groot succes was het niet. Ik had er dit jaar dan ook weinig trek in om me wederom in charmante kerstkledij te hijsen. De extra kilootjes vielen me trouwens ook wat zwaarder uit dan anders, waardoor ik de afdeling “jurkjes” direct al geskipt heb. Geen interesse in een nieuwe kou-lijende kerst. En dat werd het ook zeker niet. Ik belandde op het laatste moment, toen de wanhoop me overviel van wat ik dan toch in hémelsnaam weer aan moest, gewoon met m’n spijkerbroek en vest op de bank. Zo. Zat lekker, stond goed. Lekker strak ook, dus het hield alles op zijn plaats. Nu nog presteren om niet teveel te eten, anders ging de familie nog denken dat we wéér wat te vertellen hadden deze kerst (…). M’n buik piepte niet meer lieflijk over het randje zeg maar. Dit jaar neeg het al wat meer naar bulken. Voor mijn doen dan. Dat ik de dertig tegemoet ga, werd me dan ook meermaals smakelijk onder de neus gewreven, nadat duidelijk was dat we géén derde verwachten. (NOT AT ALL)
Jaaaajajajaja, de voornemens liggen voor het oprapen. Ik wijd er niet langer over uit. Ik sponsor gewoon de sportschool nog weer een jaartje. Ik bedoel, die mensen moeten toch ook leven?!