Mijn Leven

Met m’n dweil wis ik de laatste sporen uit, die verraden dat wij hier geleefd hebben. Alle kleine plakvingertjes wrijf ik van het raam op de keukendeur. Die kleine schattige vinger afdrukjes, die me meer waard zijn dan een schoon huis, veeg ik nu met weemoed weg. Het huis is niet meer van ons. We gaan het verlaten. Ik had niet gedacht dat het me nog zwaar zou vallen, maar uiteindelijk heb ik hier wel een karrevracht aan herinneringen liggen. Het zou ook stug zijn als me dat niks zou doen. Ik kijk naar het behang, dat we tijdens de zwangerschap van Sarah op de muur hebben geplakt. Het typeert onze tijd hier. Precies langs die muur, bij dat behang stond mijn bed. Op klossen. Op dat plekje ben ik bevallen van mijn eerste kind. Daar werd ik moeder. Gewoon thuis, naast de keukentafel in mijn vertrouwde omgeving. Ik zal het nooit meer vergeten. En zelfs Jesse is hier geboren. Ik loop naar de tuindeuren, en beeld me weer in hoe dat was. Precies in een hittegolf, mijn bed strak naast de de

Het is al weer even geleden dat ik voor de laatste keer geschreven heb. Ten tijde van mijn laatste blog moest de zomer nog beginnen, en opeens staan we dan nu al weer aan het einde van de zomervakantie. Er is een hele hoop gebeurd in tussentijd. Ik zal jullie eens even bijpraten, en tussendoor plaats ik dan even wat fotootjes die jullie hebben mis gelopen al die tijd. Jesse in zijn favoriete schommel Om te beginnen hebben we fantastisch nieuws. We hebben namelijk een HUIS gekocht! En mán, wat voelen we ons rijk. Een echt huis. Helemaal van ons. We kwijlden al bij de gedachte. Maar vreemd genoeg went het snel, en groei je mee in het proces. Telkens zijn er nieuwe dingen waar we naartoe leven en waar we naar uit kijken. Nu zijn we bijvoorbeeld bezig met het afronden van alle keuzes; Welke kleuren, welke meubels, welk behang, wie komt op welke kamer, wat voor vloer willen we? Nou... die vloer daar waren we snel uit! VLOERBEDEKKING! Nooit meer willen we het risico

Het was zondag dat ik me besefte hoe fragiel en kwetsbaar ons mannetje eigenlijk nog is. Normaal loop ik daar minder tegenaan, omdat we de standaard dagindeling hebben met minimale en voorspelbare prikkels. Alles verloopt in een vast ritme, met smiddags een rust moment in zijn bed. En daarna niks meer ondernemen. Alles gaat volgens een strak schema, wat zo voorspelbaar mogelijk is. Maar deze dag was ik lekker helemaal met hem alleen, en had ik dus het plan om eens iets anders, maar wel “prikkelarms” te gaan doen. En wel: fietsen naar de kinderboerderij, want het was zulk prachtig voorjaarsweer! De wind was zacht, Sarah weg, en we hadden alle tijd. Het ging zo goed de laatste tijd, dat ik het aandurfde. Ik besloot om door de Oosterboer te fietsen langs een zeer bosrijk paadje, met veel rustgevende bomen en planten, zonder auto’s en met een heerlijk warm zonnetje op ons gezicht. Onderweg kwamen we uiteraard ook langs Mirjam, die hier sinds kort ook woont. Ik wist dat t misschien niet s

Drie jochies die zich groter voelen dan ze eigenlijk zijn, zitten te giebelen in de snackbar waar ik ook zit te wachten op m'n kroket. Onschuldig als ze zijn, gluren ze met straaloogjes op standje “ondeugend”, wat voorovergebogen de snackbar rond. Alledrie verlegen, eentje brutaal. Bij binnenkomst merkte ik ze direct al op. Ze hebben stoere verhalen waar ze nog jongensachtig om lachen. Kinderen zijn het eigenlijk nog. Ik schat in dat ze voor het eerst een patatje bestellen, en daar nu geduldig op zitten te wachten. Wanneer er een omkijkt, zie ik dat hij een bril heeft. En voor de mensen die mij kennen: Ik heb een zwak voor jongetjes met brilletjes. Geweldig vind ik ze. Die toch al zo breekbare bekkies, worden dan nóg kwetsbaarder, wanneer ze je aankijken vanachter hun scheefgezakte glazen. Dit maakte het hele tafereel nog mooier. Ik moest mezelf bedwingen om hem niet te gaan knuffelen, want dat zou echt niet stoer voor hem zijn. Ok. Ik focus maar op iets anders. De ietwat verlegen

Naar aanleiding van het programma "De laatste downer", werd ik uitgelokt tot een reactie. Normaal ben ik niet zo van het inspelen op de media, maar hiervoor maak ik toch graag een uitzondering, omdat ik het betreur dat de wereld een stuk rijkdom mist, door de beslissingen die zij maakt. Wat zou ik het fijn vinden als mensen gaan inzien dat het oké is om niet perfect te zijn. Dat is toch juist ook de trend van nu, zou je denken. Maar blijkbaar is er een ernstige keerzijde. Mocht je de aflevering niet hebben gezien, je kunt hem hier terug kijken: http://www.npo.nl/de-laatste-downer/VPWON_1260607 Het heeft mij duidelijk aangegrepen. Ik denk dat er best nog veel gevallen zijn waarin ik kan snappen dat er abortus gepleegd wordt, ook al ben ik er eigenlijk tegen. Vooral omdat het dan zou gaan om kasplantjes of kindjes die een ernstig lijden tegemoet zullen gaan of een zeer lage kwaliteit van leven zullen hebben. Maar voor downers... Zelf heb ik geen downer, maar wel

 Sinds Sarah vier geworden is, zijn de gesprekjes ook een niveautje meegegroeid. Ze stelt me opeens diepe vragen, en wil van de dingen des levens alles weten. Een filosoofje in de dop. Waar menig ouder het afdoet met een kort antwoord, neemt de mijne daar geen genoegen mee en vraagt net zo lang door, tot ze alles weet. Zo kon ik ook de bloemetjes en de bijtjes écht niet meer ontwijken, laat staan uitstellen tot over een jaar of tien. Nee, dat heb ik allang met het schaamrood op de kaken uiteen moeten zetten. En hoe die baby dan van papa bij mama kwam? Euhhh… nouja…. Ehm...  Mijn vorige antwoord is al ontmaskerd, nadat ik had gezegd dat babies alléén kunnen komen als twee mensen heul erg veel van elkaar houden, en dan heel veel gaan knuffelen en kusjes geven…  En wat denk je? Dat probeerde ze wel even uit. Ik had het natuurlijk nog niet door. Maar na het eten kreeg ik opeens kusjes en knuffels, zoals ik ze nog nooit gehad had. Ze luisterde keer op keer even bij mijn buik …. “of

“Als hij maar niet….” En daar lig ik dan als één brok spanning in bed. De adrenaline schiet door mijn lijf heen als een stroomstoot die niet te ontwijken valt. Ik sch ri k zo hard, dat mijn armen en benen verstijven, en mijn hart zo’n pijn doet, dat het voelt als een steek die tot aan de andere kant, dwars door mijn rug heen in mijn matras spietst . Ik houd mijn adem in en knijp mijn ogen dicht. Mijn denken blokkeert zich, en het enige woordje dat er op repeat staat is: “NEENEENEENEENEENEENEEEEEEE!!!” Ik ben niet in staat om iets anders te kunnen denken. Inmiddels breekt het zweet me uit, en ik voel me licht worden in mijn hoofd. Ik krul mezelf op in foetus houding. In mij opgesloten, zit een onheilspellend gevoel als een dikke knoop in mijn buik , en ik wordt letterlijk door een vreemd soort angst overmand. Ik verstop me nog verder onder de dekens, alsof ik kan vluchten van wat ik zojuist dacht te horen , en wacht in absolute verkramping af. Het voelt haast als straffen, wanneer i