Update van de upgrade

Het is al weer even geleden dat ik voor de laatste keer geschreven heb. Ten tijde van mijn laatste blog moest de zomer nog beginnen, en opeens staan we dan nu al weer aan het einde van de zomervakantie. Er is een hele hoop gebeurd in tussentijd. Ik zal jullie eens even bijpraten, en tussendoor plaats ik dan even wat fotootjes die jullie hebben mis gelopen al die tijd.

Jesse in zijn favoriete schommel

Om te beginnen hebben we fantastisch nieuws. We hebben namelijk een HUIS gekocht! En mán, wat voelen we ons rijk. Een echt huis. Helemaal van ons. We kwijlden al bij de gedachte. Maar vreemd genoeg went het snel, en groei je mee in het proces. Telkens zijn er nieuwe dingen waar we naartoe leven en waar we naar uit kijken. Nu zijn we bijvoorbeeld bezig met het afronden van alle keuzes; Welke kleuren, welke meubels, welk behang, wie komt op welke kamer, wat voor vloer willen we? Nou... die vloer daar waren we snel uit! VLOERBEDEKKING! Nooit meer willen we het risico lopen dat er slapeloze nachten ontstaan door de stomme fout te maken dat we voor een harde vloer kiezen! NOOIT meer. We zijn apathisch geworden van kraakvloeren, goedkoop laminaat en kou. De herinnering eraan is al traumatisch genoeg, dus nee. Wij krijgen superzachte en heeeeerlijk warme vloerbedekking op de eerste en tweede verdieping. En ik weet nú al dat we daar onwijs van gaan genieten. Een groter kado kan je me niet geven. Zo wordt het “uit de kamer sluipen” opeens een eitje, en het opstaan in een goed geisoleerd huis, met een betonnen vloer EN vloerbedekking ook een makkie. Wij trotseren nu iedere winter met GEMAK. Ik kan niet wachten tot ik het mag ervaren.

Onze glimmende bos sleutels met maar liefst 11 exemplaren!

Toch zijn we er nog lang niet, want er moet nog een hele hoop gebeuren voor het zo ver is. Er moet namelijk nog heel wat af gesaust en geverft en behangen worden, want wij kennen onszelf; dat doen we niet meer. Als we er eenmaal wonen, dan wonen we daar en dan zijn we makkelijk en nemen we dingen voor lief. Dat moeten we dus voorkomen.
En zodra de bouwvak ten einde is (we hebben met smart zitten wachten) gaan we van start met de aanbouw. Want ook dit wordt een juweeltje aan ons huis. En dan niet eens omdat we het zo mooi vinden, maar vooral om het praktische gedeelte. Het wordt namelijk een ruimte voor Jesse, die aan de woonkamer en de keuken grenst, zodat hij zich af en toe kan terugtrekken en wij hem kunnen afschermen van prikkels. Op deze manier wordt zijn én ons leven een stuk leefbaarder, omdat ik nu af en toe ook eens een vriendin kan uitnodigen. Zo heeft Jesse geen last van ons gepraat, kan hij gewoon spelen, hoeft hij het bezoek niet per sé te zien, blijft hij in zijn eigen vertrouwde omgeving en kan ik mijn sociale netwerk weer heeeel voorzichtig stukje bij beetje oppakken wat weer ten goede komt aan míjn emotionele welzijn. (Nouja... zodra hij eerst gewend is in het huis natuurlijk...).
Het zal eerst een hoop investeren zijn, en offers brengen, maar uiteindelijk gaat het ons meer opleveren dan dat we straks (en nu) gaan inleveren. Op de lange termijn gaan we er enorm op vooruit, en dat kan me zó ’n energieboost geven!!! Eindelijk zie ik weer licht aan het eind van de tunnel. Er is weer hoop, ik heb weer zicht op een fatsoenlijk léven. Want door dit nieuwe huis gaan er tal van dingen wegvallen, die ons in dit huis al jaren parten spelen. Zo ook de overlast van al het verkeer, de schoolkinderen en de uitgaanslui die door onze straat paraderen alsof het naast je bed gebeurd. Ik kan het niet meer hóren! Maar straks is dat verleden tijd, want dan wonen we in een heuze woonwijk. Eentje met rust. En er is weliswaar een doorgaande straat die langs de woonwijk gaat, maar dat is niet de kant waar wij Jesse leggen. Nee, die slaapt lekker veilig aan de andere kant. Daar waar de buurman met 20 km/u door de straat glijd. Ach, ik zal het vast romantischer maken dan het is, maar ik hou d’r van. Het contrast zal hoe dan ook immens ziijn. PLUS dat we Jesses kamertje hermetisch gaan isoleren. Er komt een extra geisoleerde wand tegen de bestaande muur aan, omdat Jesse naast de badkamer slaapt. We willen onder geen enkele voorwaarde dat hij ook maar ergens wakker van kan worden waar wij wat aan hadden kunnen doen. En dan zetten we er nog een geluidswerende deur in.... en dan maar hopen op betere nachten.

Jesse is intussen ook nog 3 jaar geworden!!!

Al zullen die de eerste periode nog wel uitblijven, ga ik voor het gemak maar even vanuit. Want er is meer aan het veranderen. Jesse gaat namelijk per September 2016 naar “Het Boemeltje” voor meer uitdaging, structuur, en ter ontlasting (en dat is nodig!).
Dit is een expertisecentrum in Meppel, voor kinderen met een ontwikkelingsachterstand of een verstandelijke beperking. Jesse krijgt daar intensieve begeleiding en wordt uitgedaagd om op een nauw aansluitende manier nieuwe dingen te leren die passen bij zijn vraag. We hebben er veel vertrouwen in dat hij dat machtig gaat vinden. We zijn al rond geleid, en zagen alleen maar dingen die precies bij hem aansloten. De indicatie is 3 tot 6 dagdelen per week (...) jaja! Maar we zullen het eerst rustig moeten opbouwen, aangezien hij tot nog toe maar 1 keer per week twee uurtjes weg was op een nog kleinschaliger KDV met één op één begeleiding. Dat zal straks wel wat anders gaan, maar we hebben er vertrouwen in. Deze vakantie bewees het maar weer; alle activiteiten vielen weg en meneer verveelt zich stierlijk. Hij brult en schreeuwt vanuit onmacht, en trekt alles over hoop. Ik kan me nog geen twee seconde omdraaien of hij heeft de strijkkraaltjes van Sarah al over de vloer, zit tot aan zijn oksels onder de appelstroop die hij met pot en al gekaapt heeft, of je vind hem ondersteboven in de WC-pot. En dat waren nog maar een paar incidenten van de afgelopen dagen. Doodmoe wordt je ervan. Maar goed, ik tel de dagen af. Net zoals de school voor Sarah. Wat een walhalla zal dat zijn wanneer die weer begint, want ook dit monstertje is al hélemaal weer klaar voor school. Ze mag al in groep twéé starten, ook al wordt ze pas vijf in November. Nou, dat vind ze wat hoor! Dat mag de wereld weten. Ze verteld het aan iedereen die het horen wil, tot aan de mensen in de supermarkt en op het terras. Waar we ook komen; Iedereen weet dat Sarah naar groep twee mag! Thuis is ze ook volop bezig met de letters, en mag ik tussen het schoonmaken van Jesses plakkerige handjes door, vertellen en uitbeelden hoe je een B schrijft, omdat ik nou eenmaal even niet komen kan. Dat snapt ze wel, en bekijkt Jesse van top tot teen: “Ik denk dat jij ook maar weer naar Annemieke moet, want dit wordt niks”. Ik vraag haar waarom het niks wordt...? Waarop haar reactie is dat ze ook nooit eens met mij alleen kan zijn en dat het rustiger was zónder hem. Tsjah.... geef d’r eens ongelijk. Al moet ik bekennen dat het óók een stuk rustiger was zonder háár, toen ze even logeerde bij OpaWim en OmaGriet...

Deze pretletter is toe aan school

Voor de rest zijn we ook nog op vakantie geweest tussen alle drukte door. Ja het is heus, een échte volwaardige vakantie. Het is maar goed dat het al geplant stond, anders waren we niet eens meer gegaan met dat nieuwe huis. We kregen namelijk de sleutel, en de volgende dag zaten we al in de auto richting de Belgische Ardennen. Die sleutel hebben we uiteraard meegenomen. Als bewijs en als pronkstuk. Als tastbare besefmomentjes, om het tot ons door te laten dringen. Daar zaten ik en mijn sleutel dan soms uren glimmend in de zon... dromend van thuis; want dat was het nu! Nog nooit eerder heb ik zo’n zin gehad om weer terug te gaan.
Maar desaltiettemin was de vakantie ook geslaagd. Die lieve familie van mij heeft hun eigen vakantie opgeofferd (want ieder had ook alleen kunnen gaan) ( in de RUST) (maar dat deden ze dus niet...) om zo voor ons een groter draagvlak te creeeren. Zo zijn we bijvoorbeeld alleen al in 3 etappes er naartoe gereden, zodat voor Jesse niet alle drukte tegelijk kwam. Samen met "OmaTommy" vormde ik een team in de auto. Wij hadden Levi en Jesse onder onze hoede. En omdat we met zijn allen waren, konden ook de taken meer verdeeld worden en konden we bijvoorbeeld de nachten vaker afwisselen, ahum... wat niet gebeurde omdat mijn moeder vond dat ik vakantie moest houden en bijtanken, kreeg ik slaap-arrest. Nog nooit sinds mijn tienerjaren was deze maatregel zo'n straf geweest.
En overdag waren er mensen die de vaat deden, de kinderen entertainden en er was een kookploeg bestaande uit: Mirjam. Zo had iedereen een beetje zijn afdeling en taken, en werden de lasten verdeeld. En daar zijn we erg dankbaar voor. Want waren we met ons eigen gezinnetje (waar dan ook heen) gegaan... dan waren we continu belast geweest. Wat een lieverds toch!!!

Onze lieve oma Traas, die zich 200% heeft ingezet op vakantie, door onder andere
dit soort dingen met Jesse te ondernemen. Daar werd hij helemaal rustig van.
Lekker uit de drukte.

Dus al met al, zitten we in de lift. Het gaat goed en beter met ons. Alleen al door de gedachte dat het komen gaat. Het gevoel dat je het bíjna pakken kunt! Dat is euforisch. Ik voel me een ongelooflijk gezegend mens, met alle dingen, mensen, lieverds, en voorzieningen om me heen. Dat besef ik me tot op het bot...