Verhuisd

Met m’n dweil wis ik de laatste sporen uit, die verraden dat wij hier geleefd hebben. Alle kleine plakvingertjes wrijf ik van het raam op de keukendeur. Die kleine schattige vinger afdrukjes, die me meer waard zijn dan een schoon huis, veeg ik nu met weemoed weg. Het huis is niet meer van ons. We gaan het verlaten. Ik had niet gedacht dat het me nog zwaar zou vallen, maar uiteindelijk heb ik hier wel een karrevracht aan herinneringen liggen. Het zou ook stug zijn als me dat niks zou doen. Ik kijk naar het behang, dat we tijdens de zwangerschap van Sarah op de muur hebben geplakt. Het typeert onze tijd hier. Precies langs die muur, bij dat behang stond mijn bed. Op klossen. Op dat plekje ben ik bevallen van mijn eerste kind. Daar werd ik moeder. Gewoon thuis, naast de keukentafel in mijn vertrouwde omgeving. Ik zal het nooit meer vergeten. En zelfs Jesse is hier geboren. Ik loop naar de tuindeuren, en beeld me weer in hoe dat was. Precies in een hittegolf, mijn bed strak naast de deuren voor wat frisse lucht, en binnen een tijdsbestek van 2 uur, lag m’n gerimpelde jongetje op mijn buik.
Deze twee plekjes zullen nooit meer van mij zijn. Slechts de herinneringen eraan gaan mee, maar alles zal anders worden en niets blijft zoals het was. Een traan valt op de gedweilde vloer.
Gauw poets ik verder. Er blijft steeds minder over van dat, wat ooit ons huis was. Want ons huis was niet brandschoon zoals nu. Ons huis had overal troepjes en los slingerend speelgoed. Ons huis had warmte, ook al was het nog zo koud met enkel glas. Ons huis leefde, omdat wij er woonden. Maar ons huis zuchtte en kreunde ook, onder de zware last die het had om ons bij elkaar te houden. De trap kreunde mee met ons verdriet, en de vloer zuchtte van medeleven om alles wat we er moesten doorstaan. De diagnose van Jesse die ons zwaar viel, maar ook en vooral het vele huilen, van eerst Sarah, en vervolgens Jesse in de overtreffende trap aan de diagnose voorafgaand én ver daarna. Dit huis kent alle details, en alle geheimen. Dit huis weet van alle fluisteringen en frustraties, de nachtelijke tranen. De muren hebben geluisterd, alles gehoord. Dit huis kent ons door en door; delen hetzelfde geheim.
En hoe blij ik ook ben met dit volgende huis, waar alles stukken beter moet worden… dit huis zit voor altijd in mijn hart.

Lief huis; ik zal je nooit vergeten!