Heerlijk avondje (...)

Heerlijk avondje?

Hetgeen ze een vreugdevol en ‘heerlijk avondje’ noemen, liep bij ons al voor het tweede jaar toch een tikkeltje anders dan wat ik me had voorgesteld bij 'dat heerlijke avondje’. En nee, dat kwam niet door de pietendiscussie.
Dat begint bijvoorbeeld al met de inkopen. Nouja, niet dat ik ontevreden was over het zelf uitzoeken van mijn eigen cadeaus ofzo. Ik heb bol.com naar hartelust leeggekocht. Om nog maar te zwijgen over het tikken van mijn EIGEN gedichten, vol lof en eerbetoon aan de alles-opofferende-moederliefde die dit huis hier bekleed als een grote glinsterende glitterjurk (ik hou van beeldspraak).... Nee, dat verliep wel op rolletjes. Daar schort t em niet aan. 
Nee, ik heb het hier over die eindeloze gekte en hysterie die er dan weken van tevoren aan vooraf gaat, en waarbij ik een kínd heb dat dus vlak daarvoor nog jarig is ook. Glorie! Tel uit je winst.

Verjaardagen en hysterie

Ik pijnig mijn hoofd dus al diezelfde lengte van weken voorafgaand aan deze feestelijkheden, én langer. Want: Punt 1: wat moet je in vredesnaam geven aan een kind in een westers land?! En waarvan IK vindt dat ze al genoeg heeft om dankbaar voor te zijn. Dat was punt 2. En punt 3: dat dochterlief gewoon fout getimed verwekt en geworpen is. Totaal de verkeerde combi: Sint en jarig zijn.... My goodness. Het is je niet aan te raden. Mocht je het nog in de planning hebben staan om ‘er weer voor te gaan’ doe dat dan vooral NIET in de maanden februari, maart en april. Ik weet het, dan is het koud, duurt het voorjaar lang, zoek je je heil bij elkaar onder de wol, en je denkt bij jezelf: wat maakt het uit wanneer het geboren wordt?! Ons kindje is hoe dan ook welkom. Heel nobel allemaal, maar ik zeg: niet doen! Blaas het af! Denk na! Dat is de eerste 3 jaar nog schattig en leuk, en hélemaal niet (zo) erg... maar dan. Dan volgt de terror. Echt. Neem het van me aan. Een jarig kind is sowieso al niet degene die Sint het liefst ziet komen, als we het er toch over hebben, want jarige kinderen zijn chagrijnig (lees: stout). Jarig zijn is gewoon hét moment waar je voor leeft. En als er iemand die dag mag verzieken door te brullen stampen en schreeuwen, dan ben je dat nog altijd zélf. Dus dat zal dan ook gebeuren.
Je haalt als ouder vervolgens alles uit de kast om kind-lief hermetisch tevreden te stellen en worstelt je, lief lachend naar de visite, de dag door. Dan mag je van geluk spreken als je niet ook nog een ‘gezellig familie feestje’ geplant hebt voor het weekend, om het nog eens dunnetjes over te doen. Heb je de ellende namelijk nog eens. (Ik zal maar geen boekje open doen over de kinderfeestjes).

Alles uit de kast

Nee. Dit zijn überhaupt al dé uitdagingen des levens. Laat staan dus de terror, die die ouwe knar en z'n gevolg met zich medebrengt. En heel eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, is dit zelfs nog wel een graadje erger. Want je loopt je uit de naad te werken om die dag een enigszins verantwoord, doch makkelijk en snel, aan de smaakpapillen van het kroost voldoend maal neer te zetten.... je besteed uren en uren aan het bedenken en uittypen van de aller prachtigste gedichten voor je meest dierbare en gekoesterde bloedjes, ondanks dat je weet dat die ouwe met de eer zal gaan strijken. Je doet zelfs pogingen tot freakin’ hand-letteren op de cadeaus(..) En je regelt óók nog gewoon heerlijke versnaperingen en culinaire hoogstandjes voor s’ avonds tijdens het uitpakken. Dat doe je gewoon.
Je plukt een ‘sint’ uit je telefoonboek en verandert zijn profielfoto stiekem in een bellende baard met rode muts. Je laat de ‘sint’ berichtjes sturen. EN… last but not least… je spendeert véél te veel geld.
Maar hey! Alles voor ‘het heerlijk avondje’. En daar gaat ie dan. We zijn er helemaal klaar voor. Althans, wij… manlief en ik.

Faalactie 1.0
Het moment is daar. De Sint sms’t en ik ren ‘vol verbijstering’ richting dochterlief die op de tablet zit. “Kijk NOU toch eens wie er een bericht stuurt....?!” Vol verwachting en knipogend naar manlief, staan we te wachten op de explosie van ontzetting en enthousiasme van dochterlief. Die blijft uit. “Ik ben nog even bezig mam...”

Nou, dan gaan bij mij al een paar kaarsjes uit, hè! Ik mag even wachten....pffff. Maar goed. We wachten. En we wachten. Ik ruk de tablet uit haar handen. Broertjelief gaat ermee vandoor. Manlief rent erachteraan. Gegil en geschreeuw van beide kinderen. Boze woorden en dreigementen met roe’s en zakken vliegen terug hun kant op. DIE voor je. 1-0 voor ons. We kijken elkaar tevreden aan. Op naar deel twee. 'Sint is dus in aantocht!!!' Herhaal ik veelste enthousiast, waarop ik het vreselijkst zingende koortje van het hele internet aan klik. Lijzige stemmetjes schallen door de speakers. Ik zie manlief zoeken in zijn broekzak . De oordoppen. Goed. Een half liedje dan, en  ook ik wordt gillend gek van dat gewauwel en we gaan maar over op het binnenslepen van DE zak.

HET 'heerlijk avondje'

Dochterlief doet de deur open. Kijkt. Ziet niks. Ik moedig aan om nog eens te kijken. Ziet nog niks. Lekker dan. Misschien hadden we die beter een bril cadeau kunnen doen. Maar goed, we hijsen de immens grote zak met cadeaus naar binnen. “Is dit alles?” Hoor ik een verveeld toontje achter me aan slaan. MAN wat moet dit worden in de puberteit, mompel ik geïrriteerd richting manlief.

Voordat we ons omdraaien zetten we ons hoge stemmetje en verdraaid goed geacteerde glimlach op. “Wat gezéllig is het hè, jongens??” De muziek gaat harder, en we rossen door de gedichten en de cadeaus heen, zoals we nog nooit hebben gedaan. In werkelijk 25 minuten is alles gebeurd. De duur betaalde spellen liggen zielig in de hoek, en het leukste kado van de avond was 0,59 cent... Mijn pogingen tot hand-letteren werden niet gelezen noch opgemerkt. Enkel een opmerking ‘dat knoeipiet dèze wel geschreven zal hebben’.... Daar kon ik het mee doen. Verder hebben ze geen hap gegeten van mijn verantwoord bereide maal, en hebben ze zich in plaats daarvan, kots en kots misselijk gegeten aan de pepernoten en chocolade-ellende. Vervolgens hebben ze geen enkel gedicht gehoord, en alleen oog gehad voor dat van hun zelf.
En terwijl dochterlief een scène maakte na een cadeau waar alwéér Playmobil in zat (tis toch vreselijk), greep zoonlief zijn kans om als een terrorist, de met zorg opgezette kerstboom, volledig te slopen en wist hij tegelijkertijd met zn poepbroek vol E-nummer-aroma's, de lieflijk zoete en kruidige geur van suiker en kaneel te verdrijven. Tot overmaat van ramp is hij op de bank gaan zitten draaien en kwam de poep tot onder uit zn broekspijpen zetten. De uitgekauwde drap met pepernoten die ik tien minuten geleden nog in het tapijt vond, was er niks bij.

Naar bed

En denk maar niet dat ze na deze hele uitputtingsslag liefjes, rustig en voldaan achter je aan naar boven wandelen hoor! Nee, niets van dat alles. Zie ze maar eens goed en wel in bed te krijgen. Dat lukt je niet. Zelfs na 23 boekjes, 12 liedjes, en 10.000 kusjes en knuffels later, staan ze alsnog binnen vijf minuten onder aan de trap te lullen als Brugman en met ogen als die van de Simpsons in eigen persoon. Dat ze niet kunnen slapen. En dat ze getik horen.... of dat Sinterklaas soms is, dat ze zo druk in het hoofd zijn....en…

Een landelijke list

Nee mensen. Dat ‘heerlijk avondje’ is niet bepaald wat je er van tevoren van denkt. Trap er niet in! Echt. Het is een landelijke list, waarvan iedereen stiekem op de hoogte is en blijkbaar de schijn op houdt hoe leuk het allemaal wel niet is. Zelfs tot op het schoolplein aan toe staan de huichelachtige collega- ouders hun succes verhalen uit te wisselen.
Maar dan. Totdat je kinderen oud genoeg zijn en je de waarheid zelf ontdekken moet, kom je erachter. Verraad! Doortrapt.
Het is een heel geniepig spelletje.

Dus bij deze. Wees wijs.

(En misschien moet je voor alle rust, ook de maanden mei, juni, juli, augustus, september, oktober, november, december en januari maar schrappen uit de geboorte planning...)

Just saying.