Mijn Leven

Ze had me gezegd dat ik Jesse NIET mee mocht nemen om haar te halen of te brengen. NOOIT. Ik knikte in stilte, half afwezig verzonken in mijn e-mail. “Ja, dat is goed schatje. Ik snap het.” Even later dringen haar woorden door in mijn hoofd en bedenk ik me dat mijn antwoord niet klopte. Peter heeft nachtdiensten dit weekend, waardoor ik Sarah zelf zal moeten halen en brengen naar het logeergezin. MET Jesse. Ik roep Sarah toe, dat het toch anders zal zijn en dat Jesse mee zal moeten. Ze kijkt boos en keert zich met haar hele houding direct tegen hem,   alsof ze zojuist door hem geslagen is. “Ik wil niet dat hij komt op mijn plekje, dan schaam ik me dood voor hem. Hij doet allemaal boevenstreken en haalt alles overhoop met zijn beslis-oogjes”. Ja… ik snap haar ook wel. Maar soms zijn dingen nou eenmaal zoals ze zijn. De autorit ging redelijk, ondanks het feit dat ze elkaar bleven uitdagen. Zodra we er zijn, sprint Sarah de auto uit en vliegt meteen het huis binnen. Jesse maan ik om in d

In tegenstelling tot wat je zou denken, riep ‘de bevrijding’ van de quarantaine juist een vlaag van teleurstelling in me op. Inmiddels was ik namelijk samen met mijn moeder erin geslaagd om ons eigen ritme te creëren en dat ging eigenlijk best heel voorspoedig. Was het intens? Absoluut. Maar was het dan ook wel leuk? JAAA! Zeker weten!!! Daarom wilde ik het ook nog zo graag even koesteren. Het leven op pauze Het was zo heerlijk om even geen afspraken te hebben. Niet te rennen en te vliegen. Zo vaak wenste ik dat de wereld eens even op pauze kon… of dat er iets gebeurde waardoor ik even niets zou hoeven. Nou was dat laatste niet helemaal het geval, maar dat de wereld op pauze ging, dat was duidelijk. Het enige waar ik me op moest richten was mijn gehandicapte zoontje. We hadden verder geen plan, we leefden met de dag, de zon scheen steeds harder, de lucht klaarde en zuiverde, de bomen werden zienderogen groener en de Lente nam een sprongetje in mijn hart. Wat was het leven goed, zo eenv

Wat een crisis zijn we ingegleden! In eerste instantie was ik er net als de rest van Nederland natuurlijk niet blij mee want ik wist dondersgoed welk lot mij dan was beschoren en dat was ook niet mals, maar het ging toch gepaard met een energieke levendigheid. Nouja... uiteindelijk dan. Maar daarover later meer. In een tijd als deze, worden mensen door elkaar geschud en hebben ze weer structuur en houvast nodig. Net zoals met noodweer. Sneeuw bijvoorbeeld. Alles is van de rail. Maar om dan te zien hoe Nederland verbroedert, is iets wat me blijft boeien en fascineren. Er gebeurd dan een (paar) dag(en) hetzelfde als wat we nu meemaken. We zitten namelijk allemaal in hetzelfde schuitje en we hebben dezelfde problemen om tegen te vechten. Alle punnik-clubjes en schaakclubjes worden per direct opgeheven, omdat we opeens iets met zijn allen gemeen hebben waardoor we die sub-clubjes niet meer nodig hebben. Want dat is wat een mens prettig vindt; Hetzelfde leuk vinden en b