Wat een crisis zijn we ingegleden!
In eerste instantie was ik er net als de rest van Nederland natuurlijk
niet blij mee want ik wist dondersgoed welk lot mij dan was beschoren en
dat was ook niet mals, maar het ging toch gepaard met een energieke
levendigheid. Nouja... uiteindelijk dan. Maar daarover later meer.
In een tijd als deze, worden mensen door elkaar geschud en hebben ze weer structuur en houvast nodig. Net zoals met noodweer. Sneeuw bijvoorbeeld. Alles is van de rail. Maar om dan te zien hoe Nederland verbroedert, is iets wat me blijft boeien en fascineren.
Er gebeurd dan een (paar) dag(en) hetzelfde als wat we nu meemaken. We zitten namelijk allemaal in hetzelfde schuitje en we hebben dezelfde problemen om tegen te vechten. Alle punnik-clubjes en schaakclubjes worden per direct opgeheven, omdat we opeens iets met zijn allen gemeen hebben waardoor we die sub-clubjes niet meer nodig hebben. Want dat is wat een mens prettig vindt; Hetzelfde leuk vinden en bij elkaar gaan zitten. Of hetzelfde meegemaakt hebben en daar over praten. Of dezelfde ideeën hebben en daar plannen voor maken.
"We willen ergens bij horen. En vooral bij gelijkgestemden."
En normaal is Nederland vrij op zichzelf gericht. We hebben campagnes zoals ‘burendag’ echt nodig om de buren weer te laten omkijken naar elkaar. Maar in tijden als deze, gaat het opeens allemaal vanzelf. We horen weer bij elkaar. We hebben maar één collectief. En dat is allen voor één. We hebben een gezamenlijke vijand te vellen. Reus Corona. En kijk eens wat er gebeurd! Ja... dat vind ik dus mooi hé.
Spiegel
Door alle ontreddering moet iedereen buiten zijn comfort-zone treden.
Echt iedereen. En ook al is dat voor de één, een onacceptabel lage kwaliteit WC-papier en
voor de ander dat ze gesplitst moeten leven van hun familie… we moeten
allemaal buiten onze comfort-zone en dat is
verplicht werken aan jezelf en genadeloos naar jezelf staren in de
veelste grote confronterende spiegel. Want je ziet ineens HOE je met
dingen omgaat en hoe je reageert…
En HOE kom je dan uit de verf? Blijk je dan nog steeds zo om je
naaste te geven, als wanneer er nog genoeg geld en eten in de supermarkt
was? Toen er nog niemand hamsterde of failliet ging? Of staat daar
opeens een (egoïstisch) alter ego op, die een
greep doet naar de macht binnen je IKken-familie? Je komt er opeens van
alles tegen wat je nooit tegen (hoefde) komen tijdens het kabbelende
welvaarts-leventje.
Want als anderen gaan hamsteren, kom je erachter hoe diep jouw angst zit om zelf tekort te komen. Je gaat je eigen keuzes zien als iets waar je je soms voor schaamt en soms als iets waar je misschien wel trots op kan zijn. Onder druk of in crisis ga je reageren zoals je wellicht nog niet eerder van jezelf gewend was. En dat vind ik heel boeiend. Zowel als wat dat bij anderen doet als wat het met mezelf doet ( want dat doet het!) Al wil dat niet zeggen dat dat allemaal leuk is… integendeel zelfs.
Mijn angst blootgelegd
Voor mezelf merkte ik namelijk ook een angst die me even flink in de
houdgreep nam, zonder dat ik daar de controle over leek te hebben.
Corona rukte in één beweging alle verborgen pijn genadeloos
tevoorschijn. Het zitten in quarantaine beangstigde mij namelijk
acuut.
"Ik gleed bijna in een alles verlammend spasme."
Dit kwam namelijk door de trauma’s die ik heb opgelopen, eerder in mijn leven, toen ik verplicht binnen zat voor Jesse om zo prikkels te vermijden. Prikkels die ik zelf eigenlijk zo nodig had om mijn hoofd boven water te houden en te léven, die moest ik nu allemaal opgeven en zelfs hermetisch gaan vermijden ten behoeve van mijn zoon. Ik had namelijk een zoon gebaard die met zijn noden, dwars tegen mijn persoonlijkheid in ging…!
Je kunt je misschien voorstellen hoeveel vreugde ik voelde toen ik merkte dat ik langzaam wat úit mijn isolement aan het kruipen was, om er vervolgens nóóit meer naar terug te keren. Dat besluit stond vast. Het ging weer wat beter met mij. Ik zou eindelijk weer een beetje gaan leven! En dan, net als ik wiebelig ben gaan staan, voelt dit nieuws als een klap in mijn gezicht. Zo hard, dat mijn wiebelige benen dat niet konden dragen. Even lag ik terneergeslagen op de grond. Te bang om me te bewegen. Te bang voor wat komen zou. Want ik wilde nóóit meer terug… en nu leek dat wél te gebeuren. WAT NU?! SEND HELP!!
Voor mij raakte Corona een stukje pijn aan, wat we TRAUMA noemen. Voor een ander zal het iets anders zijn. Maar ik kwam er door Corona achter, dat dit stukje blijkbaar nogal een pijnpunt was waar ik nog altijd mee te dealen had, ondanks dat ik me al zo sterk voelde en dacht dat ik dat wel achter me gelaten had, bleek het tegendeel waar te zijn. Ik was slechts weggerend. Dit drama moest ik opnieuw aan gaan, wilde ik het werkelijk achter me laten om niet telkens met dezelfde issues overvallen te worden, mijn leven lang. En of ik daar zin in had? NEE.NEE.NEE. ABSOLUUT NIET.
Maar of ik er vanaf wilde? JAAA!!!!!!! (x 1000000)
REUS vellen
Met knikkende knieën ben ik het dus opnieuw aan gegaan. Met de blik op oneindig, het avontuur tegemoet.
"Ik zou die reus vellen, met één dag per dag."
Het begin was nog redelijk vol te houden, maar na anderhalve week zat ik er al flink doorheen. Hoe lang ging dit nog duren? Ik voelde me weer zinken terwijl ik naar de hoge golven keek en ik was bang om weer rock bottom te raken…. Ik zonderde mij af en voelde me gedwongen om ( enigszins beschaamd) mijn aloude hulpbron weer aan te roepen. Had mijn lieve God me destijds ook niet geholpen? Was Hij niet de rede waarom ik nooit de diagnose ‘postnatale depressie’ (en meer…) heb gekregen, omdat Hij me elke dag PRECIES gaf wat ik nodig had? Altijd voldoende om me er door te slepen. Altijd een lichtpuntje om naartoe te werken. Altijd de kracht om (s’ morgens) weer op te staan.
Ik was soms zo boos waarom ik niet wat méér kreeg dan ik nodig had. Dan had ik me tenminste wat beter GEVOELD in die barre tijden, dan enkel ‘genoeg’ voor díe dag. BAH. Ik verloor (voor mijn gevoel) de totale controle. Ik begreep zó weinig van die God die ik dacht te kennen. Het bleef vaak zo stil. Het enige dat ik zeker wist, was dat Hij bestond en onomstotelijk aanwezig was in mijn kamer, waar ik eenzaam en alleen zat te wezen.
"En ja, ik raakte daar Rock Bottom. Maar niet in mijn eentje. Ik had een stilzwijgende Partner naast me waar ik af en toe flink op gemopperd heb, vanwege Zijn zwijgzame stiltes, welke me nu terugkijkend zo dierbaar zijn."
Genoeg
Ik leerde daar, op de bodem, dat ik niet hoefde te hamsteren voor de dagen die nog zouden komen. Omdat er genoeg was, bij een God die wel wist wat ik nodig had. Die ervaring had ik dan tenminste alvast. En omdat ik dat inzag, scheelde me dat een hoop kopzorgen voor morgen.
Ik leerde dat zwijgen goud was, omdat praten mijn ratio aanstuurde, en niet mijn lijf om in het hier en nu te blijven leven.
Ik leerde in mijn diepe dal, dat ik dit nodig had om niet meer zo veroordelend te kijken naar andere mensen. En vooral mijn eigen mens: mijzelf.
Ik leerde dat ik waardeloos en uitgeknepen op de bank, tóch geliefd was…
Ik leerde genade vanuit de put. Niet verdiend, toch gekregen.
Ik leerde dat ik niks terug kon doen voor anderen die mij hielpen en daardoor MOEST ontvangen én dankbaar zijn, wat me mooier en zachter gemaakt heeft….
Ik leerde om niet verder te kijken dan vandaag. En om te genieten van de momenten die wél waardevol waren EN dat ik ze kon vangen! In een foto bijvoorbeeld. En daarmee ontdekte ik dat ik iets kon. Ik kon fotograferen. En schrijven. En ik kon warmte CREEEREN. Gewoon door te kijken naar het leven vanuit een glas dat altijd halfvol is en blijft. En dat ik, door dat vast te leggen, het vast kon hóuden. Als GEDENKSTEEN, zodat ik me zou beseffen dat niet álles zwart was. Dat opende mijn ogen naar een leven waarin ik super dankbaar was.
(En even een uitstapje voor degenen die het verhaal van David en Goliath kennen: David doodde de reus met een STEEN. Door een muur van gedenkstenen te verzamelen, kill je die reus met jouw positieve gedenkstenen.)
Maar ik leerde ook, om op die ene ‘vandaag’, mijn kinderen te geven wat ze nodig hadden, net zoals mijn Manager daarboven, mijn Partner in mijn diepte, mij dat ook leerde. En dat hoefde niet veel te zijn… genoeg is genoeg.
Het hoefde niet voor twee dagen, maar alleen voor deze 24 uur. Ik zou een goed-genoeg-moeder worden. En ook die last viel met een paar kilo tegelijk op de grond.
"GLORIE!! Falend stralen zat bij het pakket in!
Ik hoefde de perfectie niet na te streven. Wat een lucht gaf dat! "
NU!
Zodra ik een hap lucht neem en mezelf toe sta om zwak te mogen zijn en het niet zelf te hoeven kunnen, lukt het me om mezelf weer te herpakken, en voel ik de kracht ook meteen weer terugstromen die al die tijd geblokkeerd werd door de ruis op de lijn (het staren naar die reus). Ik mag het samen doen met Degene die mij kent en mij gemaakt heeft, dus ook precies weet waar ik me ook al weer zorgen om maakte. Heerlijk. Deze quarantaine is een soort therapeutische herbeleving geworden, maar dan met een hoopvoller einde, zodat ook mijn hart gaat begrijpen dat de eerste ervaring niet bepalend is voor de tweede, zodat ze de volgende keer niet meer zo hard hoeft te bonzen op de deuren en ramen van mijn huis. Want het huis stort niet in! Omdat dit heel anders is als toen. Er is inmiddels een fundering gelegd. Want ik ben er al eens doorheen gegaan en dat scheelt nogal een slok op een borrel.
Om die rede is de zwaarte minder zwaar en ontdekte ik eigenlijk dat ik er wel zin in heb. Er zitten inmiddels genoeg tools in mijn overlevingspakket om die reus te vellen. Ik begin er zelfs wel lol in te krijgen en vergeet soms dat we in quarantaine zitten…
Keuze
"Buiten je comfort zone treden, maakt je nadat je het geaccepteerd hebt en er doorheen wilt gaan, een mooier mens."
Het levert je méér op, dan met samengeknepen billen en de ogen stijf gesloten, te blijven waar je was. Want dan houdt angst je in de tang. En dat is precies waar ik op doel.
En dat is ook precies waarom ik denk dat tegenslag niet ‘erg’ is. Alleen
vervelend, verdrietig, angstig, dreigend of oncomfortabel… maar er zal geen
crisis zo groot zijn, dat je hem niet kunt ‘overwinnen’. En overwinnen
zie ik dan als een overwinnen in jezelf met de keuzes die je maakt; welke kant je op kijkt en waar je focus ligt.
Al was het, dat die Corona voor altijd zou blijven heersen op deze manier tot de aarde bezwijkt, dan nog zou dat niet HOEVEN te betekenen dat jij daar net zo lang de dupe van blijft en ‘niks’ kan en veroordeeld bent tot het slijten van je dagen in angst en onzekerheid.
Want je hebt een keuze hoe je met deze dingen om gaat. Je hebt de keuze of je aan jezelf wilt werken of dat je je liever verstopt en wacht tot het over waait. Maar dan is de vraag…. Verstop je je dan voor je omstandigheden? Of misschien meer voor jezelf? In dat laatste geval, zul je het nog zwaar gaan krijgen, zoals ik dat zelf ook een hele tijd had.
"Want die zelf, die neem je overal mee naartoe. KIEKEBOE!"
Durf jij eerlijk te zijn?
In een tijd als deze, worden mensen door elkaar geschud en hebben ze weer structuur en houvast nodig. Net zoals met noodweer. Sneeuw bijvoorbeeld. Alles is van de rail. Maar om dan te zien hoe Nederland verbroedert, is iets wat me blijft boeien en fascineren.
Er gebeurd dan een (paar) dag(en) hetzelfde als wat we nu meemaken. We zitten namelijk allemaal in hetzelfde schuitje en we hebben dezelfde problemen om tegen te vechten. Alle punnik-clubjes en schaakclubjes worden per direct opgeheven, omdat we opeens iets met zijn allen gemeen hebben waardoor we die sub-clubjes niet meer nodig hebben. Want dat is wat een mens prettig vindt; Hetzelfde leuk vinden en bij elkaar gaan zitten. Of hetzelfde meegemaakt hebben en daar over praten. Of dezelfde ideeën hebben en daar plannen voor maken.
"We willen ergens bij horen. En vooral bij gelijkgestemden."
En normaal is Nederland vrij op zichzelf gericht. We hebben campagnes zoals ‘burendag’ echt nodig om de buren weer te laten omkijken naar elkaar. Maar in tijden als deze, gaat het opeens allemaal vanzelf. We horen weer bij elkaar. We hebben maar één collectief. En dat is allen voor één. We hebben een gezamenlijke vijand te vellen. Reus Corona. En kijk eens wat er gebeurd! Ja... dat vind ik dus mooi hé.
Spiegel
Want als anderen gaan hamsteren, kom je erachter hoe diep jouw angst zit om zelf tekort te komen. Je gaat je eigen keuzes zien als iets waar je je soms voor schaamt en soms als iets waar je misschien wel trots op kan zijn. Onder druk of in crisis ga je reageren zoals je wellicht nog niet eerder van jezelf gewend was. En dat vind ik heel boeiend. Zowel als wat dat bij anderen doet als wat het met mezelf doet ( want dat doet het!) Al wil dat niet zeggen dat dat allemaal leuk is… integendeel zelfs.
Mijn angst blootgelegd
"Ik gleed bijna in een alles verlammend spasme."
Dit kwam namelijk door de trauma’s die ik heb opgelopen, eerder in mijn leven, toen ik verplicht binnen zat voor Jesse om zo prikkels te vermijden. Prikkels die ik zelf eigenlijk zo nodig had om mijn hoofd boven water te houden en te léven, die moest ik nu allemaal opgeven en zelfs hermetisch gaan vermijden ten behoeve van mijn zoon. Ik had namelijk een zoon gebaard die met zijn noden, dwars tegen mijn persoonlijkheid in ging…!
Je kunt je misschien voorstellen hoeveel vreugde ik voelde toen ik merkte dat ik langzaam wat úit mijn isolement aan het kruipen was, om er vervolgens nóóit meer naar terug te keren. Dat besluit stond vast. Het ging weer wat beter met mij. Ik zou eindelijk weer een beetje gaan leven! En dan, net als ik wiebelig ben gaan staan, voelt dit nieuws als een klap in mijn gezicht. Zo hard, dat mijn wiebelige benen dat niet konden dragen. Even lag ik terneergeslagen op de grond. Te bang om me te bewegen. Te bang voor wat komen zou. Want ik wilde nóóit meer terug… en nu leek dat wél te gebeuren. WAT NU?! SEND HELP!!
Voor mij raakte Corona een stukje pijn aan, wat we TRAUMA noemen. Voor een ander zal het iets anders zijn. Maar ik kwam er door Corona achter, dat dit stukje blijkbaar nogal een pijnpunt was waar ik nog altijd mee te dealen had, ondanks dat ik me al zo sterk voelde en dacht dat ik dat wel achter me gelaten had, bleek het tegendeel waar te zijn. Ik was slechts weggerend. Dit drama moest ik opnieuw aan gaan, wilde ik het werkelijk achter me laten om niet telkens met dezelfde issues overvallen te worden, mijn leven lang. En of ik daar zin in had? NEE.NEE.NEE. ABSOLUUT NIET.
Maar of ik er vanaf wilde? JAAA!!!!!!! (x 1000000)
REUS vellen
Met knikkende knieën ben ik het dus opnieuw aan gegaan. Met de blik op oneindig, het avontuur tegemoet.
"Ik zou die reus vellen, met één dag per dag."
Het begin was nog redelijk vol te houden, maar na anderhalve week zat ik er al flink doorheen. Hoe lang ging dit nog duren? Ik voelde me weer zinken terwijl ik naar de hoge golven keek en ik was bang om weer rock bottom te raken…. Ik zonderde mij af en voelde me gedwongen om ( enigszins beschaamd) mijn aloude hulpbron weer aan te roepen. Had mijn lieve God me destijds ook niet geholpen? Was Hij niet de rede waarom ik nooit de diagnose ‘postnatale depressie’ (en meer…) heb gekregen, omdat Hij me elke dag PRECIES gaf wat ik nodig had? Altijd voldoende om me er door te slepen. Altijd een lichtpuntje om naartoe te werken. Altijd de kracht om (s’ morgens) weer op te staan.
Ik was soms zo boos waarom ik niet wat méér kreeg dan ik nodig had. Dan had ik me tenminste wat beter GEVOELD in die barre tijden, dan enkel ‘genoeg’ voor díe dag. BAH. Ik verloor (voor mijn gevoel) de totale controle. Ik begreep zó weinig van die God die ik dacht te kennen. Het bleef vaak zo stil. Het enige dat ik zeker wist, was dat Hij bestond en onomstotelijk aanwezig was in mijn kamer, waar ik eenzaam en alleen zat te wezen.
"En ja, ik raakte daar Rock Bottom. Maar niet in mijn eentje. Ik had een stilzwijgende Partner naast me waar ik af en toe flink op gemopperd heb, vanwege Zijn zwijgzame stiltes, welke me nu terugkijkend zo dierbaar zijn."
Genoeg
Ik leerde daar, op de bodem, dat ik niet hoefde te hamsteren voor de dagen die nog zouden komen. Omdat er genoeg was, bij een God die wel wist wat ik nodig had. Die ervaring had ik dan tenminste alvast. En omdat ik dat inzag, scheelde me dat een hoop kopzorgen voor morgen.
Ik leerde dat zwijgen goud was, omdat praten mijn ratio aanstuurde, en niet mijn lijf om in het hier en nu te blijven leven.
Ik leerde in mijn diepe dal, dat ik dit nodig had om niet meer zo veroordelend te kijken naar andere mensen. En vooral mijn eigen mens: mijzelf.
Ik leerde dat ik waardeloos en uitgeknepen op de bank, tóch geliefd was…
Ik leerde genade vanuit de put. Niet verdiend, toch gekregen.
Ik leerde dat ik niks terug kon doen voor anderen die mij hielpen en daardoor MOEST ontvangen én dankbaar zijn, wat me mooier en zachter gemaakt heeft….
Ik leerde om niet verder te kijken dan vandaag. En om te genieten van de momenten die wél waardevol waren EN dat ik ze kon vangen! In een foto bijvoorbeeld. En daarmee ontdekte ik dat ik iets kon. Ik kon fotograferen. En schrijven. En ik kon warmte CREEEREN. Gewoon door te kijken naar het leven vanuit een glas dat altijd halfvol is en blijft. En dat ik, door dat vast te leggen, het vast kon hóuden. Als GEDENKSTEEN, zodat ik me zou beseffen dat niet álles zwart was. Dat opende mijn ogen naar een leven waarin ik super dankbaar was.
(En even een uitstapje voor degenen die het verhaal van David en Goliath kennen: David doodde de reus met een STEEN. Door een muur van gedenkstenen te verzamelen, kill je die reus met jouw positieve gedenkstenen.)
Maar ik leerde ook, om op die ene ‘vandaag’, mijn kinderen te geven wat ze nodig hadden, net zoals mijn Manager daarboven, mijn Partner in mijn diepte, mij dat ook leerde. En dat hoefde niet veel te zijn… genoeg is genoeg.
Het hoefde niet voor twee dagen, maar alleen voor deze 24 uur. Ik zou een goed-genoeg-moeder worden. En ook die last viel met een paar kilo tegelijk op de grond.
"GLORIE!! Falend stralen zat bij het pakket in!
Ik hoefde de perfectie niet na te streven. Wat een lucht gaf dat! "
NU!
Zodra ik een hap lucht neem en mezelf toe sta om zwak te mogen zijn en het niet zelf te hoeven kunnen, lukt het me om mezelf weer te herpakken, en voel ik de kracht ook meteen weer terugstromen die al die tijd geblokkeerd werd door de ruis op de lijn (het staren naar die reus). Ik mag het samen doen met Degene die mij kent en mij gemaakt heeft, dus ook precies weet waar ik me ook al weer zorgen om maakte. Heerlijk. Deze quarantaine is een soort therapeutische herbeleving geworden, maar dan met een hoopvoller einde, zodat ook mijn hart gaat begrijpen dat de eerste ervaring niet bepalend is voor de tweede, zodat ze de volgende keer niet meer zo hard hoeft te bonzen op de deuren en ramen van mijn huis. Want het huis stort niet in! Omdat dit heel anders is als toen. Er is inmiddels een fundering gelegd. Want ik ben er al eens doorheen gegaan en dat scheelt nogal een slok op een borrel.
Om die rede is de zwaarte minder zwaar en ontdekte ik eigenlijk dat ik er wel zin in heb. Er zitten inmiddels genoeg tools in mijn overlevingspakket om die reus te vellen. Ik begin er zelfs wel lol in te krijgen en vergeet soms dat we in quarantaine zitten…
Keuze
"Buiten je comfort zone treden, maakt je nadat je het geaccepteerd hebt en er doorheen wilt gaan, een mooier mens."
Het levert je méér op, dan met samengeknepen billen en de ogen stijf gesloten, te blijven waar je was. Want dan houdt angst je in de tang. En dat is precies waar ik op doel.
En dat is ook precies waarom ik denk dat tegenslag niet ‘erg’ is. Alleen
vervelend, verdrietig, angstig, dreigend of oncomfortabel… maar er zal geen
crisis zo groot zijn, dat je hem niet kunt ‘overwinnen’. En overwinnen
zie ik dan als een overwinnen in jezelf met de keuzes die je maakt; welke kant je op kijkt en waar je focus ligt. Al was het, dat die Corona voor altijd zou blijven heersen op deze manier tot de aarde bezwijkt, dan nog zou dat niet HOEVEN te betekenen dat jij daar net zo lang de dupe van blijft en ‘niks’ kan en veroordeeld bent tot het slijten van je dagen in angst en onzekerheid.
Want je hebt een keuze hoe je met deze dingen om gaat. Je hebt de keuze of je aan jezelf wilt werken of dat je je liever verstopt en wacht tot het over waait. Maar dan is de vraag…. Verstop je je dan voor je omstandigheden? Of misschien meer voor jezelf? In dat laatste geval, zul je het nog zwaar gaan krijgen, zoals ik dat zelf ook een hele tijd had.
"Want die zelf, die neem je overal mee naartoe. KIEKEBOE!"
Durf jij eerlijk te zijn?
Reacties
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.