Mijn Leven

Vandaag. Precies vandaag, is het al weer een jaar geleden dat we op 22 Oktober 2013 in het centrum van Groningen zaten te wachten op het verlossende telefoontje van de chirurg. Wow, wat was dát een dag zeg. We waren zo gespannen en bang voor die gevaarlijke operatie, waarvan we niet wisten of hij het er levend vanaf zou brengen of niet... Ik weet nog goed hoe ik, s'morgens vroeg met hem in mn armen, de operatiekamer binnenliep. Ik moest hem daar neerleggen op een klein luchtbedje, waar ze warme lucht doorheen bliezen, zodat hij niet onderkoeld zou raken. (Alleen die gedachte al). Zijn kleine lijfje zag er nog ongehavend en gaaf uit. Terwijl ik er naar keek besefte ik me, dat het na deze dag nooit meer zo zou zijn. Er ging een litteken komen, dat hij zijn hele leven voorgoed met zich mee zou dragen. Een vleugje kippenvel trok over mn rug. Nog een laatste keer streek ik met mijn vinger over zijn kleine borstkastje, terwijl ik in mijn ooghoek de anesthesist al bezig zag met het m

Het is al 22:03 en ik zit chagrijnig achter de computer een rol dropmentos weg te kauwen. Ik focus me in opperste concentratie op het afzuigen van dat buitenste laagje, waarna je pas de echte ultieme smaak te pakken krijgt, en waar je al die tijd je zelfbeheersing om niet te kauwen voor weerstaat; De zachte drop! Die smaak is mijn favoriet. En helemaal nu ik de blauwe lampjes op de babyfoon probeer te negeren. Van stress kauw ik er nog 3 weg, en kan mezelf niet langer beheersen om niet te kauwen. Wat een @$#& avond!! Ik ben nou al zesendertig keer die trap op en af gegaloppeerd, en nóg zijn die vervelende wezentjes niet in dromenland. In het huis van mijn ouders is altijd voldoende te snaaien, dus ik speur alle kastjes af tot ik iets vind van mijn gading. Onderweg op mijn strooptocht vind ik al een stuk kaas en een augurk. Een paar planken verder nog een restje chips, en op een hogere plank zie ik welverdraaid nog een nieuwe fles Port!! Die is voor mij! En net als ik de fles wi

Het is zover… Het gene waar ik al bang voor was, en ook allang op voorbereid dacht te zijn … Het was er toch nog plotseling. Ineens. Onverwacht. Onaangekondigd. Niet getimed. En onuitgenodigd. Niet welkom! Maar het kwam. De verjaardag die zo leuk begon, en die mij de mooiste kadootjes sinds járen bezorgde, werd even bruut onderbroken. Mijn prachtige spiegelreflexcamera hing te stralen om mijn nek, en met trots bediende ik de gloednieuwe knopjes, die ik al aardig wegwijs was. De foto’s kwamen een voor een voorbij. Lachende gezichten en blije slingers… en Jesse. Dit was het moment dat mij deed verstijven, en ik bleef maar staren naar één ding. Ik keek in de ogen van mijn zoon, maar het leek niet of ze van hem waren. Wat ik eerder nooit zag, leek er nu dik bovenop te liggen. Ik weet niet of het lag aan de camera die de plaatjes zo prachtig helder liet zien, of aan mijn leeftijd, die deze dag een jaartje opschoof... Maar er gebeurde iets in mij. Een rilling ging over mijn rug, en het en

Een achterstallige blog, vanwege mijn gebrek aan tijd en energie. Hij stond al een tijdje in ruwe vorm in de koelkast, maar nu istie dan klaar voor lancering. (alleen is de inhoud niet veel milder). Dat was me het weekje wel weer. Ziekenhuis hoofdstuk 4.0 deed zijn intrede op 2 April 2014. We waren net zo lekker op weg, totdat Jesse weer wat onrustiger werd. Hij hoestte steeds wat raar, en het piepje met ademen bleef ook nog altijd onverminderd hangen. Eerder verergerd. Ik dacht dat dat allemaal erger was geworden omdat hij gewoon verkouden was. Sarah was immers die week ervoor ook al ziek geweest. En jawel, ook Jesse werd ziek. En ook de koorts volgde. Het liep wel hoog op, maar dat heb je gewoon met die kleintjes. Stijgt snel, zakt snel. Ik maakte me nog geen zorgen. Echter, toen het drie dagen aanhield, hij niet meer wilde drinken, steeds harder piepte met ademhalen, veel slijm kreeg en alleen maar bij mij rechtop wilde slapen, maakte ik me toch wel zorgen. Ik googelde wat op int

Niemand zal uit zichzelf kiezen voor zwakte. Het onvolmaakte. Het moeilijke. Het onbegrijpelijke. We vechten ertegen. Ook al maakt het je over het algemeen mooier, wijzer, kwetsbaarder… en sterker nadat je er doorheen gegaan bent... niemand kiest het. Neeee, dan kiezen we liever het hazenpad.We willen het liever makkelijk en er vooral niet teveel voor hoeven doen. En ook ik ben daarin geen uitzondering. Als ik het voor het kiezen had gehad, dan had ik ook liever een gezond kindje gekozen.  Een poosje terug, toen ik wat op de bank voor me uit zat te staren, zag ik opeens in gedachten voor me, hoe God Jesse in het midden zette van een hele grote groep mensen, waarna Hij vroeg; “Wie wil dit kind hebben? Hij is ontzettend lief, schattig en sociaal. Hij zal je enorm veel vreugde geven en je mooie dingen van het leven laten zien, die anderen nooit zullen ontdekken. MAAR.. Hij is niet volmaakt. Hij heeft een syndroom, waardoor er een paar afwijkingen zijn, en je zult er wel veel zorgen

Gedachteloos eet ik mijn goedkope frikandelbroodje van de Lidl, die ik in een emotionele bui van zelfmedelijden had gekocht, omdat ik daar nou eenmaal was.  Ik wilde weer eens geen gewoon brood eten, maar mezelf wentelen in “feel-good-food”.  En nu viel het tegen. En flink ook. Dit was overduidelijk geen bakkerskunst. Hoe kon het ook anders? De frikandel op zichzelf is überhaupt al een dubieus begrip, laat staan als ie al kant en klaar in een broodje zit, wat nog minstens 2 á 3 weken houdbaar kan zijn in z’n vacuüm verpakking. Waar was ik met m’n hoofd?! Het smaakt dan ook precies zoals het eruit ziet; taai, plastic en zout. Mn hoofd vertrekt, en m’n bui ook. Wordt het toch nog een broodje kaas? Pfff.  Dan maar niet eten, hoor.  En ik smijt de volledige inhoud met een  zwaai in de prullenbak. Ik weet dat ik niet goed voor mezelf zorg, maar het kan me even helemaal niks schelen. Ik heb wel andere dingen aan m’n hoofd. Dingen zoals… (hoe kan het ook anders?) (Is het niet h

Soms ben ik bang. Voor de toekomst. Hoe het eruit zal gaan zien. En hoe hij eruit zal gaan zien. Is het eerlijk om daar bang voor te zijn? Hij ziet er nu nog zo schattig en leuk uit… maar zal dat met een jaar of…. Zeg het maar… zal het dan ook nog steeds zo zijn? Natuurlijk. Wij kennen hem. Wij houden van hem. Voor altijd. Maar als hij erg veranderen zal… wat dan? Hoe is dat? Ik merk dat het me pijn doet. En zeker nu ik weer eens wat dingen lees op de website, en de foto’s voorbij zie komen. Misvormde gebitten, en grote brillen komen op mij af. Volwassenen met dit syndroom hebben een verhoogde kans op overgewicht lees ik. En daarnaast een foto van een zeer slecht geklede vrouw, met een kort kapsel zonder model, en inderdaad een béétje overgewicht. Een beetje maar. (Kuch) Ze lacht breed uit met de mond wijd open, en met de armen in de lucht. Ze is een jaar of 30, en de orthodontist lijkt in al die jaren zijn missie niet tot een geslaagd einde te hebben kunnen brengen.  Ik merk dat ik

Sarah pakt mn hoofd vast, en drukt haar neusje tegen de mijne aan. Ze schaterlacht terwijl ik gekke bekken trek en dr plat knuffel. We hadden elkaar gemist. En ook niet onlogisch, na zo'n tijd intensief alles zelf te hebben gedaan met haar, en nu ineens een weekend weg te zijn geweest. Haar blijdschap was zeer groot. Dat had ik niet vaak zo meegemaakt, en het verwonderde me ook. Pas later begreep ik van Peter, dat ze in de auto boos geweest was. Ze wist dat ze mama weer zou zien. Maar toen Peter onze straat in reed, en stopte voor ons huis, was ze helemaal buiten zichzelf van boosheid. Niemand snapte waarom. Totdat ze opeens boos zei; "Nee, nee, niet uit de auto! Wie je naar mama?" En vervolgens; "Mama in ziekenhuis!!" Ze wilde de auto niet uit, omdat ze ervan overtuigd was dat ik nu in het ziekenhuis was...Wantja... dat gebeurd er toch altijd als ze een van ons even niet gezien heeft?! En al helemaal als je dan ook nog een weekend naar oma moest. Peter kon

De kerstspullen staan weer in de dozen, veilig ver weg, opgeborgen in de schuur. Dat hebben we maar weer gehad. Ik heb nog nooit zo weinig zin gehad in de feestdagen, als dit jaar. Het verstoorde alleen maar ons heilige ritme, en die heerlijke rust! Maar goed... eerlijk is eerlijk... we hadden ook geen zin om met de kerst alleen thuis te zitten, achter de nepbloemen en het plakplastic voor de ramen. Of met oud en nieuw, naast elkaar op de bank, in onze ontplofte woonkamer... elkaar aanstarende tot de klok zou slaan. Daar voelden we dan ook weer niks voor. Dus jah; dan is het kiezen of delen. Maar wat ben ik blij dat het normale en saaie leven weer begonnen is! Gewoon de basis dingetjes zijn voor mij al torenhoge uitdagingen om aan te gaan. Want zeg nou zelf... wat heb ik nu kunnen wennen aan opeens TWEE kinderen? Ik loop wat dat betreft een beetje achter. Dat stukje begint in principe nu pas. En dan ook nog eentje met een extraatje. Ik ben hard mn best aan het doen om in elk geval